Czy każdego roku, gdy zbliża się zima, zaczynasz obawiać się o zdrowie swoje i swojej rodziny ze względu na sezon grypowy? Zamiast obaw, postaw na zdrowy tryb życia, regularne wzmacnianie odporności i inne skuteczne metody walki z wirusami grypy.

 

Grypie możemy przeciwstawiać się na wiele różnych sposobów. Przede wszystkim liczy się konsekwentne i regularne wzmacnianie organizmu m.in. poprzez zdrową dietę i aktywność fizyczną. Kolejną skuteczną metodą zapobiegania chorobie są szczepienia. A gdy nadchodzi okres zachorowań na grypę, można uniknąć kłopotów zdrowotnych, dbając o higienę (szczególnie dłoni) i unikając dużych skupisk ludzi, w których mogą znajdować się osoby potencjalnie zarażone wirusem grypy.

 

Jak skutecznie zapobiegać grypie?

Im mocniejszy układ odpornościowy, tym mniejsze ryzyko zachorowania na grypę. A nawet gdy wirus grypy zaatakuje, objawy choroby będą znacznie łagodniejsze. Warto wzmacniać naturalne mechanizmy obronne organizmu. Najlepiej robić to przez cały rok, pamiętając o zdrowej diecie i aktywności fizycznej.

Oto kilka wskazówek, w jaki sposób skutecznie wzmacniać organizm:

• Ćwicz regularnie przez cały rok, nawet w zimie nie odmawiaj sobie treningów. Siłownia, basen, bieganie, spacery, a nawet taniec — wszystkie sposoby na zachowanie dobrej kondycji fizycznej są dobre! W ten sposób wzmocnisz swój organizm, a tym samym skutecznie będziesz bronić się przed atakiem wirusów grypy.
• Postaw na zdrowe odżywianie. Urozmaicona dieta bogata we wszystkie niezbędne dla zdrowia witaminy i składniki odżywcze to niezawodny sposób na wzmocnienie organizmu. Staraj się też jeść regularnie.
• Spożywaj produkty bogate w cynk, który działa na korzyść układu odpornościowego. Znajduje się m.in. w kiełkach pszenicy, czerwonym mięsie, owocach morza, kurczaku, indyku.
• Regularnie spożywaj czosnek, szczególnie w okresie wzmożonej zachorowalności na grypę. Czosnek wykazuje właściwości bakteriobójcze.
• Jak najczęściej sięgaj po ryby i owoce morza. Zawierają one dużo kwasów omega-3, korzystnie wpływających na odporność.
• Nie lekceważ snu i wypoczynku. Przemęczony organizm jest znacznie bardziej podatny na choroby. Niezwykle ważne jest, aby dostarczyć organizmowi taką dawkę snu, która pozwoli mu na prawidłową regenerację.
• Znajdź sposób na walkę ze stresem. Życie w ciągłym stresie znacząco osłabia układ odpornościowy, który łatwiej podda się w bitwie z wirusami.

Jak chronić się przed grypą w sezonie największej zachorowalności?

• Staraj się, aby w twojej diecie nie zabrakło witaminy C. W tym okresie możesz przyjmować nieco większe dawki, aby pobudzić do działania układ odpornościowy. Witamina C znajduje się w owocach i warzywach, m.in. pomidorach, brokułach, pomarańczach, grejpfrutach.
• Pij jak najwięcej wody, najlepiej do ok. 2 litrów dziennie. Dodatkowo warto sięgać po herbatki ziołowe oraz soki owocowe (najlepiej przygotowywane bezpośrednio z owoców). Nawodniony organizm znacznie lepiej radzi sobie w walce z wirusami.
• Ubieraj się na tzw. cebulkę. W ten sposób skutecznie unikniesz przegrzania lub wychłodzenia organizmu.
• Jeśli jest to możliwe, w okresie największej zachorowalności na grypę unikaj dużych skupisk ludzi.
• Myj i dezynfekuj ręce najczęściej jak to możliwe, a przede wszystkim przed jedzeniem i piciem. Unikaj również dotykania dłońmi oczu, nosa, ust.
• Unikaj jedzenia i picia z tych samych naczyń i tymi samymi sztućcami co ludzie, u których występują objawy grypy.
• Często wietrz pomieszczenia, w których przebywasz. Dotyczy to zarówno pomieszczeń mieszkalnych, jak i miejsc pracy.
• Gdy przebywasz w towarzystwie chorych osób, szczególnie w odległości mniejszej niż 2 metry, załóż specjalną maseczkę na twarz. Zdejmuj ją po każdym kontakcie z chorymi, a zużytą wyrzuć do kosza.

 

Szczepionka przeciw grypie

Skutecznym sposobem na zmniejszenie ryzyka zakażenia wirusem grypy jest szczepionka. Warto pamiętać jednak, że skuteczność szczepienia przeciwko grypie zależy od kilku zasad:

• Szczepionkę przeciwko grypie należy powtarzać co roku.
• Szczepionka musi mieć aktualny skład na dany sezon epidemiologiczny.
• Najlepiej poddać się szczepieniu wczesną jesienią, czyli przed okresem największej zachorowalności na grypę.
• Swoiste przeciwciała o właściwościach ochronnych przed grypą pojawiają się po ok. 7 dniach po szczepieniu.

Szczepienia przeciw grypie są zalecane wszystkim ludziom powyżej 6. miesiąca życia, u których nie występują przeciwwskazania. Szczególnie rekomendowane są osobom znajdującym się w grupie o zwiększonym ryzyku powikłań lub które mogą być źródłem dalszego zakażenia wirusem. Do tych grup należą przede wszystkim:

• osoby po 50. roku życia
• osoby starsze, które mają problemy z chorobami przewlekłymi związanymi z sercem, płucami i nerkami
• dzieci od 6. miesiąca oraz młodzi ludzie, którzy cierpią na przewlekłe choroby
• chorzy na cukrzycę lub anemię
• kobiety ciężarne oraz kobiety planujące ciążę w zbliżającym się sezonie epidemiologicznym
• osoby mające kontakt z dziećmi do 6. miesiąca życia
• pracownicy służby zdrowia
• osoby przebywające w domach spokojnej starości
• osoby z upośledzoną odpornością, np. po przeszczepach
• osoby pracujące w szkołach, handlu, transporcie lub innych dziedzinach, w których dochodzi do częstych kontaktów międzyludzkich

 

Czy szczepionka przeciw grypie jest bezpieczna?

Obecnie panuje sporo negatywnych opinii na temat szczepionek, stąd też wiele ludzi obawia się lub unika tej formy profilaktyki. W rzeczywistości szczepionka przeciw grypie jest w pełni bezpieczna dla zdrowia i nie powoduje groźnych skutków ubocznych. Skutecznie chroni przed grypą i powikłaniami pogrypowymi.

Nie zaleca się podawania szczepionki osobom silnie uczulonym na jajka ze względu na możliwość wystąpienia reakcji alergicznej, ponieważ w produkcji szczepionek wykorzystywane są wirusy hodowane w kurzych jajach. Szczepienie nie jest wskazane także w przypadku osób cierpiących na infekcje układu nerwowego oraz z ostrym stanem gorączkowym lub zaostrzeniem choroby przewlekłej.

U 5-10% ludzi zaszczepionych przeciw grypie pojawiły się łagodne skutki uboczne, takie jak ból głowy, gorączka, skurcze mięśni. Objawy te ustąpiły samoistnie po jednym dniu od podania szczepionki.

Zobacz inne powiązane artykuły:

Przewianie szyi, paracetamol czy ibuprofen, zębopochodne zapalenie zatok szczękowych, zatokowy ból głowy, okłady na gorączke, ból głowy przy kaszlu, objawy przewiania, dreszcze bez gorączki, domowe sposoby na gorączkę

Migrena nie jest zwykłym bólem głowy, który od czasu do czasu może pojawić się w wyniku zmęczenia, przeziębienia czy stresu. To przewlekła choroba, która w skrajnych sytuacjach może uniemożliwiać codzienne funkcjonowanie. Jak rozpoznać migrenę, by skutecznie sobie z nią radzić?

Problem migrenowego bólu głowy dotyka bardzo wielu osób, zarówno kobiet, jak i mężczyzn. Co więcej, może objawiać się nawet u osób w pełni sił, aktywnych i prowadzących zdrowy tryb życia. Leki przeciwbólowe przynoszą tymczasowe ukojenie, ale nie należy ich stosować długotrwale. Niestety migrena to dolegliwość, która może trwać kilka godzin, a nawet… kilka dni.

 

Jak rozpoznać migrenę?

Nie każdy ból głowy zwiastuje migrenę. Jeśli więc chcemy trafnie zidentyfikować dolegliwość, powinniśmy najpierw określić specyfikę bólu, z którym mamy do czynienia. Oto najważniejsze cechy bólu migrenowego:

• zwykle ma charakter napadowy, określany przez pacjentów jako tętniący
• najczęściej zaczyna się jednostronnie
• jest bardzo silny
• występuje przewlekle
• napady bólu migrenowego mogą trwać od 4 do 72 godzin
• może pojawiać się w cyklach kilkunastominutowych lub trwać nieprzerwanie przez kilka godzin
• napady bólu są nawracające (przerwy pomiędzy atakami mogą trwać od kilku dni do kilku miesięcy)
• jest bardzo dokuczliwy, w niektórych przypadkach może ograniczać codzienną aktywność chorego

 

Co zwiastuje napad migreny?

W skutecznej walce z bólem migrenowym szczególne znaczenie ma umiejętność rozpoznawania pierwszych oznak napadu. Im szybciej zareagujemy na pierwsze symptomy, tym łatwiej będzie poradzić sobie z przykrymi dolegliwościami.

Do najważniejszych zwiastunów migreny zaliczamy m.in.:

• mroczki przed oczyma
• ogólne złe samopoczucie, rozdrażnienie
• nudności
• zaburzenia łaknienia
• nadwrażliwość na zapachy, hałas i światło
• uczucie pulsowania w głowie

Warto dodać, że w wielu przypadkach może (ale nie musi) pojawić się tzw. aura. Trwa przez 15-30 minut i ustępuje kilkanaście minut przed pojawieniem się bólu. Charakteryzuje się zaburzeniami widzenia: mroczkami, błyskami, jasnym zygzakami i plamami przysłaniającymi pole widzenia.

Dodatkowo niekiedy może pojawić się drętwienie języka, ust, połowy twarzy lub nawet całego ciała. Niektórzy pacjenci skarżą się nawet na zaburzenia mowy, równowagi, szum w uszach itd. Dolegliwości tego rodzaju pojawiają się stopniowo i powoli ustępują. Niestety są bardzo uciążliwe i mogą skutecznie uniemożliwiać wypełnianie codziennych obowiązków.

Symptomy, które poprzedzają atak migreny, najczęściej ustępują wraz z pojawieniem się bólu głowy. Najważniejsze jest, aby już w momencie zauważenia pierwszych objawów odpowiednio zareagować. Można zażyć odpowiednie leki przeciwbólowe, które skutecznie uśmierzają dolegliwości. Leki przyjęte w późniejszym czasie nie będą w stanie przerwać napadu, chociaż w większości przypadków zmniejszają jego intensywność.

W momentach, gdy zbliża się atak migreny, warto unikać czynników, które dodatkowo mogą wzmagać ból głowy, np. stresujących sytuacji, hałasu, przebywania w dusznych pomieszczeniach itp.

 

Etapy typowego ataku migreny

Pierwsze symptomy migreny pojawiają się zwykle trzy godziny przed bólem głowy, chociaż u niektórych pacjentów mogą ujawniać się nawet dzień przed atakiem. Niestety w pierwszej fazie są stosunkowo mało intensywne, stąd też trudne do zauważenia i jednoznacznego zidentyfikowania. Możemy jednak wyróżnić cztery podstawowe etapy ataku migreny:

• Aura. To przemijające nieprawidłowości neurologiczne, które ujawniają się w postaci zaburzeń wzrokowych.
• Ból głowy.
• Ustępowanie bólu głowy i objawów towarzyszących.
• Etap końcowy, polegający na uczuciu ogólnego wyczerpania.

 

Rodzaje migreny

Migrena nie jest chorobą jednorodną. Możemy wyróżnić kilka typów schorzenia:

• migrena klasyczna — poprzedza ją występowanie aury
• migrena pospolita — występuje bez aury (to najczęstsza postać choroby)
• migrena menstruacyjna — pojawia się podczas krwawienia miesięcznego, występuje bez aury
• inne rodzaje migreny, m.in. migrena porażenna, siatkówkowa i pourazowa; to znacznie rzadsze rodzaje choroby, występują w ok. 5% przypadków

 

Przyczyny migreny

Etiologia tej przewlekłej choroby nie została do końca poznana. Przyjmuje się, że jej występowanie związane jest z nadmiernym wydzielanie serotoniny, czyli neuroprzekaźnika, który zapewnia odpowiednie napięcie naczyń krwionośnych w mózgu. Wskutek tego zjawiska dochodzi do gwałtownego skurczu, a następnie do samoregulacji, czyli rozkurczania naczyń. Proces ten odbierany jest jako ból głowy, jeden z najbardziej charakterystycznych objawów migreny.

Co ciekawe, w większości przypadków pierwsze symptomy migreny mogą pojawiać się już w dzieciństwie, najczęściej w okresie poprzedzającym dojrzewania. Rozwój choroby przypada na wiek dojrzały. Na najbardziej uciążliwe dolegliwości skarżą się najczęściej osoby ok. 40. roku życia.

Migrena zaliczana jest do chorób genetycznych, chociaż nie musi być dziedziczona w prostej linii od rodziców. Dodatkowo istnieje wiele czynników, które mogą dodatkowo potęgować dolegliwości. Zaliczamy do nich m.in.:

• niektóre pokarmy, m.in. ciemna czekolada, sery (w tym pleśniowe, feta, parmezan, mozzarella), glutaminian sodu (występuje najczęściej w produktach w proszku), owoce cytrusowe, potrawy
• ciężkostrawne i smażone
• głód
• alkohol
• stres i przemęczenie
• zmiana klimatu
• hałas, migoczące światło
• intensywne zapachy

 

Jak skutecznie pokonać migrenę?

Osoby, które cierpią na częste bóle głowy, przede wszystkim powinny skonsultować się z lekarzem, który trafnie zdiagnozuje chorobę oraz jej przyczyny. W przypadku niektórych pacjentów zalecane jest wykonanie dodatkowych badań specjalistycznych, np. tomografii komputerowej i rezonansu magnetycznego.

Migrena to choroba, przy której zalecana jest wszechstronna terapia, obejmująca zarówno metody farmakologiczne, jak i niefarmakologiczne. Co więcej, w większości przypadków niezbędne jest indywidualne podejście, ponieważ zarówno przyczyny, jak i przebieg schorzenia może być różny w zależności od pacjenta.

Gdy jednak zbliża się napad migrenowy, można próbować łagodzić dolegliwości, stosując leki przeciwbólowe dostępne bez recepty, np. paracetamol. Warto przy tym pamiętać, że preparatów przeciwbólowych nie można stosować długotrwale. Dobre rezultaty przynoszą również niefarmakologiczne metody, które skutecznie wspierają terapię farmakologiczną. W przypadku napadu migrenowego lekarze często zalecają m.in.:

• wypicie słodkiego napoju (niski poziom cukru może potęgować uczucie bólu)
• odpoczynek w ciemnym, cichym i dobrze przewietrzonym pokoju
• zastosowanie okładów na czoło

Zobacz inne powiązane artykuły:

Przewianie szyi, paracetamol czy ibuprofen, zębopochodne zapalenie zatok szczękowych, zatokowy ból głowy, okłady na gorączke, ból głowy przy kaszlu, objawy przewiania, dreszcze bez gorączki, domowe sposoby na gorączkę

Leki przeciwbólowe bez recepty są bardzo chętnie kupowane przez Polaków. Najczęściej wybierane są preparaty, w których składzie znajduje się paracetamol lub ibuprofen. Stosowane są zarówno u dzieci, jak i dorosłych. Pomagają uporać się m.in. z bólem głowy, zębów, mięśni itp. Warto zastanowić się, czym różni się paracetamol od ibuprofenu i kiedy warto sięgnąć po określony lek.

Zarówno paracetamol, jak i ibuprofen wykazują działanie przeciwbólowe i przeciwgorączkowe. Ich zastosowanie jest bardzo podobne, ale każdy z nich wykazuje pewne wskazania i przeciwwskazania w określonych przypadkach. Przykładowo, ibuprofen ma właściwości przeciwzapalne, natomiast paracetamol nie posiada takiego efektu.

 

Gorączka — lepszy paracetamol czy ibuprofen?

Gorączką określamy stan podwyższonej temperatury ciała, która osiąga wartości powyżej normy. Warto pamiętać, że jest to naturalna reakcja organizmu, który próbuje samodzielnie poradzić sobie z drobnoustrojami chorobotwórczymi. Gdy jednak temperatura stale się podnosi i utrzymuje się przez dłuższy czas, należy podjąć stosowne kroki w celu obniżenia jej. Najczęściej borykamy się z gorączką, gdy dochodzi do zakażenia, powodującego stan zapalny. Właściwości przeciwzapalne wykazuje przede wszystkim ibuprofen, dlatego to właśnie ten lek może wykazuje się większą skutecznością przeciwgorączkową.

Z drugiej strony jednak należy zachować pewną ostrożność w stosowaniu ibuprofenu, szczególnie w przypadku dzieci poniżej 12. roku życia. Paracetamol to lek, który można bezpiecznie stosować u dzieci już od 3. miesiąca życia. Z tego też powodu w przypadku najmłodszych dzieci w celu obniżenia gorączki zaleca się stosowanie paracetamolu.

 

Różne rodzaje bólu — paracetamol czy ibuprofen?

Bólem określamy subiektywne wrażenia zmysłowe, które ujawniają się pod wpływem uszkodzenia tkanek. Ból odbierany jest poprzez receptory tzw. nocyceptory. Dolegliwości bólowe mogą pojawiać się na skutek różnorodnych przyczyn. Ujawniają się samoistnie (np. migrena) lub jako jeden z objawów innych chorób, z którymi boryka się organizm.

Właściwości przeciwbólowe wykazuje zarówno paracetamol, jak i ibuprofen. Ogólna skuteczność zwalczania bólu przez te leki jest podobna.

Warto dodać jednak, że istnieją pewne schorzenia przebiegające z bólem, w których jedna z substancji wykazuje lepsze działanie. Przykładowo, gdy pojawia się ból głowy (np. ból migrenowy, napięciowe bóle głowy) i ból stawów znacznie skuteczniejszym lekiem okaże się paracetamol. Światowa Organizacja Zdrowia rekomenduje paracetamol jako jeden z podstawowych leków przeciwbólowych przy chorobach nowotworowych. Zalecany jest także w celu zwalczania bólu w okresie pooperacyjnym.

Po ibuprofen warto sięgnąć w sytuacjach, gdy borykamy się z bólem wynikającym z różnorodnych zmian pourazowych, przeciążeniowych czy zapalnych tkanek okołostawowych, takich jak więzadła, ścięgna i mięśnie. Co więcej, przynosi lepsze rezultaty w zwalczaniu bólów kręgosłupa czy bólów menstruacyjnych. Z uwagi na fakt, że ibuprofen wykazuje działanie przeciwzapalne, zaleca się stosowanie go również w przypadku takich dolegliwości bólowych jak m.in. zapalenie ucha, zatok czy zębów.

 

Paracetamol i ibuprofen — bezpieczeństwo stosowania

Paracetamol i ibuprofen to bezpieczne leki pod warunkiem, że są stosowane zgodnie z zaleceniami i w uzasadnionych przypadkach. W przypadku niewłaściwego dawkowania mogą prowadzić do poważnych uszkodzeń tkanek i narządów. Szczególnie ich długotrwałe stosowanie lub przyjęcie pojedynczej dawki większej niż zalecana może prowadzić do poważnych dla zdrowia czy życia konsekwencji. Co więcej, oba leki dostępne są bez recepty, więc tak naprawdę sami odpowiadamy za swoje bezpieczeństwo podczas kuracji przeciwbólowej.

Dawkowanie i stosowanie ibuprofenu czy paracetamolu zgodnie z zaleceniami producenta (ulotka), lekarza lub farmaceuty nie powinno prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Należy jednak pamiętać o objawach ubocznych, które mogą pojawić się w wyniku przedawkowania czy nadwrażliwości na lek.

 

Skutki uboczne paracetamolu

W przypadku paracetamolu objawy uboczne mogą ujawnić się w wyniku nadwrażliwości na lek. Zaliczamy do nich:

• wysypkę i inne objawy skórne
• łagodne objawy ze strony układu pokarmowego, tj. wymioty, nudności, biegunki

Bardzo niebezpieczne dla zdrowia jest przedawkowanie paracetamolu. Już dwukrotne przekroczenie maksymalnej dawki może skutkować zatruciem paracetamolem i uszkodzeniem wątroby. W skrajnych przypadkach przedawkowanie leku może prowadzić do szybko postępującej niewydolności wątroby, a nawet zgonu.
Do głównych objawów przedawkowania paracetamolu zaliczamy:

• nudności i wymioty
• ból brzucha i brak łaknienia
• nadmierną potliwość
• żółtaczkę
• drżenie rąk
• uszkodzenie mózgu

Przy zatruciu paracetamolem stosuje się odtrutkę - N-acetylocysteinę. Lek przeciwbólowy należy bardzo ostrożnie podawać osobom niedożywionym, odwodniony i uzależnionym od alkoholu.

 

Skutki uboczne ibuprofenu

Przede wszystkim należy pamiętać, że ibuprofen to lek przeciwbólowy silniejszy od paracetamolu, dlatego też może powodować groźniejsze dla zdrowia powikłania. Najbardziej niebezpieczne są powikłania wynikające z długotrwałego stosowania ibuprofenu.
Do skutków ubocznych przewlekłego stosowania ibuprofenu zaliczamy:

• objawy ze strony przewodu pokarmowego, w tym m.in.uszkodzenie błony śluzowej przewodu pokarmowego, krwawienia (lek jest przeciwwskazany w przypadku osób z czynną lub przebytą chorobą wrzodową żołądka i dwunastnicy)
• objawy hematologiczne, tj. małopłytkowość, niedokrwistość i zaburzenia krzepnięcia
• bezsenność lub nadmierna senność
• zaostrzenia astmy
• zaburzenia widzenia (w przypadku długotrwałego stosowania)

Warto dodać, że ibuprofenu powinny unikać osoby z nadciśnieniem, zaburzeniami rytmu serca, po przebytych udarach mózgu, z niewydolnością serca lub nerek. Długotrwałe stosowanie ibuprofenu lub przyjmowanie zbyt dużych dawek leku może przyczyniać się do nasilenia objawów wymienionych chorób.

 

Ibuprofen i paracetamol a ciąża

W przypadku kobiet w ciąży oraz matek karmiących zdecydowanie lepszym lekiem przeciwbólowym będzie paracetamol. Podczas doświadczeń naukowych udowodniono, że paracetamol przenika przez łożysko oraz do pokarmu kobiecego, jednakże w dawkach terapeutycznych jest zdecydowanie bezpieczniejszy niż ibuprofen. Krótkotrwale można stosować paracetamol we wszystkich okresach ciąży i karmienia. Zaleca się jednak wcześniejsze skonsultowanie terapii przeciwbólowej z lekarzem.

Ibuprom zaliczany jest do leków z kategorii C, a dla kobiet w III trymestrze ciągu i w okresie okołoporodowym lek osiąga nawet kategorię D, co oznacza, że może wykazywać niekorzystny wpływ na płód. Podczas badań nad lekiem udowodniono zależność pomiędzy stosowaniem ibuprofenu a występowaniem poronień i wad wrodzonych u płodów (badania na zwierzętach). W okresie karmienia można przyjmować ibuprofen wyłącznie krótkotrwałe i po konsultacji z lekarzem.

Zobacz inne powiązane artykuły:

Przewianie szyi, paracetamol czy ibuprofen, zębopochodne zapalenie zatok szczękowych, zatokowy ból głowy, okłady na gorączke, ból głowy przy kaszlu, objawy przewiania, dreszcze bez gorączki, domowe sposoby na gorączkę

Witamina C, od dawna wykorzystywana w medycynie i kosmetyce, funkcjonuje też pod nazwą kwas askorbinowy, który należy do grupy słabych kwasów. Z tego też powodu wiele osób zastanawia się, czy stosowanie witaminy C przez dłuższy czas nie przyczyni się do zakwaszenia organizmu. Warto więc dowiedzieć się więcej na ten temat, by rozwiać wszystkie wątpliwości.

Witamina C ma bardzo duże znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania ludzkiego organizmu. Bierze aktywny udział w wielu procesach zachodzących w naszym ciele. W kosmetyce znana jest jako silny przeciwutleniacz, zwalczający wolne rodniki, które odpowiadają za proces starzenia się skóry. Kwas L-askorbinowy występuje naturalnie w warzywach i owocach, ale przyjmowany jest również profilaktycznie w formie leków czy suplementów diety (szczególnie w okresie dużej zachorowalności na przeziębienie i grypę). Wiele osób zastanawia się więc, czy długotrwałe stosowanie witaminy C nie przyczyni się do wystąpienia niepożądanych skutków ubocznych, takich jak m.in. zakwaszenie organizmu, uszkodzenie błony śluzowej żołądka i szkliwa zębów, kamienie nerkowe (obiegowe opinie na temat kwasu askorbinowego).

Witamina C nie jest toksyczna i nie powoduje żadnych negatywnych reakcji w organizmie. Nie szkodzi ani nie uczula, nie podrażnia też żołądka. Opisane powyżej skutki uboczne nie powinny mieć miejsca, jeśli nie będziemy narażać organizmu na nadmierne i nieracjonalne oddziaływanie kwasem L-askorbinowy. Co to znaczy? Wyjaśniamy poniżej.

 

Jak kwas L-askorbinowy działa na jamę ustną?

Kwas L-askorbinowy to słaby kwas (pH=4,2). Gdy rozpuścimy witaminę C w wodzie, poczujemy kwaskowy posmak. Z tego też powodu owoce zawierające dużo witaminy C, takie jak np. cytryny czy limonki, są lekko kwaśne. Działanie kwasu askorbinowego przyjmowanego w standardowy sposób, czyli poprzez spożywanie owoców, wypijanie soków czy suplementację, nie powinno przyczynić się do problemów zdrowotnych.

Jedząc owoce czy pijąc soki owocowe, witamina C (wraz z innymi substancjami) trafia najpierw do jamy ustnej, gdzie ma kontakt m.in. ze szkliwem zębowym. Krótkotrwałe oddziaływanie kwasu L-askorbinowego nie powoduje jednak żadnych negatywnych reakcji. Ślina ma działanie alkalizujące, więc gdy jemy czy pijemy coś kwaskowatego, zwiększa się jej wydzielanie, przez co organizm bardzo szybko przywraca naturalny odczyn w jamie ustnej.

Tym bardziej żadnych reakcji nie wywoła spożywanie tabletek powlekanych czy kapsułek z witaminą C, które szybko połykamy, dlatego z oczywistych względów nie mają szans na szkodliwe działanie w jamie ustnej. Witamina C dla dzieci często występuje w postaci gum do żucia czy lizaków. To ciekawa alternatywa, ale ma jedną wadę — najczęściej w produktach tego rodzaju znajduje się cukier i to właśnie ten składnik ma negatywny wpływ m.in. na zęby. Warto więc zaufać przede wszystkim naturze i jak najczęściej sięgać po kwas L-askorbinowy znajdujący się w owocach i warzywach.

 

Jak kwas L-askorbinowy działa na żołądek?

Zdarza się, że osoby o bardzo wrażliwym żołądku podczas stosowania witaminy C skarżą się na dyskomfort przypominający zgagę. Dzieje się tak dlatego, że przyjmowana jednorazowo dawka witaminy przed wchłonięciem się do organizmu najczęściej trafia do żołądka, co może krótkotrwale ujawnić się w postaci pewnych dolegliwości. Osoby o wrażliwym żołądku powinny więc pamiętać, by przyjmować witaminę C (podobnie jak i inne leki czy suplementy) razem z posiłkiem (lub po posiłku), napojem lub przekąską.

Nie należy się jednak obawiać, że zalecana dawka witaminy C spowoduje szkody w naszym żołądku. Pamiętajmy, że naturalnie występujący w żołądku kwas solny (HCl) jest kilkadziesiąt razy silniejszy niż kwas L-askorbinowy.

 

Witamina C a równowaga kwasowo-zasadowa organizmu

Przyjmowanie witaminy C z pożywieniem, a także w postaci suplementów diety czy leków w zalecanych dawkach, nie przyczyni się do zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej organizmu. Nasze ciało wyposażone jest w naturalny mechanizm, który nieustannie reguluje pH krwi. Za kontrolę i regulację kwasowości w organizmie odpowiadają m.in. nerki oraz system nerwowy. Kwas L-askorbinowy stosowany regularnie, aczkolwiek nie nadmiernie, w żaden sposób nie zaburzy naturalnej równowagi kwasowo-zasadowej.

 

Jak przyjmować witaminę C?

Najlepsza forma dostarczania witaminy C organizmowi jest jednocześnie najprostsza! Chodzi po prostu o zdrową dietę, w której będą znajdować się produkty z kwasem L-askorbinowym. Witamina C z diety jest lepiej przyswajana przez organizm niż pochodząca z suplementów. Wśród najlepszych źródeł witaminy C znajduje się natka pietruszki, czerwona papryka, chrzan, brukselka, dereń, berberys. Warto też jak najczęściej sięgać po owoce cytrusowe, czarną porzeczkę czy różnorodne przetwory z dzikiej róży (np. konfitury).

Osoby wykazujące wzmożone zapotrzebowanie na witaminę C mogą dodatkowo wzmocnić swój organizm, stosując różne farmaceutyczne specyfiki. W przypadku kwasu L-askorbinowego jest ich naprawdę dużo. Możemy wybrać tabletki, kapsułki, a także sproszkowaną formę czystej witaminy C. W przypadku dzieci można sięgnąć po gumy do żucia lub lizaki z witaminą C.

 

Jak prawidłowo dawkować witaminę C?

Witamina C jest potrzebna naszemu organizmowi do prawidłowego funkcjonowania. Jednocześnie człowiek nie jest w stanie samodzielnie jej wytwarzać, w związku z czym trzeba ją dostarczać wraz z pożywieniem lub w postaci suplementów. Zgodnie z zaleceniami specjalistów z Instytutu Żywności i Żywienia dzienne zapotrzebowanie na kwas askorbinowy to 40-50 mg u dzieci, 75 mg u kobiet i 90 mg u mężczyzn. Niektórzy badacze rekomendują jednak podawanie znacznie większych dawek, nawet do 200 mg na dobę.

Poleca się stosowanie witaminy C w okresach, gdy nasz organizm jest najbardziej narażony na infekcje, czyli jesienią, zimą i wczesną wiosną. Wprawdzie, gdy infekcja już nas zaatakuje, samą witaminą C nie zwalczymy choroby, jednak udowodniono, że profilaktyczne przyjmowanie kwasu askorbinowego może znacznie zmniejszyć ryzyko jej wystąpienia.

Zobacz inne powiązane artykuły:

Przewianie szyi, paracetamol czy ibuprofen, zębopochodne zapalenie zatok szczękowych, zatokowy ból głowy, okłady na gorączke, ból głowy przy kaszlu, objawy przewiania, dreszcze bez gorączki, domowe sposoby na gorączkę

Grypa to stosunkowo powszechna choroba, na którą jesteśmy narażeni przede wszystkim późną jesienią, zimą i wczesną wiosną. Rozpoznawana jest na podstawie kilku charakterystycznych objawów. Niestety pod grypowymi symptomami mogą skrywać się inne, bardzo poważne choroby. Jak je rozpoznać i uniknąć poważnych konsekwencji zdrowotnych?

Objawy takie jak wysoka gorączka, dreszcze, ból głowy i mięśni, złe samopoczucie zwykle identyfikowane są z grypą. Jeśli jednak po zastosowaniu terapii typowej dla grypy dolegliwości nie mijają lub też pojawiają się inne symptomy, koniecznie powinniśmy skonsultować się z lekarzem.

To bardzo ważne, by w porę zareagować, ponieważ takie same objawy jak przy grypie występują również przy innych poważnych schorzeniach. Mogą różnić się jedynie nasileniem lub symptomami towarzyszącymi.

 

Objawy typowe dla grypy

Typowe objawy, które wskazują, iż mamy do czynienia z grypą to:

• wysoka gorączka do ponad 39°C
• dreszcze
• osłabienie organizmu i tzw. łamanie w kościach
• silny ból głowy najczęściej okolicy czołowej i zagałkowej
• ból mięśni i stawów
• złe samopoczucie, rozbicie, zmęczenie
• męczący, suchy kaszel
• brak apetytu
• uczucie wyczerpania, niekiedy nawet omdlenia
• krótki oddech, przyspieszone tętno
• rzadziej, w późniejszym okresie choroby, mogą pojawić się katar i ból gardła

Objawy grypy zwykle ujawniają się nagle z dość dużym nasileniem. Rano może pojawić się ból mięśni i stawów, później dołączają dreszcze (charakterystyczny objaw grypy, odróżniający ją od przeziębienia), a pod koniec dnia wysoka gorączka. Gorączka, jeden z podstawowych objawów grypy, najczęściej rośnie bardzo gwałtownie.

Objawy w znacznym nasileniu utrzymują się przez ok. 4-5 dni. Oprócz wymienionych symptomów może pojawić się również ból oczodołów i światłowstręt. Przez ten czas należy odpoczywać w łóżku, dużo pić, przyjmować środki przeciwgorączkowe i przeciwzapalne. Po ok. 5 dniach objawy powinny ustępować. W pierwszej kolejności spada gorączka i przechodzi ból głowy. Następnie łagodnieją pozostałe dolegliwości. Nie należy jednak od razu wracać do codziennych obowiązków. Zaleca się odpoczynek w domu aż do zażegnania wszystkich symptomów, najlepiej tydzień, a nawet 9 dni. Niewyleczona grypa może szybko powrócić lub przyczynić się do wystąpienia poważnych powikłań pogrypowych.

 

Jakie są przyczyny grypy?

Grypa to choroba przenoszona drogą kropelkową. Ryzyko zakażenia w okresie największej zachorowalności jest bardzo wysokie, szczególnie jeśli przebywamy w miejscach zatłoczonych (rośnie ryzyko spotkania osoby potencjalnie chorej). Występuje sezonowo, głównie od późnej jesieni do wczesnej wiosny.

Grypę wywołują wirusy z rodziny ortomyksowirusów. Wyróżniamy trzy rodzaje wirusa grypy: A, B, C. Najcięższe objawy wywołują podtypy A i B wirusa grypy. Wirus typu A jest bardzo niebezpieczny i może występować zarówno u ludzi, jak i u zwierząt (odpowiada m.in. za ptasią grypę). Wirus typu B również jest groźny, ale występuje wyłącznie u ludzi i przebieg choroby jest lżejszy niż w przypadku grypy typu A. Najczęściej dotyka dzieci i młodzież. Podtyp C powoduje infekcje o stosunkowo lekkim przebiegu i jest najmniej groźny, ale występuje najczęściej.

 

Poważne choroby, których objawy są podobne do grypy

• Borelioza
  Charakteryzuje się objawami podobnymi do grypy. Szczególnym symptomem, który pozwala choremu zorientować się, że ma do czynienia z boreliozą, jest rumień o nieregularnych kształtach ujawniający się wokół miejsca ukąszenia. Choroba leczona jest antybiotykami. Nieleczona — może zaatakować stawy i układ nerwowy.
• Kleszczowe zapalenie mózgu
  Obok boreliozy jest to druga poważna choroba przenoszona przez kleszcze, której symptomy są zbliżone do grypy. Pierwsze objawy pojawiają się po 1-2 tygodniach od ukąszenia. Najczęściej same ustępują bez podjęcia leczenia. Niestety po kilku dniach choroba wchodzi w drugą fazę rozwoju. Wówczas pojawiają się bóle głowy, nudności, wymioty, wysoka gorączka, sztywność karku. Są to dolegliwości typowe dla zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. Przed kleszczowym zapaleniem mózgu można się chronić, przyjmując szczepionkę.
• Mononukleoza
  Symptomy podobne do grypy utrzymują się przez 1-2 tygodnie. Następnie pojawia się ból gardła, problemy z przełykaniem, powiększone migdałki pokryte charakterystycznym wysiękiem (jak przy anginie), wybroczyny na podniebieniu, powiększone węzły chłonne. Niezbędne jest podjęcie stosownego leczenia, polegającego na przyjmowaniu leków przeciwwirusowych i łagodzących objawy. Mononukleoza to mało zakaźna choroba.
• Reumatoidalne zapalenie stawów
  Reumatoidalne zapalenie stawów to choroba autoimmunizacyjna (tzw. choroba z autoagresji). Pierwsze jej objawy zwykle są bagatelizowane, ponieważ do złudzenia przypominają przeziębienie lub grypę. W ten sposób dochodzi do rozwoju choroby, a do grypowych dolegliwości dołączają ból i obrzęk stawów, ich poranna sztywność, tkliwość podczas uciskania, ograniczenie ruchomości i deformacje. Nad stawami pojawiają się charakterystyczny guzki reumatoidalne. Niestety choroba jest nieuleczalna, można jedynie spowolnić jej postęp, przyjmując właściwie dobrane leki.
• Wirusowe zapalenie wątroby
  Wirusowym zapaleniem wątroby można zarazić się drogą pokarmową, płciową lub przez krew. Czas inkubacji choroby wynosi od kilku dni do kilku miesięcy. To właśnie wówczas pojawiają się symptomy do złudzenia przypominające grypę. O tym, że mamy do czynienia z wirusowym zapaleniem wątroby, a nie z grypą, chorzy mogą zorientować się po odbarwionym stolcu i ciemnym odcieniu moczu. W niektórych przypadkach u zakażonych dochodzi do zażółcenia skóry i białek oczu. Jeśli organizm człowieka nie będzie w stanie zwalczyć wirusa, może dojść do przewlekłego zapalenia wątroby.
• Zakażenie rotawirusami
  Zakażenie rotawirusami, chociaż bardzo często określane jako grypa żołądkowa, tak naprawdę nie ma nic wspólnego z grypą. Niestety może być z nią początkowo identyfikowane, ponieważ nagle pojawia się wysoka gorączka i znaczne osłabienie organizmu. Charakterystycznymi symptomami, które powinny wzbudzić naszą podejrzliwość, są: biegunka, wymioty, ból brzucha. Organizm może samodzielnie poradzić sobie z wirusem po ok. 1-2 dniach pod warunkiem, że pacjent będzie dużo pił, przyjmował probiotyki i stosował lekkostrawną dietę.
• Alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych
  Zewnątrzpochodne alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych funkcjonuje pod potocznymi nazwami płuco farmera i płuco użytkownika sauny. Choroba rozwija się w wyniku częstego kontaktu z pyłami organicznymi, takimi jak grzyby, bakterie, białka pochodzenia zwierzęcego. Objawy są podobne do symptomów grypy — pojawia się gorączka z dreszczami, kaszel, ból głowy i mięśni, duszności. Dolegliwości ustępują po ok. 2-3 dniach. Leczenie, prowadzone pod okiem specjalisty, musi być dobrane adekwatnie do czynników wywołujących reakcję alergiczną.

Zobacz inne powiązane artykuły:

Przewianie szyi, paracetamol czy ibuprofen, zębopochodne zapalenie zatok szczękowych, zatokowy ból głowy, okłady na gorączke, ból głowy przy kaszlu, objawy przewiania, dreszcze bez gorączki, domowe sposoby na gorączkę

Wysoka gorączka, osłabienie organizmu, katar, a przede wszystkim ból gardła — to objawy charakterystyczne zarówno dla anginy, jak i zapalenia gardła. Jak rozróżnić dwie choroby o bardzo podobnych symptomach?

Angina, czyli ostre zapalenie migdałków podniebiennych i błony śluzowej gardła, charakteryzuje się objawami podobnymi do zapalenia gardła. Pacjenci zwykle mają problem z trafnym zidentyfikowaniem dolegliwości, dlatego warto skorzystać z porady lekarza, który postawi diagnozę i zaleci stosowną terapię.

 

Zapalenia gardła i angina — jakie są przyczyny dolegliwości?

Przyczyną zapalenia gardła u 90% pacjentów są wirusy. W przypadku anginy wina najczęściej leży po stronie bakterii, zwykle paciorkowców z grupy A — Streptococcus pyogenes, czyli paciorkowca ropotwórczego. Nieco rzadziej chorobę powodują inne bakterie, takie jak gronkowce, dwoinki zapalenia płuc (pneumokoki), pałeczka grypy (Haemofilus influenzae), Escherichia coli, flora mieszana. Nie tylko bakterie mogą wywoływać anginę. Niekiedy dolegliwości mogą pojawić się w wyniku infekcji wirusowej, a nawet grzybiczej.

 

Zapalenia gardła i angina — jak dochodzi do zarażenia?

Obie choroby są zakaźne. Najczęściej do zakażenia dochodzi drogą kropelkową poprzez bezpośredni kontakt z chorą osobą (np. gdy chory kicha lub kaszle w naszej obecności), przez wspólne spożywanie pokarmów lub płynów (np. korzystanie z tych samych sztućców, szklanek, kubków). Drobnoustroje można „załapać” też poprzez pocałunek z osobą zainfekowaną.

U dorosłych najczęściej powodem jest infekcja wirusowa, natomiast u dzieci bakteryjna, prowadząca do anginy. Na anginę najbardziej podatne są dzieci w wieku 5-10 lat.  

W klimacie umiarkowanym najliczniejsze przypadki anginy i zapalenia gardła występują późną jesienią, zimą i wiosną. Warto jednak pamiętać, że do zakażenia może dojść nawet latem, gdy jest gorąco. Naczynia w gardle są wówczas rozszerzone, a miejscowe oziębienie tkanek, np. podczas jedzenia lodów, powoduje ich skurcz. Wskutek niedokrwienia śluzówka wyścielająca gardła jest bardziej podatna na ataki chorobotwórczych drobnoustrojów, ponieważ jej mechanizmy obronne są osłabione.

Okres inkubacji anginy wynosi od 24 do 72 godzin. Co ciekawe, bakterie wywołujące chorobę, mogą żyć w organizmie w tzw. uśpieniu. W organizmie ludzkim naturalnie przebywa bardzo wiele różnorodnych bakterii. Gdy zdrowie nam dopisuje, nie powodują one żadnych groźnych dolegliwości. Jeśli jednak organizm jest przemęczony, na zewnątrz panują niekorzystne warunki atmosferyczne, występują przewlekłe choroby lub świeżo przebyte zakażenia wirusowe, bakterie ochoczo wykorzystują chwilową słabość i atakują np. migdałki podniebienne. Mechanizm ten fachowo nazywa się autozakażeniem.

W przypadku ostrego zapalenia gardła wywołanego przez wirusy okres wylęgania, czyli czas od zakażenia do wystąpienia pierwszych objawów, wynosi od 1 do 6 dni, natomiast okres zakaźności trwa od 1 do 3 dni przed pojawieniem się objawów i nawet do 3 tygodni po chorobie.

 

Główne objawy anginy

Objawy anginy występują nagle i są intensywne. Pojawia się charakterystyczny „malinowy” wygląd migdałków i łuków podniebiennych gardła. Głównym symptomem anginy jest powiększenie pierścienia gardłowego Waldeyera, w którego skład wchodzi migdałek gardłowy i językowy, migdałki trąbkowe i podniebienne, pojedyncze grudki chłonne w błonie śluzowej. W zagłębieniach migdałków (tzw. kryptach) pojawia się włóknikowy wysięk. Węzły chłonne w obrębie szyi mogą być powiększone i bolesne w dotyku. Warto dodać, że w przypadku ostrego zapalenia gardła choroba nie ma tak dużego odczynu w obrębie węzłów chłonnych. Nie obserwuje się też aż tak wysokiej gorączki.

Do innych objawów anginy zaliczamy:

• charakterystyczny dla anginy ropny nalot na migdałkach i pobliskich śluzówkach
• wysoka gorączka, nawet do 39°C, której towarzyszą dreszcze i ogólne rozbicie; u dzieci mogą pojawić się nudności i wymioty
• nieżyt nosa
• drażliwość
• jadłowstręt

 

Główne objawy zapalenia gardła

W przypadku wirusowego zapalenia gardła objawy narastają stopniowo. Początkowo chorobie towarzyszą stosunkowo subtelne dolegliwości, które z czasem przyczyniają się do poważnego dyskomfortu. Przede wszystkim pojawia się zaczerwienienie tylnej ściany gardła i łuków podniebiennych. Migdałki są przekrwione i rozpulchnione. Może pojawiać się surowiczy wysięk. Nie występuje jednak charakterystyczny dla anginy biały nalot na migdałkach. Przy zapaleniu gardła najczęściej pojawiają się również inne symptomy, takie jak np.:

• ból mięśni i stawów
• ból głowy
• zapalenie spojówek
• nieżyt nosa
• suchy kaszel
• chrypka
• powiększenie węzłów chłonnych
• temperatura ciała może być nieznacznie podwyższona lub w normie

 

Jak odróżnić anginę od zapalenia gardła?

Dla podjęcia stosownego leczenia kluczowe jest właściwe zidentyfikowanie specyfiki choroby oraz jej przyczyn. W przypadku podobnych objawów oprócz wywiadu i badania przedmiotowego można wykonać posiew wymazu z gardła i migdałków (niestety na wyniki badania zwykle dość długo się czeka) lub specjalne szybkie testy na obecność antygenu paciorkowca beta-hemolizującego z grupy A (PBHA). Jeśli wynik szybkiego testu jest dodatni, mamy do czynienia z zakażeniem bakteryjnym. U dzieci dodatkowo można wykonać posiew.

W większości przypadków lekarzowi wystarczy szczegółowa analiza objawów oraz dokładne zbadanie pacjenta. Pewnym objawem, który odróżnia anginę od wirusowego zapalenia gardła, jest obecność czopów ropnych w kryptach migdałków. Charakterystyczny ropny nalot to typowy symptom zakażenia paciorkowcami. W przypadku anginy objawy występują nagle i towarzyszy im wysoka gorączka, natomiast przy zapaleniu mamy do czynienia z narastającymi dolegliwościami, a temperatura ciała wcale nie musi być podwyższona.

 

Zapalenia gardła i angina — leczenie

Właściwe rozpoznanie choroby pozwala na dobranie stosownego leczenia. W przypadku wirusowego zapalenia gardła zwykle wystarczają leki przeciwzapalne. Gardło powinno być odkażane poprzez regularne płukanie, np. roztworem soli kuchennej, roztworem soli oczyszczonej, naparem z kurkumy lub gotowymi preparatami dostępnymi w aptece bez recepty. Ból gardła mogą złagodzić też tabletki do ssania. Z pozostałymi dolegliwościami, takimi jak m.in. ból głowy i mięśni czy gorączka, można radzić sobie, sięgając po stosowne leki — przeciwbólowe i przeciwgorączkowe.

W przypadku anginy lekarze najczęściej zalecają stosowanie antybiotyku. Tę chorobę należy potraktować poważnie, ponieważ nieleczona może prowadzić do niebezpiecznych powikłań. Najpoważniejsze z nich to posocznica odmigdałkowa, gorączka reumatyczna (która w efekcie może prowadzić nawet do nabytej wady serca), popaciorkowcowe kłębuszkowe zapalenie nerek. Do częstych, ale nieco mniej niebezpiecznych powikłań, należą zapalenie ucha środkowego, zapalenie zatok obocznych nosa, węzłów chłonnych i ropień okołomigdałkowy.

Zobacz inne powiązane artykuły:

Przewianie szyi, paracetamol czy ibuprofen, zębopochodne zapalenie zatok szczękowych, zatokowy ból głowy, okłady na gorączke, ból głowy przy kaszlu, objawy przewiania, dreszcze bez gorączki, domowe sposoby na gorączkę

Grypa to jedna z najbardziej zakaźnych chorób na świecie. Atakuje ludzi na całym świecie, niezależnie od wieku, rasy, płci. Wirusy grypy są odpowiedzialne za największe epidemie i pandemie na świecie w XX wieku.

Grypa to choroba dość powszechna. Informacja o tym, że ktoś zachorował na grypę, nie robi na nas większego znaczenia. Często nie zdajemy sobie sprawy z tego, że jest to schorzenie wywoływane przez jedne z najbardziej “podstępnych” wirusów, z jakimi ludzkość miała do czynienia. Nie tylko bardzo szybko się rozprzestrzeniają, ale też z łatwością przechodzą różnorodne mutacje, zmieniając swoją strukturę i uniemożliwiając wynalezienie jednej, uniwersalnej metody walki z nimi.

 

Co to jest wirus grypy?

Grypa rozwija się w organizmie z powodu zarażenia wirusem z rodziny Orthomyxoviridae. Są to patogeny chorobotwórcze A i B (tworzą jeden rodzaj) oraz C (odmienny rodzajowo). Rozróżnienia rodzajowego wirusów dokonuje się na podstawie specyfiki antygenowej nukleoproteiny (NP) i antygenu białka podstawowego.

Wszystkie trzy wyróżnione wirusy są morfologicznie podobne. Wyposażone są w 4 geny, z czego 2 są wewnętrzne, złożone z nukleokapsydu (RNA i NP) oraz proteiny M1 i M2 (słabe immunogennie), a 2 kolejne to antygeny powierzchniowe, składające się z hemaglutyniny i neuraminidazy. Do replikacji wirusa zawsze dochodzi w komórce gospodarza, co trwa ok. 6 godzin. Antygen grupowy powstaje w jądrze komórki, a hemaglutynina i neuraminidaza w jej cytoplazmie. Na podstawie budowy dokonuje się klasyfikacji wszystkich szczepów, które oznaczane są zgodnie z miejscem pochodzenia, numerem izolatu, rokiem izolacji i podtypem.

Obecnie największym problemem jest ewolucyjna zmienność wirusa grypy, co utrudnia profilaktykę oraz uniemożliwia stworzenie długofalowej strategii leczenia. Mechanizm zmienności wirusa opiera się na mutacjach punktowych, które prowadzą do występowania sezonowych epidemii, oraz genetycznej reasortacji, która prowadzi do pandemii.

 

Rodzaje wirusów grypy i ich specyfika

• Wirus typu A

Jest to najniebezpieczniejszy wirus grypy. Występuje u ssaków i ptaków, głównie ludzi, świń, koni, norek, fok, a nawet wielorybów. Materiał genetyczny wirusa A to jednoniciowy RNA (kwas rybonukleinowy) o ośmiu segmentach. Charakteryzuje się genetyczną zmiennością, a więc zdolnością do tworzenia wielu mutacji genetycznych. Z tego też powodu w grupie wirusów typu A możemy wyróżnić nawet 150 podtypów, których ciągle przybywa. Wirus A może być klasyfikowany w oparciu o typy białek, które tworzą otoczkę białkową (hemaglutynina HA lub H) i neuraminidazy (NA lub N). Białka te odpowiadają za replikację wirusa. Stwierdzono 15 podtypów HA i 9 podtypów NA, co daje aż 135 możliwości kombinacji segmentów genowych. W konsekwencji prowadzi to do istnienia bardzo dużej różnorodności tego podtypu wirusów. Najpowszechniejsze są szczepy wirusa H1N1 i H3N2.

Wirusem A można zarazić się bardzo łatwo, ponieważ wystarczy przebywać z osobą zarażoną lub mieć kontakt z jej śliną lub wydzieliną z nosa. Wirus uaktywnia się szczególnie w okresie jesienno-zimowym, kiedy dodatkowo organizmy ludzkie są osłabione. Najwięcej wirusów grypy stwierdzono u ptactwa wodnego. To właśnie wirus typu A odpowiada za większość pandemii i epidemii w XX wieku.

 

• Wirus typu B

Dotyczy wyłącznie ludzi. Materiał genetyczny (genom) wirusa B jest podobny do wirusa A, czyli składa się z jednoniciowego RNA podzielonego na osiem segmentów. Ten rodzaj wirusa ma jednak tylko po jednym podtypie HA i NA. Z tego też powodu cechuje się on znacznie mniejszą zdolnością do mutacji genetycznej, dlatego leczenie i profilaktyka w tym przypadku są o wiele łatwiejsze.

Wirus typu B infekuje przede wszystkim górne i dolne drogi oddechowe, przyczyniając się do wystąpienia takich objawów jak osłabienie, ból całego ciała, zawroty głowy, nudności i wymioty. Wirusem B można się szybko zarazić, jednak objawy choroby zwykle nie trwają dłużej niż dwa tygodnie (przy odpowiednim leczeniu). Co ciekawe, ten rodzaj wirusa nie przejawia sezonowości. Niestety ma zdolność osiadania na przedmiotach, np. klamkach, poręczach, dlatego też w ramach profilaktyki zaleca się częste mycie rąk i używanie maseczek w miejscach publicznych.

 

• Wirus typu C

To najłagodniejsza odmiana wirusa grypy. Dotyczy tylko ludzi i świń. Nie przyczynia się do epidemii czy pandemii. Zbudowany jest z jednoniciowego RNA, który dzieli się na siedem segmentów. Dotyka przede wszystkim osoby o obniżonej odporności, przewlekle chorych, seniorów oraz dzieci do ok. 2. roku życia (sporadycznie może wystąpić również u starszych dzieci i dorosłych). Przyczynia się do lekkich infekcji, np. zapalenia spojówek.

Nawet 70% ludzi może posiadać odpowiednie przeciwciała, które są w stanie skutecznie zwalczyć wirusa grypy typu C. Co ciekawe, wielu chorych może nawet przeoczyć fakt, że zaatakował ich wirus C, ponieważ ewentualne dolegliwości bywają identyfikowane jako lekki nieżyt górnych dróg oddechowych. Najlepszym sposobem na wirus typu C jest profilaktyka, czyli m.in. częste mycie rąk, dbanie o odporność, unikanie kontaktu z osobami potencjalnie chorymi.

 

Krótka historia grypy

Przez stulecia wirusy grypy przyczyniały się do poważnych chorób, skutkujących śmiercią. O grypie wspomina już Hipokrates w roku 412 p.n.e. Pierwsza epidemia miała miejsce w XVI wieku. Następnie co kilkadziesiąt lat pojawiały się kolejne fale zachorowań. W XX wieku ludzkość miała do czynienia z wieloma epidemiami, w tym pandemią. Pandemia grypy w 1580 roku objęła Europę, Azję i Afrykę. Pod koniec wieku XVIII miała też miejsce w Chinach.

Z najtrudniejszą sytuacją ludzkość miała do czynienia po I wojnie światowej, kiedy wirus H1N1 pochodzący od ptaków wywołał pandemię choroby zwanej hiszpanką. Trwała dwa lata. Szacuje się, że grypa pochłonęła wówczas ponad 50 mln ofiar - więcej niż osób zmarłych podczas I wojny światowej.

W następnych dekadach latach mieliśmy do czynienia z kilkoma mniej groźnymi epidemiami. Lokalnie grypa rozprzestrzeniała się w Azji. Rozwój odporności ludzi na wirusa grypy oraz wynalezienie szczepionek oraz skutecznych metod leczenia przyczyniły się do ograniczenia globalnego niebezpieczeństwa zarażenia tą chorobą.

Zobacz inne powiązane artykuły:

Przewianie szyi, paracetamol czy ibuprofen, zębopochodne zapalenie zatok szczękowych, zatokowy ból głowy, okłady na gorączke, ból głowy przy kaszlu, objawy przewiania, dreszcze bez gorączki, domowe sposoby na gorączkę

Powikłania pogrypowe mogą być bardzo niebezpieczne dla zdrowia, a nawet życia. Jak się ich ustrzec? Przede wszystkim nigdy nie należy bagatelizować grypy. To dość powszechna, ale i podstępna choroba, która wymaga stosownego leczenia.

Każdego roku w Polsce borykamy się ze swoistym “piętnem” grypy. Z jednej strony jest to choroba powszechna, a więc dość dobrze poznana. Wiemy, jak ją leczyć, możemy też zabezpieczyć się przed nią, stosując szczepionki. Z drugiej strony, często ją bagatelizujemy, mylimy z przeziębieniem. Zamiast odwiedzić lekarza, czekamy, aż “samo przejdzie”.

Każdy powinien zdawać sobie sprawę z tego, że nie pożegnamy się z grypą dopóty, dopóki nie zostanie ona całkowicie wyleczona. Terapia musi więc być kompletna i zgodna z zaleceniami lekarza. Jest to szczególnie ważne w przypadku osób, które znajdują się w tzw. grupie podwyższonego ryzyka.

 

Kiedy dochodzi do powikłań po grypie?

Okres wylęgania choroby trwa 2-3 dni. Następnie leczenie standardowej grypy (bez powikłań) trwa ok. 7 dni, chociaż osłabienie może być odczuwalne nawet przez kilka kolejnych tygodni, co zależy od indywidualnych cech pacjenta. Jeśli jednak pomimo podjętego leczenia objawy grypy utrzymują się, nasilają lub pojawiają się dodatkowe dolegliwości, należy skonsultować się z lekarzem.

Powikłania pogrypowe najczęściej pojawiają się po 12-18 dniach od zachorowania na grypę. Warto jednak pamiętać, że w zależności od rodzaju powikłań pogrypowych, czas ich zidentyfikowania może być różny - czasami jest to możliwe po kilku dniach, ale zdarzają się przypadki, że ujawniają się nawet po paru miesiącach.

 

Kto jest najbardziej narażony na powikłania pogrypowe?

Do osób najbardziej narażonych na ewentualne powikłania po grypie zaliczamy (tzw. grupa podwyższonego ryzyka):

• pacjenci cierpiący na przewlekłe choroby układu sercowo-naczyniowego lub oddechowego, w tym astmę, POCHP, choroba wieńcowa
• pacjenci borykający się z chorobami metabolicznymi, np. cukrzycą
• pacjenci, którzy w poprzednim roku wymagali regularnych kontroli lekarskich lub/i często przebywali w szpitalu z powodu chorób, takich jak np. niewydolność nerek, hemoglobinopatia,
• niedobory odporności
• dzieci pomiędzy 6. a 18. miesiącem życia
• dorośli po 50. roku życia
• osoby po transplantacjach narządów
• osoby poddawane radio- i chemioterapii
• osoby z obniżoną wydolnością układu odpornościowego, jak osoby poddane immunosupresji czy zarażone wirusem HIV
• osoby z upośledzonym usuwaniem wydzieliny z dróg oddechowych, w przebiegu zaburzeń czynności poznawczych czy chorób nerwowo-mięśniowych
• kobiety w ciąży (szczególnie w II i III trymestrze)
• pensjonariusze domów spokojnej starości, szpitali, hospicjów itp. bez względu na wiek

 

Jak uniknąć powikłań?

Przede wszystkim należy potraktować grypę poważnie! To bardzo banalna rada, ale istotna, szczególnie z uwagi na fakt, że wiele osób bagatelizuje objawy choroby, nie podejmując specjalistycznego leczenia. Grypa nie jest lekkim przeziębieniem, nie powinniśmy jej leczyć na własną rękę. Gdy pojawiają się typowe objawy, powinniśmy jak najszybciej skonsultować się z lekarzem. Co więcej, przez cały okres trwania choroby trzeba pozostawać w domu i odpoczywać w ciepłym łóżku, ponieważ organizm potrzebuje regeneracji, by zwalczyć chorobę. Relaks w cieple pozwoli podnieść temperaturę ciała, co uniemożliwia rozwój wirusów. Domowe sposoby łagodzenia objawów grypy, tj. ziołowe herbatki czy rosół, mogą się być bardzo pomocne, jednak przede wszystkim należy stosować się do zaleceń lekarza.

Co więcej, każda osoba, szczególnie jeśli znajduje się w grupie podwyższonego ryzyka, powinna się zaszczepić przeciwko grypie. Szczepionki nie tylko zmniejszają ryzyko zarażenia grypą, ale w razie zachorowania łagodzą jej dolegliwości i chronią przed ewentualnymi powikłaniami. Ludzie, u których stwierdzono przeciwwskazania do szczepień, powinny unikać kontaktu z osobami zarażonymi wirusem grypy.

Szczepienia rekomendowane wszystkim osobom, które mają jakikolwiek kontakt z chorymi, ludźmi w podeszłym wieku czy dziećmi poniżej 2. roku życia, a więc m.in. lekarzom, pielęgniarkom i personelowi szpitali oraz ośrodków lecznictwa otwartego, pogotowia ratunkowego, pracownikom domów spokojnej starości, zakładów opieki medycznej, placówek opiekuńczo-wychowawczych itd.

 

Rodzaje powikłań po grypie

• Zapalenie zatok
  Do najczęstszych powikłań grypy zaliczamy stany zapalne błony śluzowej zatok przynosowych. Pojawiają się wówczas m.in.: ból w okolicy czoła i nosa, który dokucza szczególnie rano i nasila się przy pochylaniu głowy, zatkany nos, wzrost temperatury oraz uczucie ucisku w okolicy policzków. Leczenie trwa ok. 10-14 dni. W przypadku infekcji wirusowej zaleca się częste opróżnianie nosa, stosowanie inhalacji z soli kuchennej lub iwonickiej i picie naparów ziołowych. W przypadku infekcji bakteryjnej niezbędna jest antybiotykoterapia.
• Zapalenie ucha środkowego
  Objawia się bólem, wysoką gorączką, problemami ze słuchem. Niekiedy dochodzi nawet do przedziurawienia błony bębenkowej i wycieku ropy. Zaniedbana infekcja może prowadzić do osłabienia słuchu, a nawet zapalenia nerwu trzonowego. Choroba może być wywołana przez wirusy lub przez bakterie. W przypadku zakażenia bakteryjnego niezbędne jest leczenie antybiotykami.
• Zapalenie oskrzeli
  Niestety jest stosunkowo częstym powikłaniem pogrypowym. Objawia się gorączką oraz napadowym, męczącym kaszlem. Kaszel najpierw jest suchy, a po pewnym czasie mokry, połączony z odkrztuszaniem wydzieliny. W przypadku zapalenia wirusowego wydzielina jest przezroczysta. Gdy pojawia się zakażenie bakteryjne, nabiera ona barwy żółtej lub zielonkawej.
• Zapalenie płuc
  To groźne powikłanie, szczególnie dla dzieci, seniorów i osób z obniżoną odpornością. Najczęściej mamy do czynienia z grypowym zapaleniem płuc, wtórnym zapaleniem płuc lub rozlanym włóknieniem płuc. Pojawia się wówczas wysoka gorączka, dreszcze, ból głowy i mięśni, nasilenie suchego kaszlu, charakterystyczne uczucie ciężaru w piersiach (czasem ból w klatce piersiowej), ból brzucha i wymioty, płytki oddech, odgłosy dobiegające z płuc (tzw. rzężenie), przyspieszona praca serca.
• Zapalenie mięśnia sercowego
  Pogrypowe zapalenie mięśnia sercowego może przebiegać bezobjawowo, a rozpoznanie możliwe jest dopiero wówczas, gdy pojawiają się odległe skutki choroby. Do objawów zaliczamy przede wszystkim osłabienie, stany podgorączkowe, płytki oddech i duszność. Pojawiają się też przyspieszone tętno, kołatanie i zaburzenia rytmu pracy serca, a niekiedy nawet nagłe zasłabnięcia, omdlenia czy utrata przytomności. Charakterystyczny jest też ostry, przeszywający ból w klatce piersiowej, typowy dla schorzeń wieńcowych.
• Zapalenie opon mózgowych
  Zapalenie opon mózgowych oraz inne powikłania neurologiczne są dość rzadkie, ale jednak możliwe. Są to poważne schorzenia, więc wymagają leczenia szpitalnego. Do objawów różnego rodzaju zapaleń nerwów obwodowych, rdzenia kręgowego i opon mózgowo-rdzeniowych zaliczamy przede wszystkim wysoką gorączkę, silne bóle głowy, nudności i sztywność karku.
• Zespół Guillaina-Barrego
  To choroba nerwów obwodowych. Ponad połowa pacjentów borykających się z tym schorzeniem cierpiała wcześniej na choroby zakaźne, w tym infekcje układu oddechowego, takie jak np. grypa. Charakterystycznym objawem jest wrażenie mrowienia, drętwienia, zmian temperatury stóp. Pojawią się bóle korzeniowe, niedowłady zaczynające się od stóp poprzez mięśnie tułowia aż po kończyny górne i twarz. U niektórych pacjentów może występować obustronny niedowład mięśni twarzy. W ciężkich przypadkach dochodzi nawet do zaburzeń oddychania.
• Zaostrzenie przebiegu chorób przewlekłych
  Niestety osoby cierpiące na choroby przewlekłe, takie jak cukrzyca, astma czy POCHP w wyniku grypy mogą zaobserwować u siebie nasilenie objawów. Powikłania pogrypowe mogą skutkować koniecznością zwiększenia dawek stosowanych leków, np. insuliny. Niekiedy niezbędna jest nawet hospitalizacja przewlekle chorego.

Zobacz inne powiązane artykuły:

Przewianie szyi, paracetamol czy ibuprofen, zębopochodne zapalenie zatok szczękowych, zatokowy ból głowy, okłady na gorączke, ból głowy przy kaszlu, objawy przewiania, dreszcze bez gorączki, domowe sposoby na gorączkę

Katar to jeden z pierwszych objawów, pojawiających się w przebiegu wielu chorób, m.in. przeziębienia. W większości przypadków nie jest groźny, ale bywa bardzo uciążliwy. Sposobem na katar są nie tylko preparaty dostępne w aptekach, ale również bezpieczne, naturalne domowe metody, np. inhalacje, woda morska czy olejki eteryczne.

Katarem określamy zapalenie błony śluzowej nosa (nieżyt nosa), które wywoływane jest głównie przez wirusy. Pojawia się wówczas wodnista (surowicza) lub śluzowa wydzielina z nosa. Jest to reakcja obronna systemu odpornościowego, który w naturalny sposób chce pozbyć się niechcianych wirusów z organizmu. Oprócz wydzieliny zwykle mamy do czynienia z towarzyszącymi symptomami, takimi jak obrzęk i podrażnienia błony śluzowej, uczucie tzw. zatkanego, suchego nosa, kichanie.

Oprócz infekcji wirusowej przyczyną kataru może być również zakażenie bakteryjne lub reakcja alergiczna. Do innych czynników wywołujących katar zaliczamy m.in. zmiany hormonalne, stosowane leki, a nawet nieprawidłowości anatomiczne w budowie nosa.

Warto pamiętać, że chociaż katar utrudnia nam życie, to jednocześnie odpowiada też za skuteczną walkę z infekcją. Podczas kichania i wydmuchiwania nosa pozbywamy się z dróg oddechowych nie tylko wydzieliny, ale również wirusów i innych zanieczyszczeń. Apteczne preparaty donosowe, np. krople czy tabletki, mogą być jednak stosowane maksymalnie przez 3-4 dni. Najlepiej sięgać po nie incydentalnie, np. gdy czeka nas obowiązkowe spotkanie towarzyskie. Na co dzień znacznie lepiej zastosować bezpieczne domowe sposoby na katar lub sięgnąć po środki łagodzące ogólne objawy infekcji.

 

Jak zachować się, gdy pojawia się katar?

Katar to dolegliwość, która zwykle nie pojawia się samoistnie, lecz jest jednym z objawów innych problemów, z jakimi boryka się organizm. Może to być alergia, ale bardzo często mamy do czynienia z infekcją wirusową lub bakteryjną. Stosowanie preparatów medycznych czy domowych metod na katar może być nieskuteczne, jeśli przy tym nie zmienimy naszych codziennych przyzwyczajeń. Co to oznacza?

Pamiętajmy, że organizm zmagający się z katarem zapewne został zainfekowany przez drobnoustroje chorobotwórcze. Niezbędny jest więc odpoczynek, najlepiej w cieple. Sprawdzi się też gorąca kąpiel lub moczenie stóp w gorącej wody z dodatkiem soli. W ten sposób ogrzejemy całe ciało, wspomagając je w walce z chorobą.

Oprócz stosowania bezpośrednich preparatów donosowych lub też domowych sposobów w postaci inhalacji czy aromaterapii, które mają na celu m.in. eliminację obrzęku i rozrzedzanie wydzieliny, warto zadbać również o okolice nosa. Skrzydełka nosa należy posmarować maścią witaminową lub kremem ochronnym, aby złagodzić podrażnienie skóry. Dodatkowo trzeba pić jak najwięcej płynów. W ten sposób wydzielina się rozrzedza, a nos łatwiej oczyszcza.

Bardzo ważne jest również regularne usuwanie wydzieliny z nosa. Nos powinien być wydmuchiwany za każdym razem, gdy istnieje taka konieczność. Trzeba to robić bardzo delikatnie, najlepiej po kolei każdą jamę nosową. Należy używać przy tym czystej, jednorazowej chusteczki i jak najczęściej myć ręce. Na czas infekcji warto też zastosować menu wzmacniające organizm. W jadłospisie nie powinno zabraknąć czerwonego mięsa, rzeżuchy, czosnku i cebuli.

Jeśli katar jest bardzo uciążliwy, pojawia się kaszel i podwyższona temperatura, warto zastosować odpowiednie leki na przeziębienie o właściwościach przeciwbólowych, przeciwgorączkowych i udrażniających przewody nosowe oraz zatoki przynosowe.

 

10 skutecznych i prostych sposobów na katar

• Spray z wodą morską. Woda morska nawilża błonę śluzową, usprawnia pracę rzęsek, zmniejsza obrzęk i rozrzedza wydzielinę, pomagając w jej skutecznym usuwaniu. To sprawdzony sposób na łagodzenie dolegliwości związanych z katarem.
• Ziołowe inhalacje. Wdychanie ziół w postaci naparów lub olejków eterycznych pomaga udrożnić nos, a jednocześnie działa odkażająco i przeciwzapalnie. Najlepiej sprawdzają się inhalacje rumiankowe, lipowe, tymiankowe, szałwiowe lub eukaliptusowe. Aromatyczną parę należy wdychać przez ok. 10 minut.
• Inhalacje z cebuli. Bardzo intensywny, odświeżający aromat cebuli pomoże udrożnić zatkany nos. Cebulę należy drobno pokroić, wrzucić do naczynia i zalać wrzątkiem. Następnie trzeba nakryć głowę ręcznikiem, nachylić się nad garnkiem i wdychać przez kilka minut.
• Inhalacje z chrzanu. Wystarczy otworzyć słoiczek chrzanu (najlepiej świeżego) i wąchać. To jeden z najprostszych domowych sposobów na zatkany nos i katar.
• Czosnkowe zatyczki do nosa. Brzmi kontrowersyjnie, ale ta metoda może zadziałać! Wystarczy obrać dwa ząbki czosnku (niezbyt dużo), owinąć je w gazę i delikatnie włożyć do dziurek w nosie. Bezpośrednia inhalacja składnikami czosnku może pomóc złagodzić objawy kataru. Takie zatyczki warto stosować dwa razy dziennie.
• Aromaterapia. Ziołowe olejki eteryczne, np. lawendowy, sosnowy, miętowy, eukaliptusowy mogą być stosowane w aromaterapii, która przyniesie ulgę w nieżycie nosa. Co więcej, upłynniają wydzielinę, łagodzą obrzęk i działają przeciwbakteryjnie. Wystarczy skropić kilkoma kroplami olejku poduszkę, chusteczkę lub wlać go do kominka lub nawilżacza powietrza.
• Witamina C. Pod wpływem stanu zapalnego przepuszczalność naczyń krwionośnych w błonie śluzowej zwiększa się, przez co płyny z osocza krwi wydostają się do jam nosowych, powodując wodnistą wydzielinę. Witamina C uszczelnia naczynia krwionośne, przez co możemy złagodzić proces wydzielania wydzieliny. Podobne działanie wykazuje rutyna. Doskonałym źródłem witaminy C jest natka pietruszki.
• Imbir. Zalecany jest do łagodzenia ogólnych objawów przeziębienia czy grypy, ale pomoże też skutecznie uporać się z katarem. Najlepiej wykonać napar lub syrop z imbiru lub dodawać kilka plasterków do herbat.
• Herbatka majerankowa. Jest to napar, który pomoże nam szybciej uporać się z katarem. Wystarczy wsypać do szklanki wrzątku łyżeczkę przyprawy i odstawić na 5 minut do zaparzenia pod przykryciem. W ciągu dwóch dni należy wypić ok. 1 litr takiego płynu, aby uzyskać oczekiwane rezultaty.
• Podgrzana sól. Brzmi intrygująco? To bardzo prosta i skuteczna metoda. Pozwoli ukoić dolegliwości związane z zatkanym nosem i obrzękiem błony śluzowej. Wystarczy wsypać do płóciennego woreczka garść soli, a następnie podgrzać w piekarniku. Ciepły, słony woreczek przykładamy kilka razy w ciągu dnia do policzków i czoła.

Zobacz inne powiązane artykuły:

Przewianie szyi, paracetamol czy ibuprofen, zębopochodne zapalenie zatok szczękowych, zatokowy ból głowy, okłady na gorączke, ból głowy przy kaszlu, objawy przewiania, dreszcze bez gorączki, domowe sposoby na gorączkę

Ostre zapalenie gardła to jedna z najczęstszych przyczyn wizyt u lekarza w sezonie jesienno-zimowych. Na zainfekowanie wirusami lub bakteriami najbardziej narażone są dzieci oraz osoby mające częsty kontakt z dziećmi.

Zapalenie gardła to dolegliwość, która jest stosunkowo częsta, ponieważ łatwo można się nią zarazić. Wirusy rozprzestrzeniają się drogą kropelkową, więc wystarczy jedno spotkanie z osobą zarażoną, która kichnie lub nas pocałuje, a znajdziemy się w gronie potencjalnych chorych. Oprócz wirusów groźne dla naszego gardła mogą być również bakterie oraz grzyby. Chociaż bakteryjne zapalenie gardła to stosunkowo rzadka przypadłość, to jednak wymaga specjalistycznego leczenia antybiotykami pod okiem lekarza.

 

Przyczyny zapalenia gardła

Do powstawania stanów zapalnych w gardle przyczyniają się wirusy lub bakterie. Najczęściej mamy do czynienia z wirusowym zapaleniem gardła. Bakteryjne zapalenie, wywołane przez paciorkowce, zwykle dotyka dzieci w wieku szkolnym (ok. 15% wszystkich przypadków). U dorosłych zdarza się rzadko — ok. 4-10% przypadków.
Do zakażenia najczęściej dochodzi drogą kropelkową. Chorobą można zarazić się w czasie kontaktu z chorym, który rozsiewa zarazki, kichając i kaszląc, oraz poprzez bezpośredni kontakt, np. podczas pocałunku czy picia z jednego naczynia.

Do innych przyczyn zaliczamy również niewłaściwą drożność nosa, alergię, astmę oskrzelową, przewlekłą obturacyjną chorobę płuc. Niekiedy stan zapalny wynika również z działań niepożądanych leków (np. zespół Stevensa-Johnsona) lub jest skutkiem ubocznym radioterapii czy chemioterapii.

Do innych niezakaźnych przyczyn zapalenia gardła zaliczamy również podrażnienia przez palenie papierosów, picie alkoholu czy kwaśną treść pokarmową przy refluksie żołądkowo-przełykowym. Problemy z gardłem mogą pojawić się też na skutek przebywania w zbyt ciepłych i suchych pomieszczeniach oraz w miejscach zadymionych.

Jest wiele chorób zakaźnych, którym towarzyszy zapalenie gardła, m.in. mononukleoza zakaźna, rzeżączka, grypa, pierwotne zakażenie HIV, opryszczka czy błonica, a także białaczka lub niedokrwistość aplastyczna.

 

Objawy zapalenia gardła

Objawy zapalenia gardła są bezpośrednio związane z przyczyną choroby. Jak już zostało wspomniane, dolegliwości najczęściej pojawiają się wskutek zakażenia wirusowego lub bakteryjnego, możemy więc dokonać podstawowej klasyfikacji schorzenia na: zapalenie gardła wirusowe i zapalenie gardła bakteryjne.

Zapalenie gardła wirusowe wiąże się z następującymi objawami:

• przekrwienie gardła i migdałków
• brak obecności nalotu
• niewielkie pęcherzyki i owrzodzenia na języku
• stan podgorączkowy lub gorączka
• katar
• świąd, przekrwienie lub zapalenie spojówek
• kaszel
• chrypka
• bóle mięśni

W przypadku zapalenia gardła bakteryjnego, spowodowanego przez paciorkowce, najczęściej pojawia się:

• silny ból gardła
• wysoka gorączka (38 st. C i wyżej)
• obrzęknięte, powiększone i tkliwe węzły chłonne szyi
• białe naloty lub ropa na migdałkach podniebiennych

W przeciwieństwie do wirusów, bakterie nie przyczyniają się do powstawania objawów współtowarzyszących, takich jak kaszel, katar czy zajęcie oczu.

 

Sposoby leczenia zapalenia gardła

Na podstawie dokładnej analizy specyfiki występujących objawów można rozpoznać, czy mamy do czynienia z zapaleniem gardła spowodowanym przez wirusy czy bakterie. Takie rozróżnienie ma kluczowe znaczenie dla doboru metody leczenia. W przypadku infekcji bakteryjnej lekarze często zalecają szybki test paciorkowcowy lub posiew z gardła.

Najczęstsza postać choroby, czyli wirusowe zapalenie gardła, powinno ustąpić po 5-7 dniach, ale wymagane jest odpowiednie działanie, polegające na łagodzeniu dokuczliwych objawów. Należy sięgać po preparaty, które uśmierzą uporczywy ból gardła i będą wykazywać działanie odkażające. W większości przypadków niezbędne jest też zastosowanie leków przeciwgorączkowych. Zaleca się też stosowanie preparatów wspomagających leczenie, zawierających wapń, rutynę i witaminę C. Co ważne, osoby cierpiące na zapalenie gardła powinny unikać pomieszczeń zakurzonych i wypełnionych dymem papierosowym. W tym okresie należy zaprzestać palenia papierosów, picia alkoholu czy spożywania ostrych pokarmów o działaniu drażniącym. Takie czynniki mogą dodatkowo potęgować stan zapalny. Przy zastosowaniu odpowiedniej terapii po tygodniu wszystkie objawy powinny ustąpić.

W przypadku bakteryjnego zapalenia gardła niezbędna jest wizyta u lekarza. Najczęściej zalecana jest wówczas antybiotykoterapia. Większość pacjentów zauważa poprawę po kilku dniach stosowania antybiotyku, jednak nie można wówczas przerwać terapii. Lek powinien być przyjmowany przez cały zalecany okres, aby całkowicie wyeliminować bakterie.

 

Powikłania zapalenia gardła

Wirusowe zapalenie gardła to dolegliwość stosunkowo łagodna i w większości przypadków całkowicie wyleczalna, dlatego też nie przyczynia się do groźnych powikłań. Powikłania mogą się zdarzyć jednak w przypadku nieleczonego bakteryjnego stanu zapalnego. Zaliczamy do nich m.in.:

• powstanie ropnia okołomigdałkowego
• ropne zapalenie węzłów chłonnych szyjnych
• ropne zapalenie ucha środkowego
• ropne zapalenie wyrostka sutkowatego
• zapalenie płuc
• zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych
• gorączkę reumatyczną
• ostre popaciorkowcowe zapalenie nerek

Jak już zostało wspomniane, w przypadku tej choroby powikłania występują dość rzadko. Niemniej jednak istnieje ryzyko przykrych konsekwencji, dlatego też zawsze należy podejmować stosowne kroki w celu wyeliminowania objawów zapalenia gardła. Jest to szczególnie ważne w przypadku dzieci, które są bardziej narażone na zainfekowanie i zwykle gorzej znoszą przebieg choroby.

 

Zapalenie gardła — profilaktyka

Profilaktyka zapalenia gardła powinna opierać się przede wszystkim na wzmacnianiu odporności. Osoby, które mają tendencję do częstych problemów z gardłem, powinny stosować odpowiednią dietę bogatą w warzywa i owoce. Naszą odporność podnosi także wszelka aktywność fizyczna i częste przebywanie na świeżym powietrzu. Równie ważne jest ubieranie się adekwatnie do pogody oraz unikanie przebywania w miejscach zatłoczonych, gdzie najbardziej narażeni jesteśmy na infekcje.

Zobacz inne powiązane artykuły:

Przewianie szyi, paracetamol czy ibuprofen, zębopochodne zapalenie zatok szczękowych, zatokowy ból głowy, okłady na gorączke, ból głowy przy kaszlu, objawy przewiania, dreszcze bez gorączki, domowe sposoby na gorączkę

Przy przeziębieniu i grypie trzeba się porządnie wygrzać - takie zdanie często padało z ust naszych babć i mam, które zimą zawiązywały nam szaliki, zapinały płaszcze, a na głowę zakładały czapkę. Okazuje się, że takie zachowanie nie było wcale wynikiem nadopiekuńczości, lecz uzasadnionej troski o nasze zdrowie.

Przeziębienie i grypa to dwie choroby, które dopadają nas przede wszystkim zimą i jesienią, a także na przełomie zimowo-wiosennym. Oczywiście latem również możemy się przeziębić, jednak zdarza się to zdecydowanie rzadziej. Czym jest to spowodowane? Przede wszystkim wirusy, które powodują przeziębienie i grypę, wykazują największą aktywność w niskich temperaturach. Im więcej osób w naszym otoczeniu jest zainfekowanych, tym większe szanse, że wirus wcześniej czy później dopadnie również nas. Gdy na dworze chłodno, wieje i pada, zwiększają się też szanse na przemarznięcie. Do tego doliczyć należy spadek odporności wynikający z niedoborów składników odżywczych i zmniejszonej aktywności fizycznej. To wszystko sprawia, że jesteśmy bardziej podatni na choroby.

 

Dopada cię przeziębienie lub grypa? Liczy się szybka reakcja!

Gdy pojawią się pierwsze objawy przeziębienia, należy działać jak najszybciej. Oczywiście nie każda infekcja wymaga natychmiastowej wizyty u lekarza. W bardzo wielu przypadkach jesteśmy w stanie samodzielnie poradzić sobie z pierwszymi symptomami, stosując sprawdzone, domowe sposoby oraz dostępne preparaty na przeziębienie i grypę dostępne w aptekach bez recepty.

Infekcje, które atakują nasz organizm, zwykle powodują szereg nieprzyjemnych dolegliwości. Pojawia się osłabienie organizmu, ból głowy, złe samopoczucie (tzw. łamanie w kościach). W kolejnych etapach dopadają nas katar, ból gardła, dreszcze, kaszel. Bardzo ważne jest kompleksowe podejście, które pozwoli złagodzić wszystkie objawy choroby.

Warto sięgnąć po odpowiednie preparaty dostępne w aptece bez recepty, takie jak np. Febrisan, którego działanie wynika z trzech aktywnych składników paracetamolu, fenylefryny oraz witaminy C. Pomaga zwalczyć złe samopoczucie, podwyższoną gorączkę, udrażnia nos i likwiduje katar oraz wspomaga prawidłowe funkcjonowanie układu odpornościowego.

Nie mniej istotny jest jednak odpoczynek oraz rozgrzanie organizmu. Gdy czujemy, że pojawiają się pierwsze objawy, powinniśmy jak najszybciej udać się na spoczynek pod ciepłym kocem.

 

Dlaczego należy rozgrzewać organizm?

Kiedy dopada cię złe samopoczucie, ból głowy i łamanie w kościach charakterystyczne dla przeziębienia organizmu, jak najszybciej powinieneś się rozgrzać. Dlaczego jest to tak istotne? Pod wpływem ciepła dochodzi do rozszerzenia naczyń krwionośnych, dzięki czemu krew szybciej krąży. W ten sposób komórki zwalczające infekcje mogą znacznie szybciej dotrzeć nawet do najdalszych zakamarków naszego ciała.

Poza tym większość infekcji, w tym przede wszystkim rinowirusy powodujące przeziębienie, znacznie słabiej rozmnażają się w wysokich temperaturach. Wirusy przede wszystkim lubią zimno. Najłatwiej rozmnażają się w niskich temperaturach, takich jak 33-35°C, które panują najczęściej w jamie ustnej i nosowej, gdzie zazwyczaj w pierwszej kolejności trafiają drobnoustroje chorobowe. Temperatura 37°C jest dla nich za wysoka. Zatem, gdy czujesz, że coś cię bierze, zastosuj “ciepłoterapię”.

Rozgrzewanie organizmu powinno jednak przebiegać rozsądnie. Gdy mamy możliwość spokojnego odpoczynku w domu, przed pójściem spać warto zastosować metody rozgrzewające i napotne. Sprawdzi się w tym przypadku gorąca kąpiel, napary z tymianku, herbata z sokiem malinowym itp. Po zastosowaniu takiej terapii należy bezwzględnie udać się na odpoczynek pod ciepłą kołdrę, ponieważ jeśli spoceni i rozgrzani narazimy swój organizm na kontakt z zimnem, możemy spodziewać się rozwoju choroby, nie jej zahamowania. Gdy w ciągu nocy ciało będzie obficie przepocone, należy zmienić ubranie, ponownie wypić rozgrzewającą herbatę i położyć się spać.

Z oczywistych względów w ciągu dnia należy unikać preparatów i metod, które przyczyniają się do nadmiernego pocenia. Można jednak sięgnąć po specyfiki rozgrzewające, jednak bez właściwości napotnych. Sprawdzi się w tym przypadku saszetka Febrisan do rozpuszczania w gorącej wodzie. Jest prosta w przygotowaniu, więc można po nią sięgnąć zarówno w domu, jak i w pracy. Rozgrzewa organizm, a jednocześnie łagodzi objawy towarzyszące przeziębieniu, takie jak katar, złe samopoczucie, ból głowy.

 

Febrisan — idealny do stosowania w ciągu dnia

W przypadku zaawansowanych objawów przeziębienia i grypy niezbędny jest odpoczynek. Najlepiej wówczas pozostać w domu, oddając się kuracji w ciepłym łóżku.

Jeśli choroba jest zaawansowana, a restrykcyjne zalecenia lekarza nakazują na bezwzględny odpoczynek, powinniśmy się do nich dostosować, odkładając wszelkie obowiązki na bok. Zdarza się jednak, że objawy przeziębienia nie są nasilone i pozwalają nam normalnie funkcjonować. Oczywiście żadnych symptomów nie należy bagatelizować, ponieważ nawet zwykły katar czy delikatny ból głowy może szybko przerodzić się poważną dolegliwość. Warto jednak sięgać po takie preparaty, które z jednej strony pozwolą nam skutecznie pozbyć się infekcji, z drugiej zaś nie wpłyną na spadek naszej koncentracji.

Idealnym lekiem do stosowania w ciągu dnia jest Febrisan w postaci saszetki do rozpuszczania w gorącej wodzie. Skutecznie rozgrzewa, ale nie działa napotnie. Z tego też powodu można po niego sięgnąć nawet wówczas, gdy pierwsze objawy choroby dopadają nas np. w pracy. Jedna saszetka wystarcza na 4-6 godzin. Co najważniejsze, Febrisan nie powoduje senności, otępienia czy braku koncentracji. Po wypiciu rozgrzewającego napoju można pracować czy prowadzić samochód.

Zobacz inne powiązane artykuły:

Przewianie szyi, paracetamol czy ibuprofen, zębopochodne zapalenie zatok szczękowych, zatokowy ból głowy, okłady na gorączke, ból głowy przy kaszlu, objawy przewiania, dreszcze bez gorączki, domowe sposoby na gorączkę

Zapalenie zapalny zatok szczękowych objawia się bólem w okolicy górnych zębów. Najczęściej przyczyną jest infekcja wirusowa lub bakteryjna, ale stan zapalny może też rozwinąć się z powodu nieleczonych lub zbyt późno leczonych zębów.

Zapalenie zatok szczękowych, zarówno ostre, jak i przewlekłe, jest możliwe do całkowitego wyleczenia. Niestety pacjenci często zwlekają z wizytą u lekarza, co może przyczyniać się do wystąpienia groźnych powikłań.

 

Co to jest zapalenie zatok szczękowych?

 

Zapaleniem zatok szczękowych określamy rozwijający się stan zapalny obszaru rozciągającego się od korzeni zębów górnych (ósemek, siódemek i szóstek, a niekiedy nawet trójek lub dwójek), poprzez dno oczodołu aż do jamy nosowej. Zatoki szczękowe to parzyste jamy w kształcie ostrosłupa, zlokalizowane w kościach szczęki. Wchodzą one w skład zatok przynosowych, jednak cechują się znacznie większą objętością niż inne zatoki, co ułatwia szybkie zidentyfikowanie większości stanów patologicznych.

Rozróżniamy zapalenie zatok szczękowych ostre i przewlekłe. Ostry stan zapalny jest łatwiejszy do rozpoznania i leczenia, ponieważ objawy są w tym przypadku bardzo wyraźne (m.in. mocny ból głowy). Z uwagi na dość nieprzyjemne dolegliwości pacjenci najczęściej szybko zgłaszają się do lekarza, który zaleca stosowne leczenie. Groźniejsze jest przewlekłe zapalenie zatok szczękowych, które niekiedy może występować wręcz bezobjawowo (lub objawy są bardzo łagodne), co sprawia, że pacjenci trafiają do lekarza w zaawansowanej fazie rozwoju choroby, a nawet z niebezpiecznymi dla zdrowia powikłaniami.

 

Jakie są przyczyny zapalenia zatok szczękowych?

Zatoki szczękowe mają dość specyficzną budowę. W przypadku jakichkolwiek nieprawidłowości w ich obrębie mogą pojawić się problemy z drenażem i usuwaniem wydzieliny zalegającej w ich obrębie. To z kolei skutkuje nieprawidłowościami w transporcie śluzowo-rzęskowym, który odpowiada za prawidłowe oczyszczanie jam nosowych. Takie patologiczne procesy, sprzyjające stanom zapalnym, mogą powstawać pod wpływem różnorodnych schorzeń lub czynników zewnętrznych.

Do schorzeń tego rodzaju zaliczamy m.in. wszelkiego rodzaju infekcje układu oddechowego, najczęściej wirusowe, rzadziej bakteryjne i grzybicze. Najczęściej jest to przeziębienie, grypa, alergiczny nieżyt nosa czy nawet astma oskrzelowa.

Inną przyczyną przewlekłego stanu zapalnego są wady anatomiczne zatok i polipy. W takich przypadkach zapalenie występuje dwustronnie. Co więcej, także czynniki zewnętrzne wpływają na podatność na stany zapalne zatok, m.in. pływanie (zwłaszcza nurkowanie), palenie papierosów, przebywanie w mocno zanieczyszczonym środowisku.

Często nie zdajemy sobie z tego sprawy, ale stan naszego uzębienia również może przyczynić się do zapalenia zatok. Zębopochodne przyczyny stanu zapalnego można podzielić na takie, które wiążą się ze stanami chorobowymi nieleczonych na czas zębów (stany zapalne zębów i przyzębia) oraz związane z konsekwencjami powikłań po leczeniu kanałowym (np. przebicie się do zatoki podczas poszerzania kanałów) lub po usunięciu zęba (w przypadku zęba górnego). Warto dodać, że zębopochodne zapalenie zatok szczękowych, w przeciwieństwie do infekcji czy zmian anatomicznych, rozwija się wyłącznie po jednej stronie twarzy.

 

Jakie są objawy zapalenia zatok szczękowych?

Dolegliwości bólowe związane są z obrzękiem błony śluzowej nosa i przewodów wyprowadzających zatoki szczękowe, które znajdują się w jamie nosowej. Schorzenie powoduje zamknięcie naturalnych ujść zatok szczękowych, co prowadzi do gromadzenia się w nich wydzieliny i uniemożliwia jej odpływ. Problematyczne jest również podciśnienie, które pojawia się w wyniku braku możliwości przejścia powietrza z jamy nosowej do zatok szczękowym.

W związku z tymi nieprawidłowościami przy ostrym zapaleniu zatok szczękowych pojawia się silny, rozpychający ból głowy zlokalizowany w górnej części policzka (okolice oczodołu) i czole. Ból nasila się podczas pochylania głowy, wysiłku fizycznego, kaszlu, opłukiwania lub dotykania tej okolicy. Dodatkowo bardzo często pojawia się także podwyższona temperatura, ogólne osłabienie, brak łaknienia, wrażliwość skóry twarzy na dotyk. Do objawów towarzyszących zaliczamy też ból zębów, obrzęk policzka, niedrożność nosa. Pacjenci z ostrym zapaleniem zatok szczękowych skarżą się również na występujący tylko z jednej strony wyciek z nosa, bardzo często ropny, ból ucha, zaburzenia węchu, zmianę głowy, a także nieprzyjemny zapach z ust.

Przewlekłe zapalenie zatok szczękowych może przebiegać nawet bez wyraźnych objawów zewnętrznych. Niekiedy pojawia się zaburzenia węchu, długotrwały wyciek wydzieliny z nosa oraz ból głowy o niewielkim nasileniu (często trudno go jednoznacznie zidentyfikować z zatokami).

 

Jak leczyć zapalenie zatok szczękowych?

Zanim lekarz podejmie stosowne leczenie, najczęściej zaleca wykonanie badań diagnostycznych. Zazwyczaj jest to RTG lub tomografia komputerowa. W niektórych przypadkach niezbędna jest również endoskopia nosa i zatok.

Kluczowe znaczenie w terapii ma zidentyfikowanie przyczyny stanu zapalnego. Gdy za stan zapalny odpowiadają wirusy, stosowane jest leczenie objawowe. Przede wszystkim podawane są leki o kompleksowym działaniu przeciwbólowym i przeciwgorączkowym, zmniejszające obrzęk i przekrwienie błony śluzowej nosa. Często zalecane są też leki mukolityczne, zmniejszające lepkość śluzu. W większości przypadków uzasadnione jest stosowanie odpowiednich kropel do nosa, łagodzących stan zapalny, albo płukanie jamy nosowej solą fizjologiczną lub hipertoniczną. Jeśli ból spowodowany zaleganiem wydzieliny w zatoce szczękowej jest bardzo silny, lekarz może zalecić jej nakłucie.

Przy zapaleniu zatok szczękowych spowodowanym przez bakterie, zapewne lekarz przepisze receptę na odpowiedni antybiotyk.

 

Zapalenia zatok szczękowych - groźne powikłania

Niestety nieleczone zapalenie zatok szczękowych może przyczynić się do bardzo poważnych konsekwencji zdrowotnych. Do niebezpiecznych powikłań tej choroby zaliczamy m.in.:
zapalenie kości szpiku kostnego ścian zatoki
ze względu na możliwość rozprzestrzenienia się zapalenia na zatoki czołowe, a potem układ nerwowy może dojść do ropni mózgu, zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu
ze względu na bliskie sąsiedztwo zatok szczękowych z oczodołem może dojść do zapalenia tkanek oczodołu

Na możliwość wystąpienia powikłań najbardziej narażone są osoby cierpiące na przewlekłe zapalenie zatok szczękowych, ponieważ ta postać choroby nie daje wyraźnych objawów stanu zapalnego.

Zobacz inne powiązane artykuły:

Przewianie szyi, paracetamol czy ibuprofen, zębopochodne zapalenie zatok szczękowych, zatokowy ból głowy, okłady na gorączke, ból głowy przy kaszlu, objawy przewiania, dreszcze bez gorączki, domowe sposoby na gorączkę

Domowe sposoby na opanowanie stanu, jakim jest wysoka temperatura, znane są od wieków. Domowe sposoby na gorączkę mogą być równie skuteczne jak leki przeciwgorączkowe i preparaty z apteki, a przy tym są całkowicie naturalne i bezpieczne.

Stan podgorączkowy towarzyszy bardzo wielu dolegliwościom. Pojawia się m.in. przy przeziębieniu lub grypie. To naturalna reakcja obronna organizmu, który stara się samodzielnie walczyć z infekcją, dlatego też podwyższonej temperatury ciała nie należy zbijać od razu. Jednak po pewnym czasie stan może się pogłębiać, a temperatura sukcesywnie wzrastać i wówczas wiele osób zaczyna zastanawiać się jak zbić gorączkę. W tym artykule przedstawimy ci najlepsze domowe sposoby na zbicie gorączki. Gorączka wpływa na organizm poprzez podwyższoną temperaturę ciała, ale oprócz tego mogą pojawić się również dreszcze, wypieki, nadmierna potliwość, przyspieszone tętno, pogorszone samopoczucie, bóle głowy, bóle mięśni oraz inne niepokojące objawy.

Picie dużej ilości płynów sprawia, że podwyższona temperatura ciała się obniża

Organizm „walczący” z gorączką potrzebuje przede wszystkim odpowiedniego nawodnienia. Stan podwyższonej temperatury ciała wywołuje pocenie się, a więc przyczynia się do odwodnienia ciała. Chory, który myśli o tym jak zbić gorączkę, powinien spożywać jak największą ilość płynów. Sprawdzi się woda mineralna o temperaturze pokojowej (bez gazu) i soki owocowe (bez dodatku cukru). Polecane są również różnorodne herbaty, napary i odwary, które oprócz nawodnienia organizmu wykazują właściwości przeciwgorączkowe i sprzyjają w łagodzeniu dolegliwości.

• Napary i odwary ziołowe. W medycynie ludowej zioła od wieków stosowane były do zwalczania różnorodnych dolegliwości zdrowotnych, w tym obniżania gorączki. Zalecane jest stosowanie naparów z ziół, takich jak: kwiat lipy, czarny bez, kwiat wiązówki, liście i owoce maliny. Aby przygotować napar, należy zalać łyżkę ziół szklanką wrzątku. Po 10 minutach, gdy napój jest jeszcze gorący, można go wypić.
• Właściwości przeciwgorączkowe wykazują również odwary, wykonywane z takich ziół jak: owoce berberysu, bratki, owoce maliny, kwiaty bzu, dzika róża, pączki topoli, kora wierzbowa, kwiaty słonecznika. Aby przygotować odwar, należy zalać łyżkę ziół 250 ml zimnej wody i doprowadzić do wrzenia, po czym gotować przez ok. 5 min. Po tym czasie można przecedzić odwar i wypić jeszcze gorący. W każdym przypadku zaraz po spożyciu ziołowych napojów trzeba udać się do łóżka. Tak przygotowane zioła wykazują działanie przeciwgorączkowe, a także właściwości wzmacniające, odkażające i wykrztuśne.
• Domowe soki i syropy. Wspomagają organizm w zwalczaniu wysokiej temperatury ciała. Najlepiej zastosować sok z bzu, owoców jeżyny, dzikiej róży lub syrop z pączków sosny.
• Mleko z miodem i czosnkiem. To mocno rozgrzewający napój, który pomaga obniżyć temperaturę ciała. Czosnek i miód wykazują właściwości przeciwbakteryjne. Do przygotowania napoju potrzebujemy szklankę gorącego mleka z łyżką miodu i rozgniecionym ząbkiem czosnku.
• Herbata z miodem i cytryną. Miód wykazuje działanie przeciwgorączkowe i właściwości bakteriobójcze (w szczególności miód lipowy). Należy jednak pamiętać, aby podawać go po ostudzeniu herbaty, ponieważ w wysokich temperaturach traci swoje właściwości.
• Herbata z sokiem malinowym. Można zastosować zwykłą, czarną herbatę lub herbatkę lipową. W kuracji przeciwgorączkowej powinna być spożywana kilka razy dziennie.
• Herbatka napotna z kwiatów lipy i czarnego bzu. To specjalny napar, który może pomóc organizmowi w szybszym złagodzeniu dolegliwości przez swoje właściwości przeciwzapalne. Do przygotowania herbatki napotnej potrzebujemy łyżeczki kwiatów lipy i czarnego bzu, które zalewamy filiżanką wrzątku. Napój przykrywamy i parzymy przez ok. 10 minut, po czym przecedzamy przez sitko. Filiżankę herbaty należy wypijać 2-3 razy dziennie aż do ustania objawów.
• Napar przeciwgorączkowy z wiązówki błotnej lub kory wierzby. Środek ten niezwykle stymuluje układ odpornościowy. Przygotowuje się go jak każdy inny standardowy napar, czyli poprzez zalanie łyżeczki wiązówki błotnej filiżanką wrzątku. Następnie zaparzamy napój pod przykryciem przez ok. 5-10 minut, przecedzamy i wypijamy 2-3 filiżanki dziennie.

Lekkostrawna dieta jako sposób na zbicie gorączki

Organizm przy podwyższonej temperaturze ciała powinien być nie tylko właściwie nawodniony, lecz również odżywiony. Podczas gorączki najlepsza jest dieta lekkostrawna, ale pełnowartościowa. Dzięki temu nie będziemy dodatkowo obciążać organizmu, ponieważ wszystkie przyjmowane pokarmy zostaną szybko strawione, a jednocześnie dostarczą wszystkich niezbędnych składników odżywczych, mineralnych i witamin. Znaczenie odpowiedniej diety, bogatej w witaminy i minerały, nabiera wyjątkowej wagi w okresie choroby - układ immunologiczny na pewno ci za nią podziękuje! Wzmocnienie organizmu dzięki dobrze zbilansowanym posiłkom może znacząco przyczynić się do szybszego powrotu do zdrowia i zmniejszenia ciepłoty ciała. Posiłki powinny być niewielkie, ale częste - 5-6 razy dziennie. Największy posiłek, czyli obiad, należy zjeść około południa, ponieważ wówczas gorączka zwykle jest najniższa. Trzeba unikać smażenia potraw. Najlepiej przygotowywać dania gotowane, np. na parze, lub duszone. Spożywane pokarmy powinny być bogate w szczególności w witaminę C, znaną ze swoich właściwości wzmacniających organizm. Powinna być ona szczególnie obecna w codziennym menu. Owoce cytrusowe, takie jak pomarańcze, grejpfruty, cytryny, czy kiwi, są jej doskonałym źródłem. Ponadto witamina E, działająca jako silny antyoksydant, wspomaga organizm w walce z infekcjami. Można ją znaleźć w produktach takich jak orzechy, nasiona, a także w zielonych warzywach liściastych. Nie należy również zapominać o znaczeniu minerałów, takich jak cynk i żelazo, które odgrywają istotną rolę w prawidłowym funkcjonowaniu układu odpornościowego. Cynk znajduje się w mięsie, orzechach, ziarnach i produktach pełnoziarnistych, natomiast żelazo można czerpać z czerwonego mięsa, warzyw strączkowych i ciemnozielonych warzyw liściastych.

Inne sposoby na obniżenie temperatury ciała — kąpiele i chłodne okłady

Podczas gorączki warto wspierać swój organizm również od zewnątrz. Przy wysokiej gorączce najlepiej sprawdzą się odpowiednio przygotowane kąpiele lub okłady.

• Kąpiele na gorączkę. Mają na celu ochłodzić nieco organizm i wspomóc zbijanie gorączki. Jest to metoda sprawdzona, jednak będzie skuteczna tylko wówczas, gdy organizm zostanie odpowiednio przygotowany do zimnej kąpieli. Temperatura wody powinna być o ok. 2°C niższa niż temperatura ciała (w przypadku dzieci 0,5°C). Jeśli woda będzie za zimna, chłodna kąpiel, zamiast pomóc w walce z chorobą, może ją pogłębić. Następnie bardzo powoli można zanurzać się w zimnej wodzie (szybkie wejście do chłodnej wody również może być niekorzystne dla organizmu w stanie, jakim jest wysoka gorączka). Kąpiel nie może trwać dłużej niż 5-10 minut. Po takiej kuracji należy jak najszybciej położyć się do łóżka i przykryć ciepłą kołdrą.
• Okłady z zimnej wody lub lodu. To bardzo prosty sposób na walkę z podwyższoną temperaturą. Wystarczy przygotować mokry, chłodny ręcznik lub woreczek z lodem zawinięty w ściereczkę. Okład przykładamy na kark, czoło, pachwiny. Zimny kompres można przyłożyć również na łydki. Wilgotne, chłodne ręczniki owijamy wokół łydek i pozostawiamy na kilkanaście minut. Okłady należy zmieniać co 15 minut, aż temperatura ciała się obniży.
• Okłady z surowych ziemniaków lub cebuli na czoło i stopy. Dla niektórych to dość kontrowersyjne metoda, ale w medycynie naturalnej bardzo często stosowana bywa w celu obniżenia gorączki. Okłady wykonujemy z surowych warzyw, przykładając je na kilka minut do czoła i/lub stóp.

Podwyższona temperatura ciała a dbanie o dobre samopoczucie

Odpowiednia ilość snu i odpoczynku odgrywa kluczową rolę w procesie leczenia każdej choroby, w tym także w przypadku stanu, jakim jest wyższa temperatura ciała. Odpowiedzią na pytanie jak zbić gorączkę, jest więc także sen. Jest on naturalnym mechanizmem regeneracyjnym, który umożliwia organizmowi skuteczniejsze zwalczanie infekcji. W czasie snu organizm intensywnie pracuje, regenerując się i wzmacniając swoje siły w walce z chorobą. Dlatego niezwykle ważne jest zapewnienie sobie komfortowych warunków do snu - cichego i ciemnego pomieszczenia, odpowiedniej temperatury oraz wygodnego łóżka. Podczas choroby należy unikać nadmiernego wysiłku fizycznego i stresu przed snem, a także starać się utrzymać regularny rytm dobowy, co sprzyja lepszemu i skuteczniejszemu odpoczynkowi. Dostateczna ilość snu nie tylko wspiera proces leczenia gorączki, ale także przyczynia się do szybszego powrotu do pełni zdrowia. Warto również pamiętać, że sen w chorobie może być bardziej płytki i przerywany, dlatego ważne jest, aby umożliwić sobie dodatkowy czas na odpoczynek w ciągu dnia. Wyjątkowo pomocne w obniżaniu poziomu stresu i napięcia, które często towarzyszą chorobie i mogą nasilać objawy gorączki, może być także stosowanie technik relaksacyjnych, takich jak głębokie oddychanie, medytacja. Regularne praktykowanie tych metod może przyczynić się do ogólnego zniwelowania stanu napięcia, co z kolei będzie mieć pozytywny wpływ na rozwiązanie problemu tego, jak zbić gorączkę. Głębokie oddychanie, polegające na świadomym, spokojnym wdechu i wydechu, pomaga w uwalnianiu napięć i rozluźnianiu mięśni, co przekłada się na lepsze samopoczucie. Medytacja, poprzez skupienie uwagi na oddechu i obecnej chwili, sprzyja odprężeniu i umysłowemu wyciszeniu, co jest kluczowe w obniżaniu poziomu stresu. Wszystkie te techniki są bezpieczne i mogą być stosowane jako uzupełnienie innych domowych sposobów rozwiązywania problemu jak zbić gorączkę, pomagając w szybszym powrocie do zdrowia i odzyskaniu stanu, jakim jest temperatura ludzkiego ciała. Jeśli pomimo zastosowania różnych środków, temperatura ciała nie wraca do normy, a czas trwania gorączki jest niepokojąco długi, Twoja sytuacja najpewniej wymaga konsultacji lekarskiej lub przyjęcia środków takich jak paracetamol, ibuprofen, bądź innych.

Zobacz inne powiązane artykuły:

Przewianie szyi, paracetamol czy ibuprofen, zębopochodne zapalenie zatok szczękowych, zatokowy ból głowy, okłady na gorączke, ból głowy przy kaszlu, objawy przewiania, dreszcze bez gorączki, domowe sposoby na gorączkę

Witamina C, aspiryna, a może domowy sok malinowy? Przeziębienie to stosunkowo częsta dolegliwość, a wiele osób ma swoje, sprawdzone metody na walkę z infekcjami. Czy jednak wszystkie metody, w tym leki dostępne w aptekach bez recepty, są skuteczne?

 

Sezon na przeziębienie to okres jesienno-zimowy i wczesnowiosenny, w praktyce jednak zachorować można przez cały rok. Statystycznie człowiek przeziębia się od dwóch do trzech razy w roku. Chorobie towarzyszy szereg różnorodnych dolegliwości — począwszy od bólu głowy i osłabienie organizmu, poprzez katar, kaszel, ból gardła, podwyższoną temperaturę itp.

Przyczyną przeziębienia jest szereg różnorodnych wirusów, np. rhinowirusów (odpowiedzialnych głównie za infekcje górnych dróg oddechowych), koronawirusów, adenowirusów, RSV i wiele innych patogenów. Taka różnorodność czynników etiologicznych sprawia, że możliwe jest leczenie opierające się przede wszystkim na zwalczaniu objawów, nie zaś przyczyn choroby. Problematyczne dla chorych okazuje się dobranie odpowiednich leków zwalczających objawy. Czy leki złożone, działające kompleksowo na organizm, rzeczywiście są skuteczne? Czy może lepiej sięgnąć po preparaty łagodzące konkretną dolegliwość, np. kaszel, ból gardła, gorączkę (co wiąże się z przyjmowaniem bardzo dużej ilości różnych środków)?

 

Jakie leki na przeziębienie są skuteczne?

W przypadku przeziębienia w pierwszej kolejności warto sięgnąć po preparaty przeciwbólowe, przeciwzapalne i przeciwgorączkowe. Sprawdzają się przede wszystkim leki złożone przeciwko przeziębieniu i grypie. Najczęściej zawierają paracetamol lub kwas acetylosalicylowy i pseudoefedrynę, fenylefrynę, kofeinę, składniki antyhistaminowe oraz przeciwkaszlowe. Wybierając leki złożone, należy pamiętać, że można przyjmować wyłącznie jeden preparat, nie należy spożywać w tym samym czasie innych tabletek zawierających paracetamol czy kwas acetylosalicylowy.

Oto kilka ważnych kwestii, na które należy zwrócić uwagę, sięgając po najpopularniejsze leki na przeziębienie:

• Kwas acetylosalicylowy (aspiryna) jest często stosowany, ale ma najgorszy profil bezpieczeństwa, dlatego nie należy jej podawać dzieciom poniżej 12. roku życia. U młodszych dzieci istnieje ryzyko wystąpienia zespołu Reye'a (potencjalnie śmiertelna encefalopatia wątrobowa). U osób dorosłych przy długotrwałym stosowaniu może zwiększać ryzyko występowaniu wrzodów lub krwawień z przewodu pokarmowego.
• Lek, który mogą stosować zarówno dorośli, jak i dzieci, to ibuprofen. Dodatkowo jest to jeden z najbezpieczniejszych środków przeciwbólowych, który może być stosowany dla złagodzenia dolegliwości.
• Paracetamol to kolejny bardzo często stosowany lek na przeziębienie, wykazujący bardzo dobry profil bezpieczeństwa. W zalecanych dawkach może być stosowany zarówno przez dzieci, jak i kobiety w ciąży. Mogą po niego sięgnąć również osoby o wrażliwym żołądku lub cierpiące na chorobę wrzodową. Należy jednak uważać, by nie spożywać dawek większych niż zalecane.

W aptekach znajdziemy również wiele preparatów wieloskładnikowych, w których głównym składnikiem jest jeden ze wspomnianych wcześniej leków. Pozostałe substancje działają pomocniczo i mają na celu poprawę samopoczucia przy dolegliwościach związanych z przeziębieniem. Jeśli stosujemy leki wieloskładnikowe, powinniśmy zrezygnować lub ograniczyć spożywanie innych środków, gdyż może to zwiększyć ryzyko działań niepożądanych lub interakcji.

Gdy pojawi się przeziębienie, warto sięgnąć również po leki na katar. Najczęściej występują w postaci tabletek, maści, aerozolu, sprayu do nosa i zawierają w swoim składzie ksylometazolinę i fenylefrynę. Mają na celu zwężanie naczyń krwionośnych w jamie nosowej, przyczyniając się tym samym do zmniejszenia objętości wysięku. W tym przypadku warto jednak pamiętać, że preparaty tego rodzaju nie mogą być stosowane dłużej niż przez kilka dni. Przy długotrwałym używaniu może dojść do nadmiernego wysuszenia śluzówki. U dzieci zaleca się stosowanie bezpiecznych roztworów soli fizjologicznej lub morskiej.

 

Leki na przeziębienie o wątpliwym działaniu

Istnieje wiele preparatów powszechnie stosowanych jako leki na przeziębienie, które jednak w praktyce nie mają żadnego wpływu na wyeliminowanie objawów choroby czy uśmierzenie dolegliwości. Do tej kategorii możemy zaliczyć m.in. witaminę C. Oczywiście jest to związek niezbędny do prawidłowego funkcjonowania naszego organizmu i sprzyja budowaniu odporności, jednak przyjmowanie kwasu askorbinowego podczas przeziębienia w niczym nam nie pomoże. Badania kliniczne wykazały, że stosowanie witaminy C nie wpływa w żaden sposób na przebieg choroby, ale jest ważnym składnikiem w działaniach profilaktycznych.

Przy przeziębieniu nie należy stosować antybiotyków. Jest to grupa leków dedykowanych infekcjom o etiologii bakteryjnej, więc w żaden sposób nie pomogą organizmowi zaatakowanemu przez wirusy. Nieuzasadnione stosowanie antybiotyków może zwiększyć ryzyko niepożądanych reakcji, a dodatkowo przyczynia się do uodparniania się szczepów bakterii na leki tego rodzaju.

 

Jak wspomóc działanie leków?

Niektóre osoby w walce z przeziębieniem stosują tradycyjne metody, takie jak np. olejki eteryczne, zioła czy domowe maści, napary, syropy itp. Sposoby tego rodzaju są jak najbardziej zalecane, ponieważ mogą skutecznie wspomóc leczenie farmakologiczne. Warto po nie sięgnąć już na początku choroby, gdy zauważamy pierwsze symptomy przeziębienia. Najlepsze działanie wykazują m.in. cebula, czosnek, miód, kurkuma, imbir, a także soki: z dzikiej róży, malinowy, z czarnej porzeczki. Nie wyeliminują one objawów, ale wykazują właściwości rozgrzewające i mogą skutecznie wspomóc terapię farmakologiczną.

Warto również pamiętać o tym, że nawet najlepsze leki nie pomogą, jeśli w trakcie choroby będziemy dalej narażać organizm na niekorzystne warunki, tj. niskie temperatury, stres, zmęczenie oraz wirusy. Podczas przeziębienia należy jak najwięcej odpoczywać, najlepiej w ciepłym łóżku, spożywać dużo płynów (nie tylko wody, lecz również gorącą herbatę np. z sokiem malinowym), a także unikać miejsc zatłoczonych, w którym mogą przebywać inne zarażone osoby.

Zobacz inne powiązane artykuły:

Przewianie szyi, paracetamol czy ibuprofen, zębopochodne zapalenie zatok szczękowych, zatokowy ból głowy, okłady na gorączke, ból głowy przy kaszlu, objawy przewiania, dreszcze bez gorączki, domowe sposoby na gorączkę

Dręczy cię mocny ból głowy, który szczególnie doskwiera w okolicach czoła, oczu i nasady nosa. Dodatkowo skarżysz się na katar i „zatkany nos”. Najpewniej nie jest to zwykłe przeziębienie, a zapalenie zatok przynosowych. Sprawdź, jak właściwie rozpoznać tę chorobę, by podjąć stosowne leczenie.

Zapalenie zatok to przede wszystkim bardzo uporczywa dolegliwość. Ból głowy, problemy z rozpoznawaniem smaków i zapachów z powodu niedrożności nosa mogą skutecznie utrudnić codzienne funkcjonowanie.

Niewłaściwie leczone zapalenie zatok przynosowych może prowadzić do groźnych dla zdrowia powikłań, m.in. zapalenia nerwu wzrokowego i zapalenia gałki ocznej, zapalenia opon mózgowych czy ropnia mózgu. Trafna diagnoza umożliwi podjęcie stosownego leczenia, które zredukuje ryzyko ewentualnych powikłań, a przede wszystkim pozwoli pacjentowi uporać się z przykrymi dolegliwościami.

 

Jaka jest przyczyna zapalenia zatok?

Przyczyn zapalenia zatok może być kilka. Zaliczamy do nich infekcje górnych dróg oddechowych oraz nieprawidłowo leczony alergiczny nieżyt nosa. Przy tego rodzaju dolegliwościach może dojść do obrzęku błony śluzowej, która pokrywa wnętrze nosa i zatok. Opuchnięta błona zatyka ujście zatok, przez co dochodzi do infekcji bakteryjnej, przyczyniającej się do wystąpienia stanu zapalnego.

Innym powodem zapalenia zatok są wady lub zmiany w budowie anatomicznej zatok, przyczyniające się do powstawania zwężeń w ich ujściu, co również może prowadzić do zakażeń. Warto pamiętać jednak, że sama wada, np. niewielkie skrzywienie przegrody nosa powstałe w wyniku urazu, nie powoduje niedrożności. Problem może pojawić się dopiero wówczas, gdy dojdzie do obrzęku błony śluzowej i zablokowania ujścia zatok, np. w wyniku infekcji.

Niekorzystnie na błonę śluzową nosa mogą działać również różnorodne zanieczyszczenia znajdujące się we wdychanym powietrzu, które przedostają się do wnętrza nosa. One również niejednokrotnie prowadzą do infekcji, która w konsekwencji może spowodować stan zapalny.

 

Jak rozpoznać zapalenie zatok?

Dla wielu pacjentów właściwe zidentyfikowanie zapalenia zatok wcale nie jest takie proste. Nie jest to rzadka dolegliwość, ale jej objawy mogą być mylone z innymi chorobami, np. przeziębieniem lub grypą. Warto zatem zwrócić uwagę na pewne charakterystyczne objawy, które ułatwią prawidłowe rozpoznanie. Należy w tym przypadku pamiętać, że ból może być zlokalizowany w różnych częściach głowy w zależności od tego, w jakich zatokach doszło do stanu zapalnego.

• Zapalenie zatok sitowych, znajdujących się między oczami, objawia się specyficznym bólem (porównywanym do ucisku) przy wewnętrznym kąciku oka. Najczęściej nasila się podczas kaszlu lub leżenia na plecach, a zmniejsza — po uniesieniu głowy.
• Zapalenie zatok szczękowych, znajdujących się pod policzkami, objawia się bólem jedno- lub dwustronnym kości policzka (w zależności od tego, czy stan zapalny obejmuje jedną, czy dwie zatoki), górnych zębów, głowy w okolicy skroni, niekiedy również wokół oczu. Dolegliwości nasilają się podczas unoszenia głowy i przy pochylaniu się, natomiast zmniejszają się w pozycji leżącej na plecach.
• Zapalenie zatok czołowych, znajdujących się nad oczami, objawia się bólem w okolicy czoła. Nasila się w pozycji leżącej na plecach i przy pochylaniu się, natomiast zmniejsza — po uniesieniu głowy.
• Zapalenie zatoki klinowej, znajdującej się w środku czaszki, objawia się bólem w okolicy potylicznej, czołowej, skroniowej, oczodołowej, a niekiedy promieniuje od szczytu czaszki. Dolegliwości nasilają się w pozycji leżącej na plecach oraz podczas pochylania się do przodu, a zmniejszają się po uniesieniu głowy.

Należy jednak pamiętać, że ból odczuwany przez pacjentów nie świadczy bezpośrednio o zapaleniu zatok przynosowych. Najczęściej sygnalizuje jedynie, iż doszło do niedrożności ujścia zatok i przewodów nosowych lub też pojawiły się pewne powikłania. Aby w stu procentach zdiagnozować stan zapalny, należy skonsultować się z lekarzem.

 

Jak zdiagnozować zapalenie zatok?

Lekarz diagnozuje zapalenie zatok poprzez przeprowadzenie wywiadu z pacjentem oraz wykonanie badania jam nosowych. Przy zapaleniu zatok chorzy skarżą się przede wszystkim na doskwierające uczucie zatkanego nosa. Pojawia się również wydzielina, która może wyciekać z wnętrza nosa na zewnątrz lub też spływać po tylnej ścianie gardła. Dodatkowo najczęściej dochodzi do upośledzenia lub utraty węchu, zaburzeń w odczuwaniu smaków, pojawia się też charakterystyczny ból w obrębie twarzy.

Do innych objawów, które niekiedy występują podczas zapalenia zatok, zaliczamy m.in. gorączkę, zmęczenie i osłabienie organizmu, ból zębów i szczęki. Może pojawiać się również nieprzyjemny zapach z ust.

Jak już zostało wspomniane, zapalenie każdej z zatok objawia się nieco innymi dolegliwościami, stąd też samodzielne rozpoznanie dolegliwości przez pacjenta czasami bywa trudne. Gdy więc zauważymy u siebie pewne nieprawidłowości, powinniśmy niezwłocznie udać się do lekarza, który po dokonaniu specjalistycznej diagnozy, wskaże przyczynę problemu.

 

Jak leczyć zapalenie zatok?

Gdy niedrożność nosa i ból głowy trwają do 10 dni, można stosować doraźne środki działające przeciwbólowo i przeciwgorączkowo, a jednocześnie wspomagające udrażnianie przewodów nosowych i zatok przynosowych. W ten sposób objawy zostaną złagodzone. Sprawdzają się również preparaty o właściwościach obkurczających naczynia krwionośne nosa i zatok, a także hamujące wyciek wydzieliny z nosa. Tego rodzaju działania pozwolą choremu normalnie funkcjonować i wykonywać swoje obowiązki.

Jeśli jednak objawy nie mijają i trwają dłużej niż 10 dni, zaleca się wizytę u lekarza, który dokona kompleksowej diagnozy, ustalając przyczynę stanu zapalnego oraz wskazując inne metody leczenia. Diagnostykę zapalenia zatok wykonuje laryngolog. Może on przeprowadzić badanie endoskopowe w kierunku dokładnej oceny błony śluzowej i ewentualnych zmian anatomicznych co umożliwi podjęcie decyzji w sprawie dalszego leczenia. Lekarz może włączyć do terapii np. antybiotyki zwalczające chorobotwórcze bakterie lub leki sterydowe. U pacjentów skarżących się na nawracające stany zapalne zatok dodatkowo wykonywany jest wymaz z nosa i posiewy w celu dokładnego zidentyfikowania bakterii lub grzybów, które są przyczyną choroby.

Niekiedy konieczne jest wykonanie operacji. Dzieje się tak w przypadku stwierdzenia przez laryngologa zmian patologicznych w świetle zatok, np. polipów nosa, przerośniętej błony śluzowej, zmian anatomicznych zwężających lub zamykających światło ujścia zatok przynosowych. Jeśli istnieje podejrzenie wystąpienia tego rodzaju schorzeń, w celu prawidłowej diagnozy lekarz zwykle zaleca wykonanie tomografii komputerowej.

Zobacz inne powiązane artykuły:

Przewianie szyi, paracetamol czy ibuprofen, zębopochodne zapalenie zatok szczękowych, zatokowy ból głowy, okłady na gorączke, ból głowy przy kaszlu, objawy przewiania, dreszcze bez gorączki, domowe sposoby na gorączkę

Paracetamol, jak wiele leków przeciwbólowych i przeciwgorączkowych, dostępny jest nie tylko w aptekach, a też na stacjach benzynowych, w sklepach spożywczych i kioskach. Uważany jest za lek bezpieczny, jednak należy zachować czujność – stosunkowo szybko można go przedawkować, a przekroczenie dziennej dawki powoduje często poważne konsekwencje. Warto bliżej przyjrzeć się działaniu tego popularnego leku.

 

Czym jest paracetamol i jak działa?

Paracetamol działa przeciwbólowo i przeciwgorączkowo. Właściwości przeciwgorączkowe spowodowane są hamowaniem syntezy prostyglandyn w ośrodkowym układzie nerwowym (to prostyglandyny wpływają na ośrodek termoregulacji w podwzgórzu i podwyższają ciepłotę ciała).

Paracetamol zmniejsza także wrażliwość receptorów bólowych. Dzięki temu podwyższa się próg odczuwania bólu. Lek przeciwbólowo działa przez 4 do 6 godzin, a jego działanie przeciwgorączkowe utrzymuje się nawet 6 do 8 godzin.  Paracetamol nie ma działania przeciwzapalnego.

 

Kiedy stosuje się paracetamol i jak go dawkować?

Paracetamol stosuje się głównie w leczeniu:

• objawów gorączki;
• bólów o słabym i umiarkowanym nasileniu, między innymi bólów menstruacyjnych, migrenowych, towarzyszących chorobom nowotworowym, nerwobóli, bólów uszu, zębów reumatycznych, pooperacyjnych, kostnych;
• bólów o mocnym nasileniu w połączeniu z lekami opioidowymi, na przykład z morfiną lub kodeiną.

Warto pamiętać, że paracetamol na własną rękę należy stosować krótkotrwale – w takiej sytuacji dzienna dawka wynosi maksymalnie do 4 g. W przypadku przewlekłej terapii należy obniżyć dobowe spożycie leku do 2,5 g i obowiązkowo skonsultować się z lekarzem.

 

Na co warto uważać i kiedy nie zażywać leku?

W związku z tym, że paracetamol jest metabolizowany w wątrobie, należy uważać, aby nie przekroczyć zalecanej dobowej dawki leku. Może to wywołać objawy zatrucia i ciężkie uszkodzenie wątroby.
Szczególnie powinny uważać osoby, które cierpią na przewlekłe choroby wątroby, a także osoby, których organizm jest osłabiony w wyniku głodu i nieodpowiedniej diety (cysteina – aminokwas niezbędny do syntezy wspomnianego glutaionu – dostarczany jest organizmowi z pożywieniem). Nie należy spożywać alkoholu w trakcie terapii paracetamolem.

Paracetamol, stosowany sporadycznie i w odpowiednich dawkach, nie jest lekiem, który zagraża zdrowiu. Warto jednak pamiętać, że przy obliczaniu jego dziennej dawki, trzeba sprawdzić, czy inne leki spożywane w tym samym czasie nie mają go w składzie.

Zobacz inne powiązane artykuły:

Przewianie szyi, paracetamol czy ibuprofen, zębopochodne zapalenie zatok szczękowych, zatokowy ból głowy, okłady na gorączke, ból głowy przy kaszlu, objawy przewiania, dreszcze bez gorączki, domowe sposoby na gorączkę

Odporność na antybiotyki (inaczej: oporność na antybiotyki) to cecha wykazywana przez bakterie, umożliwiająca im blokowanie działania antybiotyku. Co jest przyczyną antybiotykoodporności? Jakie rodzaje oporności wyróżniamy? Na te i inne pytania odpowiadamy poniżej.

 

Jak działają antybiotyki?

Najogólniej ujmując, antybiotyki są związkami chemicznymi, których rolą jest działanie bakteriobójcze- zabicie lub działanie bakteriostatyczne - zahamowanie wzrostu (bakterii, przy jednoczesnym braku negatywnego wpływu na organizm pacjenta. Zdarza się jednak, że bakterie poddawane działaniom antybiotyku, nie reagują na lek w pożądany sposób. W takiej sytuacji możemy mówić, że są one antybiotykooporne.

 

Skąd u bakterii odporność na antybiotyki?

W zależności od pochodzenia wyróżnia się antybiotykooporność pierwotną lub nabytą.

Oporność pierwotna (nazywana również naturalną) to genetyczna właściwość danego drobnoustroju do zapobiegania działaniu antybiotyku. Odporność tego typu może wynikać z braku odpowiednich receptorów, braku przepuszczalności ściany komórkowej, zbyt niskiego powinowactwa lub z wytwarzania enzymów, które rozkładają antybiotyk. Przykładem mogą być antybiotykooporne szczepy gronkowca, produkujące penicylinazy, niezależnie od przyjętego antybiotyku.

Odporność nabyta wynika z pozyskania mechanizmów oporności na dany antybiotyk – poprzez spontaniczną mutację lub na drodze nabycia odpowiednich genów od innych bakterii (np. poprzez koniugację). Oporność nabyta jest zwykle skutkiem nadmiernego i zbyt częstego stosowania antybiotyków, zarówno w medycynie, jak i w produkcji żywności (np. w celu przyspieszenia wzrostu masy ciała zwierząt hodowlanych).

 

Jak zapobiegać antybiotykoodporności?

Problem rosnącej oporności bakterii na antybiotyki jest jednym z większych wyzwań, stających przed współczesną medycyną. Aby zmniejszyć odporność na antybiotyki, należy maksymalnie ograniczyć styczność bakterii z antybiotykami. Możemy to zrobić na dwa sposoby:

• Poprzez odpowiedzialne zażywanie antybiotyków. Antybiotyki powinny być przyjmowane wyłącznie w przypadku infekcji bakteryjnych (nie wirusowej, na przykład w przeziębieniu lub w grypie). W miarę możliwości stosowane powinny być antybiotyki o jak najwęższym zakresie działania, które nie wpływają negatywnie na zdrową florę bakteryjną.
• Poprzez odpowiednią segregację niezużytych antybiotyków. Leków nie należy pod żadnym pozorem rozgniatać ani wyrzucać do toalety – w ten sposób zyskują one dostęp do bakterii żyjących w wodzie i glebie. Niezużyte antybiotyki można zwrócić do apteki lub odpowiednio zabezpieczone (w plastikowej torebce), wyrzucić do specjalnie do tego celu przeznaczonego pojemnika

Zobacz inne powiązane artykuły:

Przewianie szyi, paracetamol czy ibuprofen, zębopochodne zapalenie zatok szczękowych, zatokowy ból głowy, okłady na gorączke, ból głowy przy kaszlu, objawy przewiania, dreszcze bez gorączki, domowe sposoby na gorączkę

Wirusy to mikroskopijne cząsteczki, nawet tysiąc razy mniejsze od bakterii. Wirusy są w stanie wywołać poważne choroby w naszym organizmie. Potrafią wniknąć i zakazić komórkę, samodzielnie się rozmnażając i replikując. Do najbardziej powszechnych mikroorganizmów zaliczamy wirus grypy, który atakuje górne lub dolne drogi oddechowe.

Grypa najczęściej pojawia się nagle. Do zakażenia dochodzi drogą kropelkową, ponieważ wirus grypy ma zdolność przenoszenia się z człowieka na człowieka. To jedna z najpowszechniejszych chorób na świecie. Każdego roku na świecie zapada na nią średnio od 5% do 25% osób bez względu na wiek czy płeć. Grypa to poważna choroba. Niestety wciąż wiele osób bagatelizuje jej objawy. Należy pamiętać, że zakażenie wirusem grypy w skrajnych sytuacjach może prowadzić do poważnych powikłań, a nawet śmierci. Na konsekwencje nieleczonej lub nieprawidłowo leczonej grypy najbardziej narażone są dzieci oraz osoby po 65. roku życia. Gdy zatem pojawią się niepokojące symptomy, powinniśmy natychmiast zareagować, starając się skutecznie wyleczyć dolegliwości.

Czym się charakteryzuje wirus grypy?

Wirus grypy należy do tzw. ortomyksowirusów. Wyróżniamy 3 główne typy: A, B i C. Zachorowania u ludzi wywołują pierwsze dwa, czyli A i B. Wirus grypy A cechuje się największą zdolnością do mutacji. Dzieli się na podtypy w zależności od rodzaju 2 białek na powierzchni cząsteczki wirusa — neuraminidazy (N) i hemaglutyniny (H). Grypa sezonowa najczęściej wywoływana jest przez wirus typu A podtypów H1N1 i H3N2 (czasami również H1N2), nieco rzadziej przyczyną choroby jest wirus grypy B. Występuje u ssaków, m.in. ludzi, koni i świń, a także ptaków wodnych na całym świecie (np. kaczek, gęsi, kormoranów). To właśnie wirus typu A odpowiada za tzw. ptasią grypę oraz przyczynia się do powstawania największych epidemii i pandemii wśród ludzi. Wirus typu B występuje tylko u ludzi. Wirus typu C występuje powszechnie, jednak ma najmniejszy wpływ na zakażenia u ludzi i nie powoduje objawów chorobowych. Wirus grypy ma zdolność zakażania komórek nabłonka wyścielającego górne drogi oddechowe, czyli nos, krtań, tchawicę i oskrzela. W ten sposób dochodzi do uszkodzeń nabłonka oddechowego i repliki wirusa. W czasie jednego cyklu, trwającego od 6 do 12 godzin, może powstać nawet 1000 wirionów potomnych w jednej komórce. Pod mikroskopem elektronowym wirusy grypy cechują się różnorodnością pod względem wielkości i formy. Mają kształt sferyczny i mogą osiągać średnicę ok. 80-120 nm, a ich długość dochodzi nawet do 1000 nm. Ich materiał genetyczny stanowi jedna nić RNA w formie 8 lub 7 segmentów. Specyficzne „kolce”, które zauważalne są podczas mikroskopowej obserwacji wirusa grypy, to dwa białka (glikoproteiny) na błonie morfologicznej: HA i NA.

Co to jest grypa sezonowa?

Z grypą sezonową mamy do czynienia każdego roku, najczęściej na przełomie jesieni i zimy. Może objawiać się różnymi symptomami. U większości osób przybiera ona postać przeziębienia lub bardziej zaawansowanego stanu chorobowego, np. zapalenia oskrzeli lub zapalenia płuc. Zwykle wystarcza jedna wizyta u lekarza, ale w szczególnych przypadkach niezbędna jest nawet hospitalizacja. Niestety najcięższe przypadki grypy sezonowej mogą skończyć się śmiercią, dlatego podjęcie właściwej kuracji jest niezwykle istotne. Można starać się uniknąć zachorowania na grypę sezonową, wzmacniając swoją odporność i minimalizując kontakty z osobami zakażonymi. Istnieją również szczepionki przeciwko grypie sezonowej.

Co jest, a co nie jest grypą?

Między grypą a zwykłym przeziębieniem istnieje wiele podobieństw. Szczególnie u małych dzieci trudno jest jednoznacznie stwierdzić, z jaką chorobą mamy do czynienia ze względu na dość zbliżone objawy i przebieg. Oczywiście główną różnicą są wirusy powodujące zakażenie organizmu. Do przeziębienia może doprowadzić jeden z ponad 200 wirusów, przy czym najczęściej są to rynowirusy, koronawirusy i adenowirusy. Przenoszą się drogą kropelkową lub poprzez bezpośredni kontakt z zainfekowanym przedmiotem. Po wniknięciu do organizmu wirus potrzebuje ok. 2 dni wylęgania. Dopiero po tym czasie można zauważyć pierwsze, początkowo dość słabe, objawy zapalenia błony śluzowej nosa, gardła i zatok przynosowych. Pojawiają się takie symptomy przeziębienia jak:

• złe samopoczucie,
• osłabienie, ból głowy i mięśni,
• drapanie i ból gardła,
• niewielkie dreszcze i gorączka (częściej stan podgorączkowy),
• nieżyt nosa i kaszel.

Maksymalne nasilenie objawów występuje po 2-3 dniach. Przeziębienie, jeśli nie dojdzie do powikłań, nie jest groźne i zwykle ustępuje samoistnie w ciągu 7-10 dni.

Czym grypa różni się od przeziębienia?

Grypa, chociaż często traktowana przez pacjentów podobnie jak przeziębienie, jest o wiele poważniejszą chorobą wirusową. Wirusy grypy atakują przede wszystkim nabłonek dróg oddechowych. Najczęściej dochodzi do zakażenia przez drogę kropelkową, rzadziej poprzez kontakt pośredni z przedmiotami. Wirus jednak bardzo sprawnie szerzy się w skupiskach ludzkich, czyli np. w szkołach, autobusach, szpitalach itd. W przeciwieństwie do przeziębienia grypa objawia się ostro i nagle. Dochodzi do zakażenia górnych dróg oddechowych, pojawia się osłabienie, kaszel, wysoka gorączka, ból głowy, bóle mięśniowe, zapalenie gardła i zatkany nos. Chory powinien odpoczywać i unikać kontaktu z innymi ludźmi ze względu na wysokie ryzyko zakażenia. Niewskazane jest przebywanie w miejscach publicznych. W przypadku osób zdrowych zakażenie nie powinno trwać dłużej niż tydzień. Zwykle dochodzi do samowyleczenia, chociaż wskazane jest stosowanie dostępnych bez recepty leków łagodzących objawy, w tym przede wszystkim gorączkę, ból mięśni, ból głowy, katar, złe samopoczucie. Grypa bez powikłań o typowym przebiegu nie wymaga stosowania antybiotyków^[1].

Grypa a COVID-19

Kolejną chorobą, która może być mylnie uznana za grypę, jest COVID-19. Wiele objawów klinicznych jest wspólnych z zapaleniem płuc wywołanym przez wirusa grypy. Oczywiście główną różnicą są wirusy powodujące te choroby. COVID-19 powodowany jest przez koronawirus 2 zespołu ostrej niewydolności oddechowej – SARS-CoV-2. Objawy tego stosunkowo nowego schorzenia bywają podobne zarówno do grypy, jak i do przeziębienia. Co więcej, możliwy jest przebieg całkowicie bezobjawowy. To właśnie brak objawów u niektórych zarażonych osób, a także bardzo szybka transmisja wirusów SARS-CoV-2 po różnych kontynentach (głównie za sprawą drogi powietrznej) doprowadziły do pandemii. Warto przy tym podkreślić, że śmiertelność COVID-19 jest znacznie większa niż w przypadku grypy sezonowej, dlatego też bardzo ważne jest, aby rozpoznanie było precyzyjne, szczególnie w sezonie epidemicznym. W obu przypadkach istotna jest wczesna i szybka diagnostyka różnicowa grypy i COVID-19^[2].

Jak można zarazić się wirusem grypy?

Do zakażenia wirusami grypy dochodzi drogą kropelkową, zwykle w wyniku wdychania kropelek zakaźnej wydzieliny z dróg oddechowych osoby zakażonej. Najbardziej narażeni na wirusy jesteśmy w sezonie największej zapadalności na chorobę (przełom jesieni i zimy), podczas spotkań z osobami, które potencjalnie mogą być już zarażone. Kontakt z chorym nie musi wcale oznaczać bezpośredniego spotkania twarzą w twarz. Zarażać mogą nawet osoby jadące z nami metrem, kichając, kaszląc lub wydmuchując nos. Co więcej, również kontakt ze skażonymi przedmiotami (np. dotykanie chusteczki chorego) może narazić nas na zakażenie wirusem. Warto dodać, że osoba zakażona wirusem może nieświadomie zarażać innych, zanim jeszcze pojawią się u niej pierwsze objawy chorobowe, a także po ustąpieniu wszystkich widocznych symptomów (nawet do 24 godzin). Dlatego zaleca się chorym na grypę ograniczanie kontaktu z innymi do niezbędnego minimum. U dorosłych zwykle objawy grypy utrzymują się przez 5 dni, u dzieci natomiast nawet do 7 dni.

Jak ustrzec się przed wirusem grypy?

Niestety grypa należy do chorób o bardzo dużym zasięgu i wszyscy jesteśmy narażeni na zachorowanie, szczególnie w tzw. sezonie grypowym. Można jednak próbować ustrzec się przed wirusami na kilka sposobów:

• Przede wszystkim należy regularnie wzmacniać swoją odporność. Niebagatelne znaczenie ma zdrowa dieta bogata w witaminy C, witaminy z grupy B, witamina D i beta-karoten, a także cynk, żelazo, miedź. Te składniki odżywcze pobudzają wzrost białych krwinek, podnosząc odporność na zakażenia.
• Alkohol, kawa, a nawet mocna herbata pite w nadmiarze mogą wypłukiwać witaminy i mikroelementy wspierające układ odpornościowy, a tym samym — działają niekorzystnie na nasz organizm. Warto zatem rozsądnie z nich korzystać, a gdy pojawi się choroba — zupełnie zrezygnować z napojów tego rodzaju.
• Ruch, szczególnie na świeżym powietrzu, bardzo dobrze wpływa na odporność oraz dobre samopoczucie organizmu. W sezonie największej zachorowalności na grypę unikaj przebywania w dużych skupiskach ludzi i dodatkowo dbaj o higienę, by w ten sposób zminimalizować niebezpieczeństwo zarażenia się wirusem.
• Jeśli czujesz, że zaatakowała cię grypa, reaguj natychmiast po pojawieniu się pierwszych objawów. Staraj się jak najwięcej odpoczywać w ciepłych pomieszczeniach, najlepiej pod kołdrą. Warto również dodatkowo wspierać organizm, stosując preparaty przeciw objawom grypy o działaniu przeciwbólowym, przeciwgorączkowym i udrażniającym przewody nosowe. Jeżeli podjęte działania nie wyeliminują symptomów chorobowych, należy skonsultować się z lekarzem.
• Jedną z form ochrony przed wirusem grypy stanowi również szczepienie. Aktualnie w Polsce dostępne są 3 rodzaje szczepionek, które chronią przed zakażeniem lub łagodzą objawy w przypadku wystąpienia choroby. Szczepionki budzą wiele kontrowersji z powodu możliwych skutków ubocznych, które jednak w przypadku ewentualnego wystąpienia ograniczają się do stosunkowo łagodnych reakcji (np. ból i zaczerwienienie w miejscu ukłucia).

Zakaźność wirusa grypy

Wirusem grypy można się zakazić stosunkowo łatwo. Osoba dorosła zakaża przez ok. 6 dni i właściwie już od momentu wystąpienia pierwszych objawów, gdy zaczyna wydalać drogą kropelkową wirusa. Trwa to przez kolejne 5 dni od pojawienia się symptomów. Dzieci zarażają znacznie dłużej, bo nawet do 10 dni. Małe dzieci mogą wydalać wirusa już 6 dni przed pojawieniem się objawów. Natomiast chorzy z zaburzeniami odporności zarażają przez kilka tygodni, a nawet miesięcy. Jak się zatem okazuje, zakaźność wirusa grypy jest dość wysoka.

Ciężki przebieg grypy

Grypa nie jest błahą chorobą, dlatego nigdy nie powinna być bagatelizowana. Nieodpowiednie postępowanie może doprowadzić do ciężkiego przebiegu. Narażone są nie tylko osoby z tzw. grup ryzyka, ale nawet i ludzie zdrowi, którzy nie będą prawidłowo postępować, a więc m.in. nie zapewnią organizmowi optymalnej dawki odpoczynku. Grypa w ciężkim przebiegu może wymagać konsultacji lekarskiej, a nawet hospitalizacji. Chory powinien być hospitalizowany, jeśli występują następujące objawy:

• wysoka gorączka przekraczająca 40ºC utrzymuje się dłużej niż 3 dni,
• występują duszności, a oddech jest niepokojąco płytki,
• pojawia się krwioplucie,
• dochodzi do tak mocnego osłabienia mięśni kończyn, że chory ma problem z poruszaniem się,
• zawroty głowy,
• odwodnienie ze skąpomoczem,
• zaburzenia świadomości.

Baczna obserwacja przebiegu grypy jest szczególnie ważna w przypadku osób po 65. roku życia. Ryzyko poważnych powikłań, a nawet zgonu, zwiększa się wielokrotnie u osób po 84. roku życia.

Jakie są powikłania grypy?

Jeśli zaatakuje cię wirus grypy, przede wszystkim powinieneś zadbać o odpowiedni wypoczynek. Należy też zapewnić organizmowi odpowiednie nawodnienie, a także stosować preparaty łagodzące objawy, w tym przede wszystkim o działaniu przeciwgorączkowym. To bardzo ważne, ponieważ grypa jest chorobą, która wiąże się z ryzykiem wystąpienia poważnych powikłań. Odpowiednie postępowanie jest szczególnie istotne w przypadku małych dzieci, a także seniorów i osób z chorobami przewlekłymi. Najczęściej diagnozowanymi powikłaniami pogrypowymi jest ciężkie zapalenie płuc i oskrzeli, zapalenie ucha środkowego oraz zapalenie zatok obocznych nosa. Do innych, znacznie bardziej poważnych, zaliczamy m.in.:

• zapalenie mięśnia sercowego i osierdzia,
• ciężka niewydolność serca,
• zaostrzenie astmy,
• przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) o ciężkim przebiegu.

Niestety to jeszcze nie koniec powikłań, na jakie może narazić chorego wirus grypy. Do możliwych schorzeń pogrypowych zaliczamy też zapalenie mięśni, nerek, opon mózgowych, nerwów obwodowych. W skrajnych przypadkach może nastąpić nawet zgon, co, jak już zostało wspomniane, jest najbardziej niebezpieczne w przypadku osób starszych.

Kto jest najbardziej narażony na powikłania pogrypowe?

Wirus grypy ze względu na swoją wysoką zakaźność niestety może zaatakować każdego. Są jednak osoby, które szczególnie powinny na niego uważać ze względu na wysokie ryzyko wystąpienia groźnych powikłań. Wyróżnia się kilka grup ryzyka.

Dzieci

Niestety dzieci do 4. roku życia zaliczane są do tzw. grupy ryzyka związanej z wiekiem. Szczególnie niebezpieczna jest grypa występująca u noworodków i niemowląt. Może objawiać się m.in. apatią, sennością, niechęcią do jedzenia, bólami brzucha, biegunką i wymiotami, nudnościami, a w skrajnych przypadkach nawet zaburzeniami oddychania.

Seniorzy

Osoby po 65. roku życia też nie powinny bagatelizować grypy. U nich w przebiegu tej choroby objawy mogą być stosunkowo skąpe. Niekiedy pojawia się ogólne zmęczenie, złe samopoczucie, chociaż mogą też występować zaburzenia świadomości. Co ciekawe, u niektórych grypa przebiega bezobjawowo, co dodatkowo utrudnia jej prawidłowe rozpoznanie i zwiększa ryzyko powikłań.

Osoby z chorobami przewlekłymi

Choroby przewlekłe zwiększają ryzyko ciężkiego przebiegu grypy. Zaliczamy do nich m.in. choroby obturacyjne układu oddechowego (astma, POChP), choroby nerek i wątroby, cukrzycę, a nawet otyłość. Tak naprawdę dotyczy to chorych w każdym wieku, chociaż z oczywistych względów szczególnie narażone są osoby starsze. Chorzy przewlekle znacznie częściej wymagają hospitalizacji niż osoby zdrowe, a także mogą rozwinąć się u nich powikłania.

Osoby często przebywające w dużych skupiskach ludzkich

Dotyczy to przede wszystkim osób, które często przebywają w zamkniętych skupiskach ludzkich, np. pensjonariusze domów pomocy społecznej, domów opieki długoterminowej czy chorzy w szpitalach.

Kobiety w ciąży

Szczególnej ochrony przed wirusem grypy wymagają też kobiety w ciąży i w okresie połogu. Zobacz inne powiązane artykuły: Przewianie szyi, paracetamol czy ibuprofen, zębopochodne zapalenie zatok szczękowych, zatokowy ból głowy, okłady na gorączke, ból głowy przy kaszlu, objawy przewiania, dreszcze bez gorączki, domowe sposoby na gorączkę

Zapalenie zatok to choroba, która może mieć różny przebieg. Czasami objawy są bardzo dokuczliwe, ale szybko mijają, innym razem dolegliwości są łagodne, ale chory boryka się z nimi przez wiele tygodni.

Zapalenie zatok to poważna choroba, chociaż bardzo wiele osób ją lekceważy. Początkowo niegroźny katar, ból głowy, trudności w oddychaniu, gorączka, czyli objawy typowe dla ostrego zapalenia zatok, mogą prowadzić do poważniejszych powikłań, w tym przewlekłego zapalenia zatok.

 

Przyczyny zapalenia zatok

Zapalenie zatok wywoływane jest przez zakażenia wirusowe, bakteryjne, rzadziej grzybicze. Do przyczyn choroby zaliczamy przede wszystkim nawracające lub niedoleczone infekcje górnych dróg oddechowych. Na problemy z zatokami bardzo często skarżą się alergicy, astmatycy oraz osoby z nieprawidłowościami anatomicznymi, np. skrzywieniem przegrody nosowej, przerostem migdałka gardłowego lub migdałków podniebiennych. Warto dodać również, że jedną z przyczyn zapalenia zatok może być nawet próchnica zębów.

Objawy pojawiają się zwykle w momencie, gdy w tkance wyścielającej zatoki dochodzi do procesu zapalnego. Wytwarza się wówczas wydzielina, zatykająca ujście zatok. Powietrze, które nie może znaleźć ujścia naciska na ściany zatok, przyczyniając się do bólu okolic twarzy lub głowy.

 

Ostre zapalenie zatok

Do ostrego zapalenia zatok dochodzi najczęściej nagle, bez wcześniejszych objawów. Charakterystyczny dla tej dolegliwości ból głowy (w szczególności w czole, powyżej brwi), niedrożność nosa, ból mięśni i gorączka mogą utrzymywać się nawet kilka tygodni. Dodatkowo pojawia się zwykle ropna wydzielina z nosa, łzawienie z oczu, ogólne osłabienie organizmu, a nawet problemy ze snem i powonieniem. Zwykle całkowite wyleczenie choroby następuje po 2-3 tygodniach.

Symptomy są bardzo podobne do grypy, co stwarza pewne trudności w prawidłowym zdiagnozowaniu ostrego zapalenia zatok. Niestety takie pomyłki często wiążą się z niewłaściwym leczeniem i rozprzestrzenianiem się infekcji, a nawet powikłaniami. Jeśli więc nie jesteśmy pewni, czy ujawniające się dolegliwości pochodzą z zatok, czy też spowodowane są inną chorobą, powinniśmy udać się do lekarza rodzinnego. Ostre zapalenie zatok poddane stosownej terapii może zostać całkowicie wyleczone.

 

Przewlekłe zapalenie zatok

Przewlekłe zapalenie zatok zwykle jest wynikiem niewyleczonego ostrego zapalenia lub często powtarzających się infekcji. Do przyczyn choroby przewlekłej zaliczane są również zmiany w błonie śluzowej, nadkażenia bakteryjne (głównie paciorkowcem i gronkowcem), a nawet inne nawracające infekcje wirusowe, w tym rynowirusami, wirusami grypy i paragrypy. Każda infekcja powodująca stan zapalny oraz obrzęk błony śluzowej nosa i zatok przynosowych może stopniowo przyczyniać się do nieprzyjemnych dolegliwości.
Objawy przewlekłego zapalenia zatok są niemal takie same jak w przypadku jego ostrej postaci. Zwykle jednak bywają nieco mniej dokuczliwe, ale trwają zdecydowanie dłużej. O stanie przewlekłym mówimy, gdy dolegliwości utrzymują się powyżej 10-12 tygodni lub dochodzi do częstych nawrotów ostrego zapalenia zatok — więcej niż 4 epizody w roku, trwające ponad 10 dni.
Zwykle dolegliwości towarzyszące przewlekłemu zapaleniu zatok nie uniemożliwiają codziennego funkcjonowania, ale choroba jest stosunkowo poważna i wymaga stosownego leczenia, dlatego też nie należy jej ignorować. W przebiegu schorzenia mogą następować okresy remisji i zaostrzeń, którym oprócz standardowych objawów mogą towarzyszyć również problemy z krtanią i oskrzelami.

Leczenie zapalenia zatok

W przypadku ostrego zapalenia zatok zaleca się wizytę u lekarza rodzinnego, który zdiagnozuje, czy choroba powstała w wyniku infekcji wirusowej (stan łagodny), też doszło do zakażenia bakteryjnego (powikłanie bakteryjne, stan cięższy). Wirusowe zapalenie zatok ustępuje po 4-5 dniach wraz z cofaniem się infekcji górnych dróg oddechowych. Stosuje się wówczas tzw. leczenie objawowe, łagodzące obrzęk śluzówki, ból zatok i głowy, gorączkę, kaszel itd. W przypadku bakteryjnego ostrego zapalenia zatok lekarz zwykle zaleca stosowanie antybiotyków przez okres 10-14 dni. Celem terapii antybiotykowej jest eliminacja zakażenia bakteryjnego i zapobieganie ewentualnym powikłaniom.

Pomocne w procesie leczenia bywają domowe metody, np. okłady z nasion gorczycy, kompresy z soli jodowo-bromowej czy maści rozgrzewające. Należy również stosować płukanie jamy nosowej roztworem izotonicznym NaCl (0,9% roztworu soli kuchennej). Dodatkowym wsparciem mogą być preparaty łagodzące objawy, np. przeciwbólowe oraz udrażniające przewody nosowe i zatoki przynosowe.

W przypadku poważniejszych lub utrzymujących się przez dłuższy czas problemów z zatokami niezbędna jest wizyta u laryngologa, który przeprowadzi kompleksową diagnozę, niekiedy kierując pacjenta na dodatkowe badania. W przypadku przewlekłego zapalenia zatok zwykle wykonywana jest endoskopia jamy nosowej. Jeśli nie ma możliwości wykonania endoskopii, zalecane jest leczenie glikokortykosterydami przez okres 4 tygodni. Współcześnie w leczeniu przewlekłego stanu schorzenia stosowana jest również technika mikrochirurgii wewnątrznosowej, której celem jest stworzenie warunków optymalnych do regeneracji błony oraz przywrócenie naturalnego połączenia zatok z jamą nosową dla prawidłowego odpływu wydzieliny.

Zobacz inne powiązane artykuły:

Przewianie szyi, paracetamol czy ibuprofen, zębopochodne zapalenie zatok szczękowych, zatokowy ból głowy, okłady na gorączke, ból głowy przy kaszlu, objawy przewiania, dreszcze bez gorączki, domowe sposoby na gorączkę

Grypa to choroba wirusowa przenoszona drogą kropelkową. Jej występowanie nasila się zwłaszcza w okresie jesiennym i zimowym. To właśnie wtedy powinniśmy szczególnie uważać na wirusy grypy, które przyczyniają się do przykrych dolegliwości.

 

Osłabienie organizmu, ból głowy, mięśni i gardła, katar, dreszcze i podwyższona temperatura. To główne objawy grypy, która najczęściej „dopada” nas jesienią, zimą i wczesną wiosną. Grypa rozprzestrzenia się bardzo szybko, a chora osoba może nawet nie wiedzieć, że zaraża innych ludzi, ponieważ wirus jest aktywny, zanim jeszcze pojawi się pierwszy symptom oraz nawet do 24 godzin po ustąpieniu ostatnich objawów.

Kiedy trwa sezon grypowy?

Sezon największej zachorowalności na grypę rozpoczyna się na przełomie jesieni i zimy, a nasila się w styczniu i lutym. Wiosną liczba chorych zwykle się zmniejsza, ale warto pamiętać, że na zarażenie wirusem grypy narażeni jesteśmy właściwie przez cały rok.

Grypą można zarazić się niezwykle łatwo, stąd też choroba jest w stanie bardzo szybko się rozprzestrzeniać. Wirusy grypy przenoszą się drogą kropelkową. Zwykle do zainfekowania dochodzi poprzez kontakt z chorą osobą, dlatego jesteśmy na nią najbardziej narażeni, gdy przebywamy w dużych skupiskach ludzi, np. w autobusach, metrach, miejscach publicznych. Do grupy osób, które powinny zachować szczególną ostrożność w sezonie grypowym, należą m.in. pracownicy służby zdrowia, nauczyciele czy kasjerzy w sklepach, a także dzieci uczęszczające do szkół i przedszkoli.

Grypa sezonowa w Polsce — coraz groźniejsza!

Zgodnie z danymi Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego (NIZP) w naszym kraju na przestrzeni ostatnich dziesięciu lat liczba zachorowań na grypę w okresie jesienno-zimowym z roku na rok wzrasta. Najwięcej przypadków grypy odnotowuje się w styczniu i lutym. Późną zimą i wczesną wiosną pojawiają się natomiast przypadki pacjentów z powikłaniami pogrypowymi, niestety corocznie dochodzi także do zgonów.

Przeprowadzone analizy dotyczące zachorowalności na grypę pozwoliły również stwierdzić, że podczas cieplejszych zim jesteśmy mniej podatni na wirus wywołujący chorobę. Najniebezpieczniejsze są zimy, podczas których dochodzi do tzw. huśtawki pogodowej — jedne miesiące są cieplejsze, inne mroźniejsze. Gwałtowne zmiany temperatury mogą wpływać niekorzystnie na ludzi, osłabiając odporność, stąd też wówczas jesteśmy bardziej podatni na różnego rodzaju infekcje.

 

Grypa u dzieci

Grypa najczęściej dotyka dzieci do ok. 4. roku życia. Wraz z wiekiem prawdopodobieństwo zarażenia wirusem spada. Odporność maluchów zwykle jest nieco słabsza niż starszych dzieci, stąd nawet kilka chwil w towarzystwie osoby chorej może skutkować zarażeniem. Bardzo często do zakażeń dochodzi w przedszkolach czy żłobkach, gdzie wirus ma największe szanse na rozprzestrzenianie się.

Dziecko zarażone wirusem grypy powinno zostać poddane diagnozie lekarskiej i leczeniu, a co najważniejsze — musi odpoczywać w domowych warunkach aż do całkowitego ustania wszystkich objawów. Wirus grypy jest aktywny w organizmie nawet do 24 godzin po wyeliminowaniu ostatniego symptomu, stąd też stosowne wyleczenie choroby jest konieczne dla zminimalizowania ryzyka ewentualnych powikłań oraz dalszego rozprzestrzeniania choroby.

 

Grypa u osób starszych i chorych

Grypa może być niebezpieczna dla osób starszych, które — podobnie jak dzieci — bardzo łatwo zarażają się wirusem. Z powodu różnorodnych dolegliwości seniorzy bardzo często przebywają w przychodniach, gdzie narażeni są na kontakt z wirusami. Często zmagają się z chorobami przewlekłymi i na stałe przyjmują leki, co dodatkowo osłabia organizm, czyniąc go podatnym na wirusy. U osób starszych grypa ma znacznie cięższy przebieg, zwykła gorączka może doprowadzić do przyspieszenia akcji serca czy zwiększenia tętna. U seniorów również najczęściej dochodzi do niebezpiecznych powikłań.

Osoby zmagające się z chorobami przewlekłymi, m.in. astmą, chorobami krążenia, cukrzycą itp., także są szczególnie narażone na wirusy w sezonie grypowym oraz znacznie ciężej doświadczają objawów choroby.

 

Jak ustrzec się przed grypą w sezonie największej zachorowalności?

W sezonie największej zachorowalności na grypę należy nieco bardziej dbać o higienę, szczególnie jeśli często przebywamy w miejscach publicznych lub mamy kontakt z dużą liczbą osób, które mogą być zarażone. Warto często myć ręce i starać się nie dotykać dłońmi oczu, ust i nosa. Sprawdzają się również wszelkiego rodzaju środki odkażające, którymi można przecierać dłonie kilkakrotnie w ciągu dnia. Idealnymi siedliskami dla wirusów są publiczne toalety, a także rączki wózków sklepowych, klamki, poręcze itp.

Gdy jeden z domowników jest chory, należy często sprzątać mieszkanie, a także dokładnie je wietrzyć. Nie powinno się korzystać z tych samych sztućców czy naczyń, które wcześniej używane były przez chorego. Warto również — o ile to możliwe — ograniczyć kontakt z chorym do niezbędnego minimum.

Oprócz wielu działań zapobiegawczych, mogących nas uchronić przed wirusami grypy w sezonie, kluczowe znaczenie ma również odporność, którą budujemy praktycznie przez cały rok. Osoby o osłabionym mechanizmie obronnym są znacznie bardziej narażone na chorobę. Warto zatem dbać o odporność przez cały czas, zdrowo się odżywiając i zabiegając o dobrą kondycję fizyczną.

Gdy zbliża się przełom jesieni i zimy, należy dodatkowo zwiększyć ilość przyjmowanych witamin i minerałów, których najlepszym źródłem są warzywa i owoce. Do diety należy włączyć czosnek, wykazujący właściwości chroniące organizm przed infekcjami. Podczas chłodnych miesięcy nie powinniśmy ubierać się ani zbyt ciepło, ani nazbyt lekko. Profilaktycznie warto sięgać po preparaty zawierające witaminę C i rutynę.

 

Kiedy udać się do lekarza?

Standardowe objawy grypy o łagodnym przebiegu nie powinny być groźne dla życia człowieka, ale już nasilające się dolegliwości lub też ewentualne powikłania mogą mieć bardzo poważne konsekwencje. Dlatego nigdy nie należy bagatelizować grypy! Konieczny jest odpoczynek w zaciszu domowym oraz wzmacnianie organizmu preparatami łagodzącymi objawy, w tym przeciwgorączkowymi, przeciwbólowymi i pomagającymi udrożnić przewody nosowe.

Wizyta u lekarza jest absolutnie niezbędna, gdy:

• w ciągu 3 dni nie odczuwasz poprawy, a objawy się nasilają;
• przez 3 dni utrzymuje się gorączka powyżej 38°C;
• kaszel trwa ponad 4 dni;
• odczuwasz ból przy oddychaniu;
• odczuwasz ból w okolicy nerek;
• w wydzielinie z nosa pojawia się krew;
• na ciele pojawia się wysypka.

Zobacz inne powiązane artykuły:

Przewianie szyi, paracetamol czy ibuprofen, zębopochodne zapalenie zatok szczękowych, zatokowy ból głowy, okłady na gorączke, ból głowy przy kaszlu, objawy przewiania, dreszcze bez gorączki, domowe sposoby na gorączkę

Chociaż infekcje kojarzą się przede wszystkim z okresem jesienno-zimowym, wielu z nas przeziębia się wczesną wiosną. Przyczynia się do tego ogólne osłabienie organizmu po zimie, a także nieco zdradliwa pogoda, gdy chętnie rezygnujemy z zimowej kurtki na rzecz koszulki z krótkim rękawem, bądź sukienki. Jednak wiosną da się uniknąć przeziębienia. Poniżej przedstawiamy kilka sprawdzonych sposobów, jak tego dokonać.

Wiosenna dieta

Wiosna to czas obfitości sezonowych warzyw. W tym czasie mamy więc szansę z nawiązką odrobić wszelkie zimowe zaniedbania związane z mniej zdrową zimową dietą. Warzywa dostarczą naszemu organizmowi wiele ważnych dla niego witamin oraz cennych składników odżywczych. Dzięki temu nasze ciało zyska siłę i zasoby potrzebne do skutecznego przeciwstawienia się ewentualnym przeziębieniom.

Unikaj osób chorych

W jaki sposób najłatwiej złapać wirus przeziębienia? Oczywiście poprzez kontakt z osobą chorą. Jeżeli nie chcemy podzielić jej losu, warto zachować szczególną ostrożność. Żeby się zarazić, zwykle wystarczy jedno kichnięcie lub kaszel, aby kropelki śliny pełne wirusów rozniosły się po całym pomieszczeniu. Przeziębionych współpracowników należy więc namówić na pracę z domu lub udanie się po zwolnienie do lekarza, a spotkania towarzyskie z chorymi znajomymi przełożyć co najmniej o tydzień. Duże znaczenie ma również regularne mycie rąk, które ograniczy ryzyko zarażenia.

Sen uniwersalnym lekarstwem

Nieodpowiednia ilość, bądź jakość snu to bardzo często bagatelizowany czynnik wpływający na przemęczenie naszego organizmu, a w efekcie większą skłonność do przeziębienia. Organizm każdego z nas, w zależności od indywidualnych predyspozycji potrzebuje od sześciu do dziewięciu godzin komfortowego nieprzerywanego snu, by prawidłowo się zregenerować. Jeśli swój dobowy grafik zaplanujemy uwzględniając w nim odpowiednią liczbę godzin snu, będziemy bardziej wypoczęci i mniej narażeni na przeziębienia.

Letnie ubrania są dobre na lato

Wiosenna pogoda bywa zmienna. Ciepłe słoneczne dni przeplatają się z przymrozkami, których możemy doświadczyć wracając do domu późnym wieczorem. To doskonała okazja dla wirusów czyhających na nasz organizm. Aby uniknąć infekcji warto ubierać się na cebulkę, by w razie potrzeby zdjąć lub założyć cieplejszą kurtkę lub sweter. Oprócz tego, należy pamiętać o nakryciu głowy. Na korzystanie ze słońca przez cały dzień przyjdzie czas latem.

Sport to zdrowie

To popularne powiedzenie warto przytoczyć raz jeszcze, ponieważ jest w stu procentach prawdziwe. Nic tak nie wzmacnia organizmu, jak wysiłek fizyczny na świeżym powietrzu. To doskonała ochrona przed przeziębieniem, nawet jeśli pogoda nie jest szczególnie zachęcająca do opuszczenia domu. Dotleniając nasz organizm podczas wysiłku, również w pochmurny dzień, podwyższamy jego odporność na przeziębienie, a jednocześnie przyzwyczajamy do zmiennych warunków pogodowych.

Gorączka, czyli stan, w którym temperatura ciała przekracza 38 °C jest mechanizmem obronnym przed rozwojem infekcji. Z tego względu nie należy zbijać jej za wszelką cenę. Istnieją jednak sytuacje, w których jest to konieczne. W jaki sposób szybko pozbyć się gorączki?

Najczęstsze przyczyny gorączki

Gorączka zazwyczaj towarzyszy infekcjom, w tym grypie i przeziębieniu, jednak pojawia się również w innych okolicznościach. Jej powodem bywa między innymi przegrzanie organizmu, jak również choroby immunologiczne i nowotwory. U niemowląt wysoka temperatura bardzo często pojawia się w czasie ząbkowania, powodując niepokój rodziców.

Kiedy należy zbijać gorączkę?

U osób dorosłych konieczność zbijania gorączki jest kwestią indywidualną. Z pewnością należy podjąć ku temu działania, gdy temperatura ciała przekroczy 40 °C. Niektórzy z nas wyjątkowo ciężko znoszą towarzyszące gorączce objawy w postaci bólu głowy i dreszczy, dlatego również temperatura powyżej 39 °C stanowi niekiedy wskazanie do jej zbicia. Małe dzieci, podobnie jak osoby cierpiące na padaczkę mają w, przypadku gorączki skłonność do drgawek. W ich przypadku nawet temperatura przekraczająca 38°C jest niebezpieczna.

Jak zbić gorączkę bez stosowania leków?

Farmakologia wbrew pozorom nie musi stanowić jedynego sposobu zbijania gorączki. Zanim sięgniemy po leki śmiało można skorzystać ze sprawdzonych domowych metod. Obniżeniu temperatury ciała sprzyja miód i czosnek, a także napary z lipy. Skuteczne są również zimne okłady na szyję, kark i czoło oraz kąpiel w wodzie nieco chłodniejszej od temperatury ciała.

Kiedy należy stosować leki?

Najpowszechniejszym i skutecznym sposobem na zbicie gorączki, czyli walkę z wysoką temperaturą są jednak leki przeciwgorączkowe zawierające ibuprofen i paracetamol. Należy po nie sięgnąć, gdy domowe sposoby nie pomagają, a gorączka przekracza 40 °C. Jest jednak bardzo ważne, by podając leki dostosować ich dawkę do indywidualnych cech chorego, przede wszystkim wieku i masy ciała.

Kiedy nie podawać leków na gorączkę lub ograniczać ich dawki?

Niestety, nie każdy może przyjmować leki przeciwgorączkowe. Przeciwskazania zależą oczywiście od substancji czynnej, na której opiera się lek, dlatego przed jego podaniem koniecznie należy zapoznać się z treścią ulotki znajdującej się wewnątrz opakowania preparatu. Zwykle na skutki uboczne narażone są osoby z niewydolnością nerek lub wątroby, chorobami żołądka, a w przypadku ibuprofenu również kobiety w trzecim trymestrze ciąży.

Kiedy gorączka wymaga wizyty u lekarza?

Jeżeli mimo zastosowania wymienionych wcześniej metod gorączka nie mija i utrzymuje się długotrwale na wysokim poziomie, należy koniecznie udać się do lekarza. W przypadku noworodków choćby krótkotrwałe wystąpienie wysokiej temperatury stanowi ku temu wskazanie. Konsultacji lekarskiej bezwzględnie wymagają również towarzyszące wysokiej temperaturze niepokojące objawy w postaci omamów, utraty świadomości, czy trudności z oddychaniem.

Alergiczny nieżyt nosa, niegdyś nazywany powszechnie katarem siennym, to dolegliwość, z którą zmaga się około jedna czwarta Polaków, a liczba ta dynamicznie się powiększa. Wiosna, okres pylenia roślin, a w szczególności brzozy to czas wyjątkowego nasilenia objawów alergii. Wśród osób dotkniętych alergicznym nieżytem nosa wiele zmaga się dodatkowo z astmą, często nawet o tym nie wiedząc. Odpowiednie leczenie pozwala na szczęście zdecydowanie złagodzić nieprzyjemny katar i inne objawy związane z alergią.

Przyczyny występowania i rodzaje kataru alergicznego

Wśród wszystkich objawów alergii występujących na całym świecie, katar alergiczny jest najpowszechniejszy i jednocześnie zalicza się do najbardziej dotkliwych. W większości przypadków alergenami, czyli czynnikami wywołującymi uczulenie, są pyłki drzew i traw, dlatego właśnie większość alergików zmaga się z katarem wiosną. W sposób umowny alergiczny nieżyt nosa możemy podzielić na okresowy – gdy objawy odczuwamy przez więcej niż cztery dni tygodniowo w okresie najwyżej jednego miesiąca – oraz przewlekły – gdy częstotliwość dolegliwości jest wyższa. W obu przypadkach mają one zazwyczaj charakter sezonowy, jednak niektórzy zmagają się z uciążliwymi objawami nawet przez cały rok. Alergię traktuje się obecnie jako chorobę cywilizacyjną. Do jej występowania przyczyniają się między innymi stres, zanieczyszczenie środowiska i niezdrowa dieta.

Objawy kataru alergicznego

Osoby, które kataru siennego doświadczają pierwszy raz, niekiedy mylą go z przeziębieniem ze względu na zbliżone objawy. Wodnistej wydzielinie płynącej z zatkanego nosa towarzyszą regularne i częste kichnięcia. Uczulenie nie oszczędza również oczu – do standardowych objawów należą zapalenie spojówek, silne łzawienie, świąd i światłowstręt. Komfort codziennego życia znacząco obniża ból głowy. Organizm jest osłabiony i pojawiają się problemy z koncentracją. U niektórych alergików równolegle występuje również astma.
Konsekwencje alergicznego nieżytu nosa

Konsekwencją alergicznego nieżytu nosa jest osłabienie organizmu, zarówno fizyczne, jak i psychiczne.

Za jego sprawą znacznie obniża się nasz komfort życia i efektywność pracy lub nauki. Długotrwale utrzymujący się katar alergiczny ostatecznie bardzo często prowadzi do zapalenia zatok, objawiającego się męczącym bólem głowy, a nawet astmy oskrzelowej. W jaki zatem sposób łagodzić objawy alergii?

Leczenie alergicznego nieżytu nosa

Katar alergiczny na krótką metę można leczyć objawowo poprzez stosowanie odpowiednich sprayów do nosa. Przyniosą one ulgę, jednak nie powinno się ich używać dłużej niż przez kilka dni, gdyż wywołują podrażnienia. Doraźną pomoc zapewniają również leki antyhistaminowe. Preparaty oparte o nowoczesne substancje czynne praktycznie nie wywołują skutków ubocznych takich jak senność. Najważniejsza w leczeniu alergii jest jednak immunoterapia polegająca na odczulaniu organizmu pacjenta. Terapia trwa kilka lat i opiera się na regularnych wizytach u specjalisty, jednak to jedyny sposób, by pozbyć się przykrych objawów alergii powracających co roku.

Wirusy przeziębienia i grypy każdego roku, zwłaszcza w sezonie jesienno-zimowym, dręczą miliony Polaków. Zarażenie się nimi jest błyskawiczne, a dolegliwości powodują duży dyskomfort – w przypadku grypy „uziemiają” nas w domu czasami na dłużej niż tydzień, uniemożliwiając normalne funkcjonowanie. Wirusami bardzo łatwo się zarazić, gdyż rozprzestrzeniają się w prosty sposób, drogą kropelkową. Jednak zachowanie ostrożności i higiena mogą znacznie obniżyć ryzyko zachorowania.

Sposoby rozprzestrzeniania się wirusów przeziębienia i grypy

Wirusy przeziębienia i grypy najłatwiej rozprzestrzeniają się w zimnym i suchym powietrzu, gdyż są to warunki szczególnie sprzyjające ich przetrwaniu. Między innymi z tego względu na przeziębienie i grypę znacznie częściej chorujemy w chłodniejszych porach roku. Jesienią i zimą więcej czasu spędzamy w zamkniętych, ogrzewanych pomieszczeniach z suchym powietrzem. Wirusy grypy i przeziębienia przedostające się do niego za sprawą kaszlu lub kichnięcia w takich warunkach utrzymują się w nim dłużej. Ponadto pokrywają przedmioty dotykane przez chorego, czemu sprzyja między innymi wielokrotne używanie jednej chusteczki higienicznej. Oprócz tego wirusem grypy można zarazić się bezpośrednio od chorych zwierząt, a także spożywając niedopieczone lub niedogotowane mięso ptaków i wieprzowinę.

W jaki sposób można złapać wirus grypy i przeziębienia

Oczy, usta i nos to miejsca, przez które wirusy przedostają się do ludzkiego organizmu. W ten sposób mogą przeniknąć do dróg oddechowych i, w ciągu zaledwie kilkunastu minut, rozpocząć rozwój infekcji. W przypadku nosa sprzyja temu chłodna pogoda, podczas której przebywamy w ogrzewanych mieszkaniach, a wyschnięta śluzówka nosa nie zapewnia należytej ochrony. Zarażenie może nastąpić poprzez kontakt z chorą osobą, przedmiotami, których dotykała lub z powietrzem, w którym znajdują się kropelki śliny z wirusami.

Jak uchronić się przed wirusami grypy i przeziębienia?

W przypadku grypy bardzo skuteczną metodą przeciw zachorowaniu jest szczepionka. Z wirusami przeziębienia sprawa jest o wiele trudniejsza, ponieważ istnieje tak wiele szczepów powodujących przeziębienie, że chorować możemy teoretycznie bez przerwy. Dlatego tak ważną rolę odgrywa profilaktyka. Warto unikać przebywania w towarzystwie osób chorych, gdy tylko jest to możliwe. Ponadto ogromne znaczenie ma higiena polegająca na częstym i dokładnym myciu dłoni. Jeśli na ich powierzchni znajdą się wirusy, do rozkwitu infekcji wystarczy delikatny kontakt z nosem, oczami lub ustami. Przeziębienie można leczyć w zasadzie tylko objawowo, z tego powodu przestrzeganie zasad higieny jest szczególnie ważne.

Wirus grypy typu A/H1N1 z powodu pandemii był kilkukrotnie obiektem szczególnego zainteresowania mediów na całym świecie, zwłaszcza w 2009 roku. W praktyce ta nietypowa odmiana nie jest w swoim przebiegu groźniejsza od innych szczepów wirusa grypy, jednak nie można jej lekceważyć. W niektórych przypadkach brak leczenia może doprowadzić nawet do śmierci chorego. Dziś przedstawiamy krótką charakterystykę A/H1N1 wraz z jej objawami i metodami leczenia.

Jak dużo jest wirusów grypy typu A/H1N1?

Liczba wirusów A/H1N1 nie jest możliwa do określenia, ponieważ na przestrzeni czasu ulegają one częstym mutacjom. Nowe szczepy powstają w specyficznych przypadkach, gdy organizm świni zostanie zarażony wirusem świńskiej grypy, a dodatkowo, na przykład, ptasiej lub ludzkiej. Z tego względu używanie nazwy „świńska grypa” w odniesieniu do A/H1N1 jest błędem.

Jakie są objawy grypy typu A/H1N1?

Objawy zakażania wirusem A/H1N1 niewiele różnią się od objawów związanych z zakażeniem zwykłym wirusem grypy, dlatego stosunkowo ciężko jest postawić diagnozę na podstawie rutynowego badania lekarskiego. Do najbardziej typowych objawów należą: wysoka gorączka, bóle mięśni, kości oraz stawów, brak apetytu, dreszcze, ból głowy i poczucie silnego osłabienia organizmu. Nieco rzadziej towarzyszą im biegunka, nudności i katar. Sporadycznie zarażenie A/H1N1 może prowadzić do utraty przytomności. Jeśli poza gorączką chory doświadcza jednocześnie bólu mięśni, kaszlu i bólu głowy, a mógł mieć kontakt z wirusem, zarażenie jest bardzo prawdopodobne i należy przeprowadzić badanie laboratoryjne, by potwierdzić hipotezę i podjąć prawidłowe leczenie.

Jak można zarazić się grypą typu A/H1N1?

Do czasu pandemii z 2009 roku uważano, że wirusem A/H1N1 można zarazić się wyłącznie poprzez kontakt ze zwierzętami. Jednak w rzeczywistości, podobnie jak każdy inny wirus grypy, odmiana A/H1N1 przekazywana jest drogą kropelkową również pomiędzy ludźmi. Do zarażenia prowadzi zatem kontakt fizyczny, jak również dotknięcie przedmiotów, z którymi styczność miała wcześniej osoba zarażona i następnie kontakt dłoni z oczami, ustami lub nosem. W przypadku podwyższonego ryzyka zarażenia, ważne jest częste mycie rąk w ciepłej wodzie.

Leczenie wirusa grypy typu A/H1N1

W większości przypadków A/H1N1 przechodzi samoistnie lub dzięki leczeniu objawów choroby. Na rynku dostępne są jednak skuteczne leki zwalczające ten nietypowy rodzaj wirusa, zalecane w przypadku cięższego przebiegu grypy. Ich działanie opiera się na substancji zwanej oseltamiwir, na którą szczep A/H1N1 jest szczególnie wrażliwy.

Szczepienia przeciwko grypie nie tylko zapewniają skuteczną ochronę naszego organizmu, ale również pozwala uniknąć groźnych dla zdrowia powikłań. Co roku na rynku pojawia się nowa szczepionka, która stanowi najefektywniejsze zabezpieczenie przed grypą. Ryzyko szczepień jest minimalne, a może uchronić przed poważnymi problemami zdrowotnymi.

Jak działają szczepionki przeciw grypie?

Szczepiona ma za zadanie zaktywizować nasz układ odpornościowy do produkcji przeciwciał, które unieszkodliwiają czynnik wywołujący chorobę. Kiedy szczepionka jest wprowadzana do organizmu system odpornościowy zwalcza podane mikroorganizmy. Dzięki temu, gdy właściwy wirus grypy będzie chciał zainfekować organizm, ten szybko go wykryje i zneutralizuje. Odporność rozwija się w ciągu kilku tygodni po szczepieniu i utrzymuje od 6 do 12 miesięcy.

Kiedy i w jakim celu należy stosować szczepionki przeciw grypie?

Do szczepienia przeciwko grypie kwalifikuje lekarz biorąc pod uwagę występujące choroby oraz wiek pacjenta. Szczepionki stosuje się przede wszystkich u dzieci poniżej 5 roku życia i osób powyżej 65 roku życia. Również osoby o zwiększonym ryzyku wystąpienia powikłań pogrypowych powinny poddać się szczepieniu. Przede wszystkim przewlekle chorzy, u których występuje cukrzyca, mukowiscydoza, choroby krążenia i układu oddechowego, niewydolność nerek, niedokrwistość oraz osoby, u których występuje zwiększone ryzyko zachorowania na grypę, czyli pracownicy służby zdrowia, wychowawcy przedszkolni. Szczepienia wykonuje się wczesną jesienią tuż przez sezonem grypowym, który przypada na jesień, zimę i wczesną wiosnę.

Kiedy nie stosować szczepionek przeciw grypie?

Przeciwwskazania dotyczą osób, które wykazują nadwrażliwość na białko jaja kurzego oraz antybiotyki używane w procesie produkcji. Ponadto szczepień na grypę powinny unikać osoby, które przejawiają ostre choroby gorączkowe oraz z zespołem Guillaina-Barrégo, choroby o podłożu autoimmunologicznym. Szczególną ostrożność powinny zachować również osoby z zaburzeniem odporności.

Stosowanie szczepionek przeciw grypie u kobiet w ciąży i okresie karmienia piersią

W ciąży szczepienia przeciwko grypie są wskazane i zalecane przez lekarzy, szczególnie, jeżeli II i III trymestr przypada na okres jesienno-zimowy, czyli czas wysokiej zachorowalności na grypę. Zakażenie wirusem może być niebezpieczne i spowodować wcześniejszy poród a nawet poronienie. Szczepionki grypy są przygotowane z martwych drobnoustrojów, dlatego są całkowicie bezpieczne dla kobiet w ciąży i karmiących piersią.

Czy szczepionki przeciw grypie można stosować z innymi lekami?

Działanie szczepionki może być słabsze w przypadku przyjmowania leków cytotoksycznych, kortykosteroidów oraz podczas radioterapii. Należy również poinformować lekarza, jeżeli przyjmujemy jakiekolwiek leki, nawet bez recepty oraz gdy były ostatnio przeprowadzone inne szczepienia.

Jakie działania niepożądane mogą wystąpić podczas stosowania szczepionek przeciw grypie?

Działanie niepożądane nie muszą występować u każdego pacjenta, jednak jak w przypadku każdego leku mogą powodować objawy miejscowe takie jak zaczerwienienie, ból, obrzęk oraz objawy ogólne, przejawiające się w postaci złego samopoczucia, bólu głowy, mięśni, stawów, gorączki, dreszczy. Bardzo rzadko występują reakcje alergiczne, reakcje skórne, nerwobóle, powiększenie węzłów chłonnych. Wyjątkowo może wystąpić zapalenie mózgu i rdzenia kręgowego, zaburzenie czynności nerek, zespół Guillaina i Barrégo.

Podczas choroby męczy nas kaszel, ból gardła, katar wodnisty, później gęsty. Nie od razu musimy wybierać się do lekarza, jeżeli dolegliwości nie są poważne. Walcząc z przeziębieniem możemy zastosować domowe sposoby leczenia, które okazują się skuteczne, jeżeli będziemy stosować się do nich już na początku choroby. Jakie są najlepsze domowe sposoby na grypę i przeziębienie?

Domowe sposób na męczący katar

Przy występowaniu kataru jesteśmy narażeni na męczący obrzęk śluzówki i przyschnięty śluz. Na tego rodzaju dolegliwości dobrze sprawdzą się inhalacje w postaci gorącej wody z kwiatami rumianku bądź herbaty rumiankowej, która rozszerzy naczynia krwionośne i pozwoli uwolnić zalegający katar. Równie skuteczne są płukanki do nosa z soli kuchennej. Wystarczy pół łyżeczki soli rozpuścić w połowie szklanki wody i płukać nos za pomocą dużej strzykawki. Kolejnym sposobem na katar jest zimny kompres z 2-3 kroplami olejku miętowego lub eukaliptusowego. Można użyć zwykłej chusteczki. Gdy kompres stanie się ciepły, można zastosować nowy. Możemy również zmniejszyć ryzyko zapalenia zatok przynosowych wydmuchując wydzielinę z nosa naprzemiennie, czyli najpierw jedną dziurką, potem drugą.

Domowy sposób na męczący kaszel

Na kaszel najlepsze są ziołowe herbatki z czarnego bzu, malin, lipy. Również bardzo pomocna okazuje się lukrecja, jednak nie jest odpowiednia dla nadciśnieniowców. Syrop można stworzyć z najprostszych produktów domowych, takich jak cebula. Wystarczy ją drobno posiekać, zmieszać z miodem i odstawić do czasu, aż puści sok. Taką mieszankę należy popijać po łyżeczce kilka razy na dzień. Podobne właściwości łagodzące posiadają czosnek i cytryna. Do przegotowanej wody należy dodać zmiażdżone ząbki czosnku, sok z jednej cytryny, przelać do ciemnego słoiczka i odstawić na kilka dni. Najlepiej działa popijany kilka razy dziennie po małym kieliszku. Tuż przed snem warto natrzeć klatkę piersiową kamforą, bądź położyć na niej ciepły termofor.

Domowy sposób na męczący ból gardła

Na męczący ból gardła warto stosować płukanki, które odkażają drogi oddechowe, łagodzą ból i zmniejszają przekrwienie śluzówki gardła. Najbardziej popularną płukanką jest roztwór z łyżeczki soli kuchennej i szklanki ciepłej wody. Gardło można płukać kilka razy dziennie. Zamiast soli warto stosować zioła takie jak rumianek i szałwia. Wystarczy zaparzać je przez 20 min i pozostawić do ostygnięcia. Do mniej popularnego sposobu należy okład z liści kapusty, które należy położyć na szyi i owinąć szalikiem. Kapusta musi być dobrze umyta i lekko zmiażdżona. Liście warto potrzymać w ciepłej wodzie, żeby się ogrzały.

Domowy sposób na męczący ból głowy

Szukając sposobu na ból głowy nie trzeba od razu przeglądać domowej apteczki. Czasami wystarczy kilka kropel olejków, by uśmierzyć męczący ból. Najlepiej sprawdzi się olejek miętowy, eukaliptusowy i rozmarynowy. Należy 1-2 krople wcierać w skronie, wykonując delikatny masaż. Ponadto z olejku można wykonać kompres z namoczonej w ciepłej wodzie gazy.

Kiedy należy udać się do lekarza?

Jeżeli podczas choroby występuje wysoka gorączka, dreszcze, wzmożone pocenie się, a objawy nie słabną, to należy udać się do lekarza. Być może mamy wtedy do czynienia z grypą, a nie zwykłym przeziębieniem. Z grypą organizm również musi sobie sam poradzić, ale trzeba go wspomóc odpowiednimi lekami przeciwbólowymi i przeciwgorączkowymi.

Grypa często może być mylona ze zwykłym przeziębieniem, dlatego tak ważne jest, by poznać charakterystyczne objawy obydwu chorób. Grypa jest chorobą zakaźną o ostrym przebiegu z gorączką sięgającą nawet 40 stopni, zaś przeziębienie nie objawia się wysoką gorączką, tylko ogólnym rozbiciem, katarem, kaszlem i stanem podgorączkowym. Jeżeli okaże się, że grypa nie została wyleczona, może spowodować groźne dla zdrowia powikłania. Zapalenie oskrzeli i płuc to tylko niektóre z nich.

Kiedy mogą wystąpić powikłania po grypie?

Z reguły leczenie grypy trwa około 7 dni. Jeżeli po tym czasie mimo leczenia objawy nie zmniejszają się, a nawet nasilają, to istnieje ryzyko, że w naszym organizmie rozwija się nowa choroba. Oczywiście osłabienie można odczuwać jeszcze przez kilka tygodni, jednak nie powinny pojawić się dodatkowe dolegliwości.

Zapalenia zatok, jako powikłanie po grypie

Najczęstszym powikłaniem pogrypowym jest zapalenie zatok, które objawia się zatkanym nosem, bólem w okolicy nosa i czoła, podwyższoną temperaturą i uczuciem ucisku w okolicy policzków. Leczenie można przeprowadzić w domu stosując inhalacje z soli kuchennej, ciepłe okłady i płukanki z soli morskiej, które pomogą odblokować nos. Jeżeli po 2-3 dniach domowej kuracji dolegliwości nie będą mijać, należy udać się do lekarza, który w przypadku zakażenia bakteryjnego zaleci antybiotyk.

Zapalenia ucha środkowego, jako powikłanie po grypie

Wirusy grypy mogą spowodować powstawanie wysięku, który jest znakomitą pożywką dla bakterii. Wówczas powstaje obrzęk błony śluzowej, co upośledza jej drożność. Odpływ wydzieliny zostaje utrudniony i gromadzi się w uchu środkowym. Chory może odczuwać zaburzenia słuchu, pojawia się gorączka i ból ucha. Dolegliwości łagodzą leki przeciwbólowe i przeciwzapalne, ciepłe okłady. Antybiotyk jest zalecany jedynie w przypadku, gdy do ucha dostały się bakterie.

Zapalenia oskrzeli, jako powikłanie po grypie

Bardzo często zapalenie oskrzeli powodowane jest przez wirusy grypy. Jego głównym objawem jest męczący, napadowy kaszel, który może trwać nawet 3 tygodnie. Na początku jest suchy, następnie przemienia się w mokry, w postaci gęstej wydzieliny. U chorego występuje również gorączka. Leczenie sprowadza się do picia syropu w zależności od rodzaju kaszlu i obniżania gorączki, jeżeli przekracza ona 38 stopni. Jeżeli organizm został zakażony bakteriami lekarz zaleci antybiotykoterapię.

Zapalenie płuc, jako powikłanie po grypie

Zapalenie płuc pojawia się najczęściej u osób z grupy podwyższonego ryzyka, czyli przede wszystkim dzieci, osób starszych i przewlekle chorych. Objawia się kaszlem, gorączką, bólami mięśni, dusznościami, nieżytem nosa, bólem w klatce piersiowej, wymiotami. Leczenie polega przede wszystkim na podawaniu leków przeciwgorączkowych i przeciwbólowych oraz ułatwiających odksztuszanie wydzieliny. Jeżeli od czasu pojawienia się pierwszych objawów nie minęły dwie doby, można również włączyć leki przeciwwirusowe.

Zapalenie mięśnia sercowego, jako powikłanie po grypie

Powikłania kardiologiczne czasami przebiegają bezobjawowo, dopiero skutki schorzenia mogą być rozpoznane. Zapalenie mięśnia sercowego może być śmiertelne, dotyczy to również młodych osób w przedziale 20-40 roku życia. Powikłania po grypie wymagają leczenia w szpitalu, a przebieg dostosowuje się do ogólnego stanu zdrowia. W ciężkich przypadkach chory przyjmuje leki sterydowe, niesteroidowe leki przeciwzapalne i immunosupresyjne. Antybiotyk jest podawany tylko w przypadku zakażenia bakteryjnego.

Zapalenie opon mózgowych i inne powikłania neurologiczne po grypie

Powikłania neurologiczne wymagają hospitalizacji. Jeżeli występuje wysoka gorączka, sztywność karku, nudności, silne bóle głowy, to należy udać się do lekarza, który zbada płyn mózgowo-rdzeniowy. Powikłania w postaci zapalenia nerwów obwodowych, opon mózgowo-rdzeniowych, rdzenia kręgowego należą do bardzo rzadkich przypadków.

W leczeniu grypy nie stosuje się antybiotyków, ponieważ jest to choroba o podłożu wirusowym, a nie bakteryjnym. Wirus atakuje cały organizm, wywołując ból głowy, wysoką gorączkę i ból mięśni. Podejmując walkę z grypą do wyboru mamy leki dostępne bez recepty, które zmniejszają objawy choroby. Jednak czy rzeczywiście pozwolą szybko i efektywnie pozbyć się choroby? Okazuje się, że leki przeciwwirusowe są o wiele bardziej skuteczne, zmniejszają stopień nasilenia objawów oraz w znacznym stopniu częstotliwość występowania groźnych dla zdrowia powikłań.

Działanie leków przeciwwirusowych na grypę

Oprócz zmniejszenia objawów grypy, leki przeciwwirusowe działają przyczynowo, eliminując wirusy, które przedostały się do organizmu. Leki nowej generacji, czyli inhibitory neuraminidazy (oseltamiwir, zanamiwir) zwalczają wirusa typu A i B. Zmniejszają ryzyko szybkiego pojawiania się lekooporności i odznaczają się małą liczbą działań niepożądanych. Dlatego są najczęściej stosowanymi lekami przeciwko grypie. Ich działanie opiera się na hamowaniu uwalniana wirusa z komórek i przenikaniu do błony śluzowej układu oddechowego. Lek jest skuteczny w walce z nowymi wirusami, które namnażają się w organizmie.

Dla kogo przeznaczone są leki antywirusowe na grypę?

Większość z nas przejawia typowe objawy grypy, które można złagodzić lekami przeciwbólowymi i domowymi środkami. Jeżeli jednak zdiagnozowana grypa ma ciężki przebieg, czyli pojawia się wysoka gorączka, bardzo duże osłabienie, czy duszności, lekarz może przepisać leki przeciwwirusowe, jak również zalecić hospitalizację. Nie tylko w przypadku nasilonych objawów grypy wskazane są leki przeciwwirusowe, ale również mogą być podawane osobom z grupy podwyższonego ryzyka, do której zalicza się przede wszystkim dzieci poniżej 5 roku życia, osoby powyżej 65 roku życia, kobiety w ciąży, osoby cierpiące na niewydolność krążenia, astmę oraz pracowników przedszkoli, domów opieki i placówek służby zdrowia.

Leczenie lekami przeciwwirusowymi - czy jest skuteczne?

Należy pamiętać, że inhibitory działają na namnażające się wirusy, dlatego skuteczność zależy od czasu podjęcia kuracji. Lek należy podać od 36 do 48 godzin od momentu pojawienia się pierwszych symptomów grypy, która nie może być mylona z niegroźnym przeziębieniem. Dzięki temu można odpowiednio skrócić czas występowania objawów, takich jak na przykład wysoka gorączka oraz skutecznie zapobiec powikłaniom. Leczenie grypy nie powinno trwać dłużej niż 5 dni.

Leki przeciwwirusowe na grypę - działania niepożądane

Jak w przypadku każdego leku, w przypadku przyjmowania leków przeciwwirusowych mogą pojawić się działania niepożądane, do których zalicza się biegunkę, nudności, wymioty, bóle brzucha, zawroty głowy, znaczne osłabienie, zapalenie oskrzeli, bezsenność, bóle głowy, bądź niestrawność. Dodatkowo lekarz musi wykluczyć inne choroby występujące u pacjenta, przed podaniem leku przeciwwirusowego.

Lepiej zapobiegać niż leczyć!

Najskuteczniejszą formą profilaktyki przeciwko grypie są oczywiście szczepienia. Warto wykonywać je tuż przed sezonem grypowym, czyli wczesną jesienią. Jednak jeżeli zapomnieliśmy się zaszczepić, to organizm posiada wszystko, czego potrzebuje, by uniknąć grypy. Chodzi oczywiście o układ odpornościowy, który ma za zadanie obronę organizmu przed wirusami grypy. Dlatego warto zadbać o odporność organizmu poprzez odpowiednią, zdrową dietę, codzienny ruch fizyczny i głęboki sen, który znakomicie regeneruje nasz organizm.

Grypa to choroba wirusowa, która rozprzestrzenia się drogą kropelkową, bądź podczas kontaktu z przedmiotami, których dotykał chory. Można się nią zarazić przebywając w dużych skupiskach ludzi. Szczególnie jesienią i zimą grypa dotyka dzieci, które chodzą do przedszkola i szkoły. Nie należy bagatelizować pierwszych objawów grypy u maluchów ze względu na to, że przebieg choroby jest dużo silniejszy niż u dorosłego człowieka i może powodować powikłania.

 

Objawy grypy u dziecka

Początek grypy jest ostry i nagły. Rano nasze dziecko może czuć się dobrze, a wieczorem leżeć w łóżku z wysoką gorączką. Ta sięga nawet powyżej 39 stopni. Przy gorączce najczęściej występują dreszcze, obfite pocenie, uczucie zimna. Ponadto dziecko może narzekać na bóle mięśni, stawów i bóle głowy. Przez cały czas trwania choroby jest apatyczne, osłabione, senne i marudne. Częstym objawem grypy jest również kaszel, brak apetytu, nudności, wymioty, bóle brzucha i biegunki. Poza tym chorobie może towarzyszyć zapalenie ucha środkowego lub krtani. Jeżeli grypa nie jest właściwie i odpowiednio długo leczona mogą wystąpić groźne powikłania, takie jak zapalenie płuc, zapalenie opon mózgowych, bądź zapalenie mózgu.

Grypa a przeziębienie u dziecka

Często grypa u dzieci może być mylona z powszechnym przeziębieniem, czyli infekcją górnych dróg oddechowych. Grypa atakuje cały organizm, nie tylko drogi oddechowe, dlatego jej przebieg jest o wiele cięższy. Przeziębienie zaczyna się od poczucia zmęczenia, apatii, kichania, bólu gardła, kataru i niezbyt silnych bóli głowy. W przypadku przeziębienia nie możemy raczej mówić o gorączce, a stanie podgorączkowym, przeważnie do 37,9 stopni. Grypa objawia się temperaturą powyżej 38 stopni i uniemożliwia wstanie z łóżka oraz wykonywanie prostych czynności, natomiast przeziębienie jest mniej dotkliwe.

Sposoby leczenia grypy u dziecka

Z infekcjami wirusowymi organizm radzi sobie sam, jednak trzeba mu pomóc poprzez leczenie objawowe, polegające na łagodzeniu dolegliwości. Leczenie grypy u dzieci wymaga czasami podjęcia radykalnych kroków. W przypadku ostrych objawów dziecko będzie wymagało hospitalizacji. Jeżeli maluch walczy z chorobą w domu, to należy podawać mu syrop łagodzący kaszel oraz środki przeciwbólowe i przeciwgorączkowe. Wyjątkiem jest kwas acetylosalicylowy, potocznie zwany aspiryną, który może doprowadzić u dziecka do groźnej choroby – zespołu Reye’a, czyli obrzęku wątroby i mózgu. Lekarze zalecają paracetamol na typowe objawy grypy u dziecka.

Szczepionka przeciwko grypie

Szczepienie to jedna z najważniejszych form profilaktyki przeciwko grypie, które zmniejsza ryzyko zachorowania o około 80 procent. Nawet, jeżeli dziecko zachoruje, to grypa będzie miała stosunkowo łagodny przebieg, a ryzyko powikłań będzie mniejsze. Jeżeli jest to pierwsze szczepienie malucha, to trzeba je powtórzyć po dwóch tygodniach. Szczepienia przeciwko grypie szczególnie wymagają dzieci pomiędzy 6 a 59 miesiącem życia, ponieważ ich układ odpornościowy może nie poradzić sobie z chorobą, a także dzieci z grupy podwyższonego ryzyka: chore na niedokrwistość aplastyczną, hemofilię, astmę, kłębuszkowe zapalenie nerek.

Kiedy należy udać się do lekarza z dzieckiem?

Przeważnie po dwóch lub trzech dniach objawy powinny być lżejsze, jednak jeżeli dziecko nie czuje się lepiej i sprawia wrażenie bardzo chorego to należy udać się do lekarza. Jeżeli okaże się, że jednocześnie wystąpiła infekcja bakteryjna to lekarz może przepisać antybiotyk.

Błędy podczas leczenia infekcji mogą stać się przyczyną kolejnych problemów ze zdrowiem. Często te same substancje wchodzą w skład różnych leków i z tego względu łatwo o ich przedawkowanie. Jak sobie pomóc, a nie zaszkodzić?

 

Przyjmowanie leków o podobnym składzie

Przyjmując wiele leków można tylko sobie zaszkodzić. Aspiryna, paracetamol, ibuprofen czy pseudoefedryna występują często pod różnymi nazwami, a przez to łatwo je zdublować, narażając się na bardzo dużą dawkę substancji aktywnych. Przedawkowanie leków może skończyć się nawet uszkodzeniem nerek czy wątroby.

 

Stosowanie antybiotyków na przeziębienie

Przeziębienie i grypa należą do infekcji wirusowych, a antybiotyki nie działają na wirusy, tylko bakterie. Dlatego jeżeli męczy nas ból gardła, podwyższona temperatura czy katar, nie należy zażywać antybiotyku. Taka kuracja może być dla nas szkodliwa i utrudnić leczenie. Podstawową zasadą jest nie leczyć się samodzielne.

 

Nadmierne używanie tabletek na ból gardła

W przypadku bólu gardła najczęściej sięgamy po tabletki do ssania. Co prawda łagodzą ból, poprawiają nawilżenie śluzówki, ale na tym kończą się korzystne właściwości tabletek. Przeważnie zawierają dużo cukru, który może podrażnić przewód pokarmowy i spowodować biegunkę. Korzystniejsze dla chorego będą ciepłe płukanki z szałwii lub rumianku, które nawilżają śluzówkę i nie obciążają żołądka.

 

Nadużywanie kropi do nosa w walce z katarem

Krople do nosa skutecznie obkurczają naczynia krwionośne w błonie śluzowej nosa i ułatwiają oddychanie, dlatego są tak często wybierane przez osoby chore. Jednak kropli można używać nie dłużej niż 5 dni, ponieważ po tym czasie może pojawić się katar polekowy. Innymi słowy preparat na katar może go powodować.

 

Źle dobrany syrop do rodzaju kaszlu

Nie bez znaczenia ma rodzaj syropu na kaszel. Syrop hamujący odruch kaszlowy jest przeznaczony w przypadku kaszlu suchego. Po kilku dniach, gdy kaszel przemieni się w mokry należy stosować syrop wykrztuśny, który ułatwi oczyszczenie oskrzeli. Należy bardzo zwracać uwagę na rodzaj syropu, by dodatkowo sobie nie zaszkodzić.

Paragrypa to choroba, której objawy przypominają przeziębienie lub grypę. Może być szczególnie niebezpieczna dla osób starszych, dzieci oraz osób z osłabionym układem odpornościowym. Grypa rzekoma to choroba wirusowa zakaźna, która jeżeli ma ciężki przebieg, może nawet zagrażać życiu.

 

Przyczyny paragrypy (grypy rzekomej)

Przyczyną paragrypy jest wirus HPIV (human parainfluenza virus), który należy do rodziny paramyksowirusów, czyli do innej grupy niż wirusy grypy. Wyróżniamy 4 rodzaje infekcji, które mogą powodować bolesne dolegliwości. Wirus HPIV 1 jest odpowiedzialny za zapalenie krtani, tchawicy, oskrzeli, HPIV 2 również powoduje te same dolegliwości jednak jest słabiej wykrywalny, HPIV 3 jest najbardziej zjadliwym typem wirusa, a szczytem zachorowań nie jest okres zimowy, ale wiosna i lato, przyczynia się do zapalenia płuc, zapalenia oskrzelików u dzieci i niemowląt. Możemy także wyróżnić HPIV 4, ale nie został jeszcze wystarczająco rozpoznany.

 

Jak można się zarazić grypą rzekomą – Paragrypą

Wirusem grypy rzekomej można się bardzo łatwo zarazić, ponieważ pozostaje na powierzchni skóry lub dotykanych przedmiotów nawet do 10 godzin. Można się nim zarazić drogą kropelkową, czyli poprzez kontakt z chorą osobą, bądź przedmiotami przez nią dotykanymi. Gdy wirus dostanie się do dróg oddechowych podczas dotykania nosa, ust czy oczu, infekcja rozwinie się zwykle po 3 dniach od zarażenia. Czasami możemy złapać wirusa od osoby, u której choroba przebiega prawie bez objawowo.

 

Objawy paragrypy

Zwykle paragrypa przypomina przeziębienie, jednak jest groźniejsza dla zdrowia. Chory jest wówczas wyraźnie osłabiony, nie ma apetytu, doskwiera mu gorączka (ok. 38 stopni), ból gardła, katar i kaszel. Czasami również rozwija się zapalenie ucha. Objawy pojawiają się od 3 do 7 dni od zarażenia. Na pierwszy rzut oka paragrypa przypomina nam grypę, jednak początek prawdziwej grypy jest bardziej ostry, temperatura sięga powyżej 38 stopni, a osłabienie nie pozwala wyjść z łóżka. Katar w przypadku zachorowania na grypę nie występuje, albo dopiero 2-3 dnia, natomiast katar podczas paragrypy pojawia się równolegle z innymi objawami.

Przemarznięcie w okresie zimowym może być niekorzystne dla zdrowia, szczególnie u osób z obniżoną odpornością. Często prowadzi ono do nieprzyjemnych konsekwencji, takich jak stan podgorączkowy, kaszel i katar. Jak zatem skutecznie rozgrzać organizm po przemarznięciu chłodną porą?

 

Co warto pić, aby rozgrzać organizm?

Chyba każdy z nas wie, że najlepsza na rozgrzanie organizmu jest ciepła herbata. Jednak należy zadbać o odpowiednie dodatki, by spełniła swoje zadanie. Warto dodać mały kawałek korzenia imbiru, który poprawia krążenie krwi, cynamon, a także goździki, które silnie rozgrzeją organizm. Można również przygotować ciepły napój imbirowy. Do szklanki gorącej wody wystarczy dodać kilka plasterków korzenia imbiru, sok z połowy cytryny oraz łyżeczkę miodu. Należy jednak pamiętać, że miód zachowa swoje właściwości, jeżeli dodamy go do ciepłej, ale nie wrzącej wody. Zbawienne okażą się również napary ziołowe, takie jak kwiat lipy, maliny, czarny bez i tymianek.

 

Kąpiel lub prysznic sposobem na przemarznięcie

Gdy jesteśmy przemarznięci to przeważnie niecierpliwie czekamy na ciepłą kąpiel. Jest to oczywiście dobre rozwiązanie, jednak musimy trzymać się pewnych zasad. Po powrocie do domu nie należy od razu brać kąpieli, ale nieco się ogrzać. Gdy mamy wannę, nie należy nalewać do niej gorącej wody, ponieważ nagła zmiana temperatury ciała może grozić zasłabnięciem. Do wody można dodać po kilka kropli olejku sosnowego, pomarańczowego lub cytrynowego. Kąpiel powinna trwać nie dłużej niż pół godziny. W przypadku prysznica warto zacząć stopniowo rozgrzewać organizm, zaczynając od stóp, powoli zwiększając temperaturę.

 

Inhalacje

Kolejnym skutecznym sposobem na rozgrzanie organizmu są inhalacje, czyli wdychanie leczniczych oparów. Na wszelkie schorzenia górnych dróg oddechowych warto dodać kilka kropli olejku do miski z gorącą wodą, zakryć głowę ręcznikiem i pochylić się na miską. Inhalacja może trwać około 10 minut. Uproszczonym sposobem jest skropienie olejkiem chustki do nosa i wdychanie, albo poduszki, która będzie pachnieć przez całą noc.

Jeżeli często się przeziębiasz, regularnie boli Cię gardło, a przy ustach pojawia się opryszczka, to może oznaczać, że masz osłabioną odporność, a organizm przez zbyt małą liczbę limfocytów nie radzi sobie z wirusami i bakteriami. Co zatem wpływa na spadek odporności?

 

Brak odpowiedniej dawki snu

Niedobór snu, zwłaszcza taki trwający od dłuższego czasu sprawia, że produkcja limfocytów zostaje obniżona i nie są one gotowe na walkę z drobnoustrojami. Jeżeli śpisz za mało, to jesteś bardziej podatny na infekcje, niż osoby, które zapadają na 8 godzin w spokojny, głęboki sen.

 

Wpływ używek na naszą odporność

Przede wszystkim alkohol spożywany regularnie zabija komórki odpornościowe, co prowadzi do większej zachorowalności. Kawa skutecznie wypłukuje to, co jest szczególnie cenne dla układu odpornościowego, czyli witaminy A, E, C, B oraz mikroelementy. Natomiast na skutek palenia papierosów w organizmie powstają wolne rodniki, które dodatkowo osłabiają odporność.

 

Mała aktywność fizyczna

Ruch na świeżym powietrzu zwiększa aktywność limfocytów w organizmie, które chronią nas przed chorobami. Ponadto hartuje organizm, co przekłada się na zwiększoną odporność. Jednocześnie aktywność fizyczna pozwala uwalniać endorfiny, czyli hormony szczęścia, a jak wiadomo, życie w stresie osłabia układ odpornościowy. Nie należy oczywiście przesadzać z treningami, ponieważ duże obciążenie organizmu zwiększa uwalnianie hormonów stresu.

 

Częste przyjmowanie antybiotyków

Lepiej zapobiegać niż leczyć. Antybiotyki zaburzają naturalną florę bakteryjną, która wspomaga w działaniu układ odpornościowy, dlatego należy je przyjmować, gdy jest to naprawdę konieczne. Niestety po kuracji antybiotykiem, można łatwo złapać kolejną infekcję, ponieważ organizm jest nadal osłabiony. Często po przebytej chorobie w apteczce zostaje nam dodatkowa dawka leku. Należy pamiętać, że nie wolno brać antybiotyków bez konsultacji z lekarzem, ponieważ może to spowodować więcej szkód niż pożytku.

Warto systematycznie wzmacniać odporność, ponieważ nawet delikatne przeziębienie może doprowadzić do grypy, zapalenia oskrzeli czy anginy. Gdy Twój układ odpornościowy nie jest odpowiednio przygotowany do walki, czyli w organizmie jest zbyt mało limfocytów, zarazki bardzo szybko się mnożą. Co zrobić, żeby wzmocnić odporność organizmu?

 

Sen i wypoczynek

Jeżeli jesteś zbyt przemęczony, niedosypiasz to organizm jest bardziej podatny na infekcje. Optymalny czas snu dla dorosłego człowieka wykosi około 8 godzin na dobę, należy spać w całkowitej ciszy i ciemności, by w naszym organizmie zaczęła wytwarzać się melanina, która odpowiada za prawidłowe funkcjonowanie układu odpornościowego.

 

Wzmocnij swoją odporność dzięki zbilansowanej diecie

Wzmocnienie odporności oraz jelit, w których znajduje się najwięcej limfocytów zapewniają nam kiszonki, dlatego warto włączyć je do codziennego jadłospisu. Nie może zabraknąć jogurtu naturalnego z żywymi kulturami bakterii, a także warzyw i owoców zawierających witaminy A, C i E, czyli szpinaku, papryki, pomidorów, marchwi, cytrusów, porzeczek i truskawek.

 

Odstaw używki - zregeneruj swój organizm

Żeby wzmocnić swoją odporność należy zrezygnować ze wszelkich używek, takich jak papierosy, alkohol i kawa, która niszczy witaminy C, A, B, E oraz mikroelementy, które są niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania układu odpornościowego.

 

Witaminy wzmagające odporność

By zapobiec infekcji należy w swoim jadłospisie uwzględnić warzywa i owoce. Szczególnie warto jeść cytrusy, natkę pietruszki, kapustę i kalafior, które zawierają witaminę C, a także pełne ziarno, słonecznika, orzechy, zawierające witaminę E. Również witamina A wpływa na zwiększenie ilości ciał odpornościowych, znajdziemy ją w maśle, jajach, mleku, żółtym serze i wątróbce wieprzowej.

 

Popraw swoją odporność dzięki aktywności fizycznej

Regularna aktywność fizyczna skutecznie wzmocni naszą odporność. Optymalny będzie ruch 3 razy w tygodniu po 30 min. Jednak nie należy przesadzać z treningami, ponieważ efekt może być odwrotny. Warto postawić na spacery, pływanie czy bieganie.

Okres jesienno-zimowy sprzyja infekcjom górnych dróg oddechowych. Przeziębienie i grypa wywołane są przez wirusy, które przenoszone są drogą kropelkową. Wiele osób przyzwyczajonych jest do zachorowań w tym okresie, jednak bardzo często powtarzane są mity na temat zapobiegania i leczenia infekcji.

 

MIT	Na przeziębienie i grypę skuteczne są antybiotyki.
FAKT	Nie ma możliwości wyleczenia infekcji za pomocą antybiotykoterapii, ponieważ działają one tylko na bakterie. Skuteczne będzie leczenie objawów za pomocą leków przeciwgorączkowych, syropów i kropel do nosa. Doskonale sprawdzą się również domowe sposoby walki z przeziębieniem, czyli syrop z cebuli i czosnku, miód, imbir i gorąca herbata z sokiem malinowym.
MIT	Podczas wysokiej gorączki należy wziąć ciepłą kąpiel.
FAKT	Niestety dodatkowe rozgrzewanie organizmu podczas występowania wysokiej gorączki może spowodować przegrzanie organizmu i zwiększyć podatność na infekcje. Wystąpienie obfitych potów może doprowadzić również do odwodnienia organizmu. W tym przypadku warto wziąć krótką, chłodną kąpiel.
MIT	Grypa jest cięższą formą przeziębienia.
FAKT	Wystąpienie grypy i przeziębienia spowodowane jest przez różne rodzaje wirusów, mają również inny przebieg. Obie choroby dotyczą układu oddechowego i są przenoszone drogą kropelkową, jednak grypa następuje gwałtownie i charakteryzuje się cięższym przebiegiem. Przeziębienie rozwija się stosunkowo powoli i trwa stosunkowo krócej niż grypa.
MIT	Szczepienie przeciwko grypie chroni w 100 % przez chorobą.
FAKT	Szczepionka chroni zarówno przez grypą, jak i jej powikłaniom, jednak nie uchroni nas w 100 %. Podanie szczepionki pomoże nam uniknąć grypy, ale w 70-95%. Szczepienie przeciwko grypie można podawać przez cały rok, nie tylko w okresie jesiennym.

Dreszcze są przypadkowymi, nieskoordynowanymi skurczami niewielkich grup mięśni, które objawiają się ich drobnofalistym drżeniem. Występują z przyczyn wewnętrznych, na przykład w przebiegu stanów chorobowych lub zewnętrznych, najczęściej na skutek zmarznięcia.

 

Dreszcze - przyczyny

Dreszcze pojawiają się najczęściej w przebiegu różnych chorób ogólnoustrojowych. Podczas infekcji wirusowych, takich jak grypa dreszczom towarzyszy również podwyższona temperatura ciała. Dreszcze, które towarzyszą gorączce podczas choroby są zjawiskiem patologicznym, ponieważ stanowią efekt przenikających do krwi czynników gorączkotwórczych (wirusy, bakterie, toksyny, pasożyty). Jest to bardzo uciążliwy objaw choroby, który w połączeniu z gorączką może powodować znaczne osłabienie organizmu.

 

Dreszcze – postępowanie

Uczucie zimna oraz dreszcze można skutecznie zmniejszyć poprzez rozgrzanie organizmu. Warto wówczas wziąć ciepłą kąpiel oraz pić duże ilości gorącej herbaty z sokiem malinowym, albo bzu czarnego. Jeżeli jednak wystąpią obfite poty, należy zmniejszyć ilość podawanych płynów. Uczucie zimna można zniwelować poprzez okrycie ciepłym kocem lub kołdrą. Bardzo dobrze również działają maści rozgrzewające nałożone, poprawiając krążenie i wspomagając drożność nosa. W przypadku wystąpienie wysokiej gorączki w trakcie trwania infekcji należy podać leki zmniejszające temperaturę.

 

Kiedy zgłosić się do lekarza?

Wystąpienie dreszczy nie zawsze musi się wiązać z wizytą u lekarza, ponieważ mogą być spowodowane na przykład przemarznięciem, co może, ale nie musi być objawem przed chorobowym. Jeżeli jednak wystąpi również podwyższona temperatura ciała, szczególnie u dzieci i osób starszych, a domowe sposoby nie przynoszą oczekiwanych rezultatów, trzeba zgłosić się do lekarza, który zleci odpowiednie badania.

Objawy grypy, jak i przeziębienia są podobne. W obu przypadkach winowajcami są wirusy. Ważne jest, żeby nauczyć się rozróżniać mało groźne przeziębienie od grypy, która nieleczona może być niebezpieczna dla organizmu. Jak więc rozpoznać przeziębienie i grypę?

 

Objawy przeziębienia

Zwyczajne przeziębienie rozwija się stosunkowo powoli, ale niestety szybko rozprzestrzenia się między ludźmi drogą kropelkową poprzez kaszel, kichanie, a nawet przebywanie w tym samym pomieszczeniu. Po zainfekowaniu wirus namnaża się na tylnej ścianie gardła od 1 do 3 dni, wtedy możemy odczuwać ból gardła i drapanie. W reakcji obronnej organizmu zaczynamy kichać, dostajemy kataru oraz kaszlu. Wszystko po to, by pozbyć się wirusów z dróg oddechowych. Suchy kaszel z czasem może stać się mokry, kiedy stan zapalny rozprzestrzeni się na kolejne partie układu oddechowego. Wtedy pojawi się odkrztuszanie wydzieliny.

 

Objawy grypy

Grypa również rozprzestrzenia się drogą kropelkową, jednak przebieg jest zupełnie inny niż przy przeziębieniu. Objawy grypy pojawiają się szybko i są bardzo nasilone, dlatego nie można przewidzieć, że choroba nas dopadnie. Jeżeli grypa ma łagodną postać to może przypominać przeziębienie. Jednak w przypadku grypy dochodzi jeszcze wysoka gorączka i dreszcze, czego nie ma w przypadku przeziębienia. Dodatkowo można odczuwać bóle głowy, bóle mięśni i stawów.

 

Czas trwania choroby

W przypadku grypy najsilniejsze objawy przypadają zwykle na drugi lub trzeci dzień choroby. Trwa ona znacznie dłużej niż przeziębienie - na powrót do pełnego zdrowia nie możemy liczyć w ciągu tygodnia, przeważnie objawy utrzymują się około 2 tygodni, a nawet dłużej. Należy pamiętać, że nieleczona grypa i zbyt duża aktywność w czasie trwania choroby może mieć poważne konsekwencje dla zdrowia, takie jak zapalenie płuc czy oskrzeli.

 

Kiedy zgłosić się do lekarza?

Leczenie infekcji wirusowych zależy od intensywności objawów, lecz niezależnie od nich zaleca się spędzenie choroby w łóżku oraz przyjmowanie preparatów dających ulgę podczas kaszlu i kataru. Wówczas najlepiej będzie poradzić się farmaceuty a w określonych przypadkach zwrócić się do lekarza. Szczególnie małe dzieci i osoby starsze powinny udać się do przychodni już na początku infekcji, aby uchronić się od powikłań. Należy również skontaktować się z lekarzem, jeżeli wysoka temperatura utrzymuje się dłużej niż dwa dni, kaszel jest bardzo męczący, albo wydzielina z nosa przybiera żółtozielony odcień i ma nieprzyjemny zapach – może to świadczyć o nadkażeniu bakteryjnym.

Katar to ostry nieżyt błony śluzowej nosa, objawiający się powstaniem wydzieliny. Błona śluzowa jest barierą ochronną chroniącą płuca przed przedostawaniem się kurzu i pyłków, kichanie z kolei jest odruchem obronnym. Jednak, jeżeli układ odpornościowy jest osłabiony, to wirusy z łatwością mogą przenikać do komórek nabłonka i pojawia się katar.

 

Jakie są rodzaje kataru?

Można wyróżnić 2 rodzaje kataru ze względu na przyczyny jego powstawania. Jest to katar alergiczny i infekcyjny. Katar alergiczny jest reakcją błony śluzowej na oddziaływanie kurzu, pyłków, sierści zwierząt czy zarodków pleśni. Ma kilka cech charakterystycznych: wodnista wydzielina z nosa, która nie zasycha, nigdy nie jest mętna, żółta, szara ani żółto-zielona. Ten rodzaj kataru może być całoroczny albo sezonowy (np. sienny). Natomiast katar infekcyjny dzielimy na wirusowy i bakteryjny, przenosi się drogą kropelkową, dlatego bardzo łatwo nim się zarazić przebywając obok osoby zarażonej.

 

Objawy kataru

Najczęstszym objawem kataru jest przede wszystkim wyciekanie wydzieliny z nosa. Może ona nie tylko ściekać przez nozdrza, ale również tylną ścianę gardła. Ponadto pojawia się kichanie, które jest reakcją obronną, dzięki której zanieczyszczenia nie przedostają się do dróg oddechowych. Nadmiar wydzieliny powoduje również uczucie zatkania nosa, świąd i upośledzenie węchu.

 

Czym charakteryzuje się katar wirusowy?

Katar wirusowy objawia się dużą ilością produkowanej wydzieliny o neutralnym kolorze, może być delikatnie mętny. Można go łatwo poznać po rzadkiej wydzielinie nosowej, która wymaga usuwania za pomocą chusteczek higienicznych. Przy katarze może wystąpić stan podgorączkowy, blokada nosa, która uniemożliwia oddychanie przez niego oraz ciągłe kichanie.

 

Czym charakteryzuje się katar bakteryjny?

Katar bakteryjny jest dużo bardziej uciążliwy dla chorego. Powstaje często na skutek nadkażenia bakteryjnego uszkodzonej przez wirusy błony śluzowej. Katar bakteryjny można rozpoznać po mokrym kaszlu, gorączce powyżej 38,5 stopnia oraz żółtej, żółtozielonej albo szarawej wydzielinie z nosa. Cechą charakterystyczną jest również nieprzyjemny zapach wydzieliny. Leczenie kataru bakteryjnego powinno odbywać się pod kontrolą lekarza.

 

Kiedy zgłosić się do lekarza?

Wizyta u lekarza staje się koniecznością, jeżeli następuje podejrzenie ciężkiego zapalenia zatok, które objawia się gorączką powyżej 39 stopni, ropną wydzieliną z nosa oraz bólem w okolicy oczodołów. Ponadto, jeżeli katar utrzymuje się ponad dwa tygodnie bez widocznej poprawy to może świadczyć to o zakażeniu bakteryjnym i konieczności podania antybiotyku.

Przeziębienie to prawdopodobnie najczęściej występująca dolegliwość, która dotyka nas nawet kilka razy w roku. Szczególnie okres jesienno-zimowy sprzyja podatności na infekcję górnych dróg oddechowych. Przeziębienie wywołane przez wirusy, jest bardziej uciążliwe niż niebezpieczne, groźniejsze mogą być powikłania po chorobie. Jak rozpoznać infekcję wirusową?

 

Objawy przeziębienia

Przeziębienie daje o sobie znać, wywołując w organizmie liczne objawy. Najbardziej charakterystyczne to gorączka, ból głowy, ból gardła, bóle mięśni, dreszcze, katar, ból zatok. Choroba rozwija się powoli (ok. 3-4 dni), zwykle zaczyna się od osłabienia i bólu głowy. Wówczas organizm próbuje się bronić przed wirusem. Niestety, jeżeli układ immunologiczny nie radzi sobie z chorobą, pojawiają się pierwsze objawy, których nie należy lekceważyć.

 

Jak uniknąć przeziębienia?

Wirusy powodujące przeziębienie przenoszą się drogą kropelkową. Gdy chora osoba kaszle lub kicha rozpyla na przedmioty wokół wydzielinę dróg oddechowych, zawierającą wirusy. Dlatego tak ważna jest higiena rąk, w celu zmniejszenia ryzyka zachorowania. Należy pamiętać o podniesieniu poziomu odporności, szczególnie w okresie jesienno-zimowym. Przede wszystkim trzeba unikać wychłodzenia i przegrzania organizmu, poprzez odpowiednio dobraną, do warunków pogodowych odzież. Równie ważny jest niezakłócony 8-godzinny sen, który wzmocni naszą odporność, podobnie jak umiarkowany wysiłek fizyczny.

 

Kiedy zgłosić się do lekarza?

Jeżeli objawy przeziębienia nie ustępują, pojawia się gorączka (powyżej 38 stopni) lub duszności, należy zgłosić się do lekarza. Szczególnie niepokojącym symptomem jest ból w klatce piersiowej, niemiarowe bicie serca i odksztuszanie wydzieliny wraz z krwią. Może świadczyć to o innej chorobie i niezbędna jest konsultacja lekarza.